3/5
Οικογενειακή, 2018
Η.Π.Α.| Έγχρωμο | Διάρκεια: 130′
Σκηνοθεσία: Ρομπ Μάρσαλ
Πρωταγωνιστούν: Εμιλι Μπλαντ, Λιν-Μάνουελ Μιράντα, Μπεν Γουίσο, Εμιλι Μόρτιμερ, Μέριλ Στριπ, Κόλιν Φερθ
μια φορά κι έναν καιρό
Βρισκόμαστε στην Αγγλία, την εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Οι κάποτε μικροί Τζέιν και Μάικλ Μπανκς πλέον είναι μεγάλοι, βουτηγμένοι στα δικά τους προβλήματα και μετά από μια σοβαρή απώλεια, η Μαίρη Πόππινς επιστρέφει για να τους θυμίσει τη χαρά της ζωής.
Μπρος για πίσω!
Η Disney μάλλον θέλησε να συστήσει τη διάσημη μαγική νταντά στο νεαρό κοινό της, που λογικά δεν γνωρίζει και πολλά για την κλασική ταινία του 1964. 54 χρόνια μετά λοιπόν και η φετινή ταινία μοιάζει λες και ξεπήδησε από την παλιά αίγλη του Χόλιγουντ. Αυτό είναι ίσως και το βασικό αρνητικό της Mary Poppins του 2018. Μοιάζει απείρως με την προκάτοχό της σε όλα: Μουσική, τραγούδια, σενάριο, φωτογραφία, στυλ, κινούμενα σχέδια… Αυτό σε μένα λειτούργησε καλά, εφόσον υπήρχε μια μόνιμη νοσταλγία που γεννιόταν μέσα από το σεβασμό που έδειξε ο ταλαντούχος Rob Marshall στο προηγούμενο υλικό. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι το ανανέωσε. Άρα δεν ξέρω τι επιτυχία μπορεί να έχει στις μικρές ηλικίες που έχουν συνηθίσει πιο φανταχτερά εφέ! Ένας θεατής που δεν γνωρίζει το πρώτο, λογικά θα χασμουρηθεί αρκετά σ αυτό εδώ και ίσως το βρει γλυκανάλατο.
Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι φυσικά η πρωταγωνίστριά της. Από την αρχή που είχε ανακοινωθεί το όνομα της Emily Blunt, ήμουν σίγουρος για το αποτέλεσμα. Περισσότερο μελαγχολική παρά χαρούμενη, με θλιμμένη και διαπεραστική ματιά είναι πάντα παρούσα για να βοηθήσει, να αφυπνίσει και στην τελική να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Με μεγαλύτερη έμφαση στην δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και λιγότερη στη μαγεία, η Mary Poppins του 2018 είναι ένα πνεύμα που με όπλο της τα παιδιά, θυμίζει στους μεγάλους τα σημαντικά πράγματα της ζωής. Αναμετριέται στα ίσα την αξεπέραστη Julie Andrews, η οποία επιδοκίμασε την αντικαταστάτριά της αποκαλώντας την “θαυμάσια επιλογή”.
Οι εκπλήξεις πολλές: Η Meryl Streep μεταμορφώνεται για άλλη μια φορά για να μας δώσει ένα απολαυστικό act, που είναι και το μόνο που ξεφεύγει μουσικά από την πρώτη ταινία. Ο Colin Firth λάμπει ως άπληστος τραπεζίτης ενώ ο μεγάλος Dick Van Dyke κάνει την εμφάνιση του και συ απλά σκας χαμόγελα. Η Julie Walters χαρίζει ατάκες γέλιου, τα παιδιά κλέβουν την καρδιά σου και η Emily Blunt σου εμπιστεύεται το μεγαλύτερο μυστικό τη ταινίας, “the place where lost things go”!!
με λίγα λόγια
Φυσικά πρόκειται για μια από τις καλύτερες οικογενειακές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Γνήσια ψυχαγωγία, με αξιολάτρευτους χαρακτήρες, ωραίες μουσικές-χορογραφίες και στο σύνολο της μια ταινία-δώρο για τα Χριστούγεννα. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, είναι λίγο μίξη σίκουελ με ριμέικ. Σαν να μη πέρασει μια μέρα από το 1964. Επομένως η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και μαντέψτε ποια χάνει!!