Κινηματογράφος | Κριτική – Review | «Εγώ η Τόνια»

Γράφει ο Παναγιώτης Κριτσάκης

Κοινωνική, 2017
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ | Έγχρωμο | Διάρκεια: 121′
Σκηνοθεσία: Κρεγκ Γκιλέσπι
Πρωταγωνιστούν: Μάργκο Ρόμπι, Σεμπάστιαν Σταν, Μποτζάνα Νοβάκοβιτς, Άλισον Τζάνεϊ

Μια φορά κι έναν καιρό

Η Tonya Harding  ήταν η πρώτη αμερικανίδα αθλήτρια πατινάζ που πέτυχε το τριπλό άξελ . Και μετά από κει το χάος. Στους εθνικούς αγώνες του 1994 έστησε με το σύζυγο της επίθεση στην αντίπαλό της Nancy Kerrigan, κατηγορήθηκε γι αυτό και η δημοτικότητά της άρχισε να πέφτει κατακόρυφα μέχρι που έπιασε πάτο.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τριπλό άξελ και σακάτεμα!

Η  ταινία αν και βιογραφική δεν έχει καμία σχέση με άλλες τέτοιου τύπου, γιατί ποτέ δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά. Άκρως χιουμοριστική προσέγγιση και ύφος ψευδοντοκιμαντέρ ο σκηνοθέτης μας συστήνει την Tonya και την οικογένεια της ως αντιήρωες, οι οποίοι με το «έτσι θέλω» μπήκαν στον καλό κόσμο του πατινάζ. Φυσικά αυτός ο καλός κόσμος ούτε που να την δει. Αντιθέτως θέλει να την βγάλει εκτός, όπως την τρίχα από το ζυμάρι.

Το κοφτό μοντάζ,  η σπιντάτη σκηνοθεσία, τα  άγρια βλέμματα, οι WTF σκηνές και τα υπέροχα πλάνα κατά την διάρκεια των αγώνων καθιστούν την ταινία αξιοπρεπέστατη και ευχάριστη στον θεατή. Από την άλλη, η Margot Robbie  χωρίς υπερβολές υποδύεται με κέφι  την χείμαρρο Tonya και δικαίως κερδίζει την πρώτη της οσκαρική υποψηφιότητα.  Όσο έξυπνο όμως μπορεί να είναι σκηνοθετικά το φιλμ, το σενάριο αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα με κυριότερο την επανάληψη. Πόσο να αντέξει πια ο θεατής το μοτίβο της κατεστραμμένης οικογένειας! Κόψτε καμιά σκηνή παραπάνω. Ενώ για χάρη της σπιρτόζας σκηνοθεσίας και το σενάριο ακολουθεί μια τακτική υπέρ το δέον χιουμοριστική  και μια άποψη που σου λέει, πως για την κατάντια της Tonya φταίνε οι χαζοί όλου του κόσμου και όχι αυτή. Δεν πείθει!

Τέλος, η σκύλα μάνα της Tonya ως χαρακτήρας είναι σχηματικός και κακοφτιαγμένος (μάλλον οι παράπλευρες απώλειες του μοντάζ). Χωρίς βάθος, στέκεται εκεί σαν κούτσουρο και εξαπολύει σε όλη την ταινία βρισιές και κατάρες άνευ λόγου. Αυτό φυσικά παρασύρει και την ηθοποιό Allison Janney που η ερμηνεία της μοιάζει περισσότερο με jukebox-βρισιών (αν και θα σηκώσει φέτος το χρυσό αγαλματίδιο όπως όλα δείχνουν, εγώ δεν το καταλαβαίνω).

Με λίγα λόγια

Καινοτόμα προσέγγιση για βιογραφικό φιλμ, ευχάριστη με καλή πρωταγωνίστρια αλλά μέχρι εκεί. Και αν θέλετε να δείτε πραγματική μάνα-τέρας ανατρέξτε στην ερμηνεία της Mo’Nique στο Precious (2009).