Γράφει ο Παναγιώτης Κριτσάκης
Δραματική, 2017
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ | Έγχρωμο | Διάρκεια: 130′
Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας Αντερσον
Πρωταγωνιστούν: Ντάνιελ Ντέι-Λούις, Βίκι Κριπς, Λέσλι Μάνβιλ
Μια φορά κι έναν καιρό
Είμαστε στη δεκαετία του ’50, στο βροχερό Λονδίνο και ο διάσημος μόδιστρος Reynolds Woodcock αλλάζει τις μούσες του σαν τα πουκάμισα, μέχρι να συναντήσει την τσαούσα Alma που θα του βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι.
Haute Couture αλα κρεμ
Ο Paul Thomas Anderson επέστρεψε και αυτή την φορά διδάσκει στυλ στο λευκό πανί. Πώς γίνεται σε κάθε του ταινία η κινηματογράφηση να μην έχει το παραμικρό ψεγάδι, δεν το καταλαβαίνω. (Οι άλλοι σκηνοθέτες θα πρέπει να τον μισούν). Από το βλέμμα μέχρι το δάχτυλο και από την πρώτη νότα μέχρι τον τελευταίο κόκκο σκόνης στο έπιπλο, όλη η ταινία εισπνέει ρομαντισμό και εκπνέει πόθο.
Προσκυνώ το πρωταγωνιστικό τρίο (κατάφωρη αδικία η απουσία της Vicky Krieps από την οσκαρική πεντάδα). Ο Daniel Day-Lewis είναι ο γνωστός χαμαιλέοντας που φοράει στην κυριολεξία τον ρόλο του. Η μελαγχολική και ερωτεύσιμη Alma λειτουργεί άψογα ως αντίδραση στην δράση του μεγάλου καλλιτέχνη και τέλος το υποχθόνιο και σαρκαστικό βλέμμα της Lesley ManVille εύκολα κλέβει εντυπώσεις και στέκεται επάξια ως supporting role.
Η ταινία όμως, αν και έβρεξε αστέρια επιδοκιμασίας, υστερεί βαθιά στο σενάριο. Πλατειάζει χωρίς λόγο, θεματικά είναι κάπως άνευρη και περισσότερο ενδιαφέρεται για το «κουστούμι» της ταινίας και όχι για την ψυχή της. Αντίθετα ο σκηνοθέτης «ράβει» πολύ έξυπνα τα παιχνίδια εξουσίας και βυθίζει τον θεατή αργά και σταθερά στην δηλητηριασμένη σχέση των πρωταγωνιστών.
Με λίγα λόγια
Όπως πάντα elegant κινηματογράφος δια χειρός Anderson. Ταινία χάρμα οφθαλμών, οσκαρικά ερμηνευμένη και με έναν σεναριογράφο να μπερδεύει τα δηλητηριασμένα μανιτάρια με τα βρώσιμα (ουπς, spoiler)!