8ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου: Πρώτο μέρος – «Latin Noir» και «ο Χρυσός Λύκος του Μπαλόλε»
Το 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου έχει ήδη ξεκινήσει από τις 8 Απριλίου και συνεχίζει τις προβολές του μέχρι και τις 17 Απριλίου με επίκεντρο την πόλη της Καλαμάτας. Η φετινή διοργάνωση περιλαμβάνει δύο βασικά αφιερώματα, τα οποία αφορούν ταινίες με κεντρικό άξονα την ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα και ταινίες με πρωταγωνιστές πολιτισμούς της υποσαχάριας Αφρικής.
Σημειώνουμε πως κάποιες από αυτές παρουσιάζονται στο ελληνικό κοινό σε πρώτη προβολή ενώ αρκετοί από τους δημιουργούς τους θα βρίσκονται στον χώρο διεξαγωγής τους (Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας) για να παρουσιάσουν τις ταινίες τους και να συνομιλήσουν με το κοινό. Εκτός από τις προβολές σε φυσικούς χώρους, ορισμένα από τα ντοκιμαντέρ μπορείτε να τα παρακολουθήσετε και online.
Ένα ντοκιμαντέρ που ακούει στο όνομα «Latin Noir» διαθέτει ένα ενδιαφέρον εκ πρώτης όψεως. Βλέποντας πως ο δημιουργός του είναι ελληνικής καταγωγής μου κίνησε ακόμα περισσότερο την περιέργεια να δω την ταινία. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Μέσα σε διάρκεια λιγότερο από ώρα, ο σκηνοθέτης παραδίδει το δικό του φόρο τιμής σε ένα αγαπημένο του κοινού λογοτεχνικό είδος που έχει σημαδέψει γενιές και άνθρωποι κάθε ηλικίας εξακολουθούν να το τιμούν. Το είδος αυτό γεννήθηκε σαν αντίδραση των ανθρώπων ενάντια στην αδικία και το καθεστώς τρομοκρατίας που βίωσαν οι λαοί της Λατινικής Αμερικής για ολόκληρες δεκαετίες.
Όπως μαθαίνουμε στο έργο, πολλοί διάσημοι εκπρόσωποι του αστυνομικού λογοτεχνήματος είχαν αντιταχθεί στις δικτατορίες των κρατών τους με αποτέλεσμα να φυλακιστούν ή να πάρουν τον δρόμο της εξορίας. Αυτό είχε ως συνέπεια να αναζητήσουν διέξοδο μέσω της συγγραφής στο συγκεκριμένο είδος. Στα βιβλία τους συναντούμε ιστορίες με πολλά βιωματικά χαρακτηριστικά, ήρωες που αναζητούν τη δικαιοσύνη και μια ανάγκη να διαδοθούν στον κόσμο οι εγκληματικές ενέργειες των κυβερνήσεων τους.
Ο σκηνοθέτης του φιλμ κάνει μια ειλικρινά ενδιαφέρουσα και τίμια δουλειά από κάθε άποψη. Συγκεντρώνει στο ντοκιμαντέρ του το απαραίτητο υλικό για να μας πει την ιστορία του. Για όσους είναι φανατικοί οπαδοί του είδους, κάθε πληροφορία αποτελεί απόλαυση από μόνη της. Για όσους δεν είναι γνώστες, το έργο επίσης θα κινήσει την προσοχή του θεατή. Η χρήση του αρχειακού υλικού, η σύγχρονη κινηματογράφηση στις σημερινές τοποθεσίες και, φυσικά, η κατάθεση στην κάμερα των ίδιων των συγγραφέων προσδίδουν τα μέγιστα στην αφήγηση και μας ταξιδεύουν με ένα μοναδικό τρόπο στο Μεξικό, την Κούβα, τη Χιλή, την Αργεντινή, το Περού, σε πέντε δηλαδή χώρες της Λατινικής Αμερικής που άνθισε το είδος.
Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλά ντοκιμαντέρ – πόσο μάλλον σκηνοθετημένα από Έλληνα δημιουργό – που καταπιάνονται με τέτοια θεματολογία. Για την ακρίβεια δεν θυμάμαι αν έχει υπάρξει κάτι αντίστοιχο. Ο Ανδρέας Αποστολίδης, ο σκηνοθέτης του «Latin Noir», εστιάζει σε κάτι που δεν συναντάμε συχνά και το αποτέλεσμά του είναι πολύ αξιόλογο και όντως ξεχωρίζει. Ένα έργο που διακατέχεται από πάθος πάνω σε ένα ασυνήθιστο θέμα για τα ελληνικά δεδομένα!
Οι μεταλλωρύχοι ενός λατομείου γρανίτη σε μια περιοχή κοντά στην πρωτεύουσα της Μπουρκίνα Φάσο ζουν σε άθλιες συνθήκες στην ταινία «Ο Χρυσός Λύκος του Μπαλόλε» («The Golden Wolf of Balolé»). Η καθημερινότητά τους είναι να σπάνε σε χαλίκια τις πέτρες με μεταλλικούς σωλήνες, τη μία μετά την άλλη όλη μέρα. Το βασικό πρόβλημά τους είναι ότι πασχίζουν να απελευθερωθούν από τους μεσάζοντες που τους κάνουν την ζωή δυσκολότερη. Έτσι, με επικεφαλής τους έναν νεαρό φέρελπι διανοούμενο, τον Πάταμ, σχεδιάζουν την ίδρυση ενός συλλόγου, ο οποίος θα ορίζει τις τιμές και την πώληση των χαλικιών όπως επιθυμεί αυτός χωρίς την παρέμβαση των μεσαζόντων. Με αυτό τον τρόπο, ο λαός θα είναι σε θέση να ελπίζει πια για ένα καλύτερο μέλλον μετατρέποντας την ίδια στιγμή τον Πάταμ σε έναν σύγχρονο ήρωα.
Η ευδιάθετη και συμπαθητική ταινία της Chloé Aïcha Boro εστιάζει σε μια ομάδα ατόμων με έναν αρκετά όμορφο και ειλικρινή τρόπο και μας κερδίζει πολύ γρήγορα. Η απλότητα τους σε έκφραση και συμπεριφορά δίνει μια αίσθηση στον θεατή πως υπάρχουν λαοί που στερούνται τα υλικά αγαθά και άλλες πολυτέλειες αλλά ξέρουν πως η πραγματική ευτυχία βρίσκεται αλλού. «Όσο έχουμε την υγεία μας, θα είμαστε εδώ να κάνουμε τη δουλειά μας σπάζοντας τα χαλίκια και απολαμβάνοντας τις συζητήσεις μας με τους συνανθρώπους μας», λέει με ειλικρίνεια μια γυναίκα από την κοινότητα στην κάμερα. Ένα παράδειγμα ασυνήθιστου κινηματογράφου με μια γοητευτική προσέγγιση και ένα ηθικό συμπέρασμα που δίνει ελπίδα για συνέχεια.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
