Dramedy, 2017
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ | Έγχρωμο | Διάρκεια: 93′
Σκηνοθεσία: Γκρέτα Γκέργουιγκ
Πρωταγωνιστούν: Σίρσα Ρόναν, Λόρι Μέτκλαφ, Τίμοθι Σαλαμέ, Τρέισι Λετς
Γράφει ο Παναγιώτης Κριτσάκης
Μια φορά κι έναν καιρό
Η αυτοαποκαλούμενη lady bird είναι τελειόφοιτη λυκείου, ψάχνεται για κολέγια μακριά από το σπίτι της και γενικώς προσπαθεί να ανακαλύψει την ταυτότητά της, έχοντας από πάνω της και την δεσποτική-υπερπροστατευτική μητέρα της.
Κάτι σαν BoyGirlhood
Ω ναι, για άλλη μια φορά ένα θέμα που δεν ξεπερνάει τα σύνορα της Αμερικής και η σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται και τόσο να το επικοινωνήσει. Έχουμε μια οικογένεια που δυσκολεύεται οικονομικά και δεν μπορεί να πληρώσει το μελλοντικό κολέγιο της κόρη της, η οποία περίμενε την τελευταία χρονιά της σχολικής της ζωής να ανακαλύψει τον εαυτό της. Κάτι σαν συνέχεια του «boyhood» σε θηλυκή έκδοση.
Σεναριακά είναι σπιρτόζικο χωρίς όμως να έχει το απαραίτητο χιούμορ. Δημιουργεί διάφορες καταστάσεις που άλλες πείθουν και άλλες ανήκουν στην σφαίρα της υπερβολής. Aυτό, όμως, που στιγματίζει την ταινία είναι η δημιουργός της. Η Greta Gerwig, που ανέβασε τις μετοχές της με την ερμηνεία της στο χαριτωμένο «Frances Ha», γράφει και σκηνοθετεί προβάλλοντας δυστυχώς σε υπερβολικό βαθμό τον εαυτό της σε όλη την ταινία. Είναι λες και δημιούργησε μικρά σκετσάκια με θέματα που την έχουν απασχολήσει και έφτασε η ώρα να τα μοιραστεί . Με αυτό τον τρόπο μετατρέπει την Saoirse Ronan σε alter ego της, περιορίζοντάς την ερμηνευτικά. Σε κάποιες σκηνές δε, είναι λες και βλέπεις το φάντασμα της Gerwig. Αντίθετα αυτή που καταφέρνει να ξεχωρίσει είναι η μητέρα Laurie Metcalf η οποία σε έναν εύκολα γραμμένο χαρακτήρα δίνει βάθος και δύναμη.
Με λίγα λόγια
Μη πέσετε να με φάτε, δεν είναι κακή ταινία, αλλά είναι πολύ προσωπική και αυτό δεν «αγγίζει» τον θεατή. Ερμηνευτικά είναι καλό, σεναριακά δεν θα το έλεγα πρωτότυπο και σίγουρα αποτελεί κατάθεση ψυχής για την σκηνοθέτη.
Με πολλά λόγια
Επίσης, μιας που έχουν ήδη ψηφίσει τα μέλη της Ακαδημίας και δεν θα τους επηρεάσω, θέλω να διαμαρτυρηθώ για κάτι. Πιστεύω πως η Greta Gerwig κέρδισε υποψηφιότητα για την σκηνοθεσία της λόγω του #metoo. Όλοι πανηγύρισαν πως έγινε η πέμπτη γυναίκα που κερδίζει μια τέτοια υποψηφιότητα χωρίς να αναφέρουν ιδιαίτερα αν το άξιζε. Σαφώς δε λέω ότι δεν το άξιζε επειδή είναι γυναίκα. Κάθε άλλο. Μου φαίνεται χαζό να αποτελεί από μόνο του λόγο βράβευσης το φύλο του σκηνοθέτη. Αντίθετα τα όσκαρ τρελαίνονται να είναι “politically correct”, δίνοντας υποψηφιότητα σε μια γυναίκα που έκανε μια μέτρια ταινία και αφήνοντας εκτός τον Spielberg με το “The Post”. Μια ταινία που κατάφερε να μιλήσει για την θέση της γυναίκας σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο και να δείξει τόσο στοχευμένα τους αγώνες που πρέπει να δώσει για να κερδίσει αυτά που θεωρούνται αυτονόητα. Δηλαδή «κλείνουν την πόρτα» στην ταινία που μίλησε ουσιαστικά με φεμινιστικούς όρους και δίνουν μια επιφανειακή υποψηφιότητα για το όσκαρ σκηνοθεσίας σε μια γυναίκα σκηνοθέτη. Δίκαιη απόφαση ή μια Ακαδημία που κρύβει τα προβλήματά κάτω από το κόκκινο χαλί;