Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ Σενάριο: Βανέσα Τέιλορ (βασισμένο στο βιβλίο του Τζ. Ντ. Βανς) Φωτογραφία: Μαρίζ Αλμπέρτι Μουσική: Χανς Τσίμερ, Ντέιβιντ Φλέμινγκ Μοντάζ: Τζέιμς Ντ. Γουίλκοξ Παίζουν: Γκλεν Κλόουζ, Εϊμι Ανταμς, Γκέιμπριελ Μπάσο, Χέιλι Μπένετ Είδος: Δραματική Διάρκεια: 115 λεπτά Γλώσσα: Αγγλικά
Βαθμολογία: 2/5
Ο Τζέι Ντι Βανς σπουδάζει Νομική στο Γέιλ και προσπαθεί να κερδίσει το μέλλον του. Λίγο πριν τα καταφέρει αναγκάζεται να επιστρέψει στην γενέτειρα του για να βοηθήσει την τοξικομανή μητέρα του να γίνει καλά. Αυτή η επιστροφή μόνο εύκολη δεν είναι καθώς του ξυπνάει μνήμες από μια πραγματικότητα που προσπαθεί να αφήσει πίσω του. Το δίλλημα που βάζει στον εαυτό του είναι αν θα επιτρέψει στο παρελθόν να καταστρέψει το μέλλον του.
Ο βραβευμένος σκηνοθέτης Ρον Χάουαρντ (Ένας υπέροχος άνθρωπος) καταπιάνεται με το best seller του Τζέι Ντι Βανς και με δυνατές δόσεις συναισθηματισμού δημιουργεί μια ταινία που κλείνει το μάτι στο αμερικάνικο όνειρο, όταν αυτό όμως, δεν κοιτάει.
«Χιλμπίληδες» είναι οι Αμερικανοί που ζουν και εργάζονται στις ορεινές βιομηχανικές ζώνες των ΗΠΑ. Οι «χωριάτες» που είναι στην Αλαμπάμα, το Κεντάκυ κοντά στα Απαλάχια όρη και δουλεύουν στα ορυχεία. Η βαθειά Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ και των ακραίων Ρεπουμπλικανών. Εκεί, έζησε ο συγγραφέας του μυθιστορήματος και αυτή είναι η ζωή του.
Σίγουρα το Netflix, ως παραγωγός εταιρεία, θέλησε να ρίξει στην κούρσα του θείου Όσκαρ μια ταινία που θα βασίζεται στις ερμηνείες και λιγότερο στην σκηνοθεσία της. «Το τραγούδι του Χιλμπίλη» θα μπορούσε να ήταν μια ταινία υψηλών προδιαγραφών αν δεν παρουσίαζε θεματάκια στο στήσιμο του σεναρίου. Όλη την ώρα γίνονται flashback ακολουθώντας μια μη γραμμική αφήγηση αποκαλύπτοντας πληροφορίες για τον βασικό ήρωα της ιστορίας. Μνήμες και φόβοι μπλέκονται με το καθήκον, αλλά και την πίστη σε ένα καλύτερο μέλλον. Δεν υπάρχουν ευχάριστες στιγμές ούτε λαμπεροί χαρακτήρες. Υπάρχει ένα γαϊτανάκι ματαίωσης, φτώχειας, εξαρτήσεων και μιζέριας.
Το πρόβλημα είναι πως, ενώ πάει να γίνει η σύνδεση με τον θεατή η τόση πολύ στερεοτυπική μελούρα έχει αντίθετα αποτελέσματα. Οι σκηνές σαν να επιλέχτηκαν με γνώμονα εντελώς επεξηγηματικό μαρτυρώντας, ίσως μια αδυναμία στο μοντάζ.
Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί. Δεν είναι η καλύτερη ερμηνεία της Γκλεν Γκλόουζ, αυτό είναι σίγουρο, αλλά δεν μας νοιάζει, γιατί είναι για άλλη μια φορά πολύ καλή. Δηλαδή, τι άλλο πρέπει να παίξει για να της δώσει η Ακαδημία το πολυπόθητο αγαλματίδιο; Η μεταμόρφωση της είναι μια κατηγορία μόνη της. Όταν τελειώσει η ταινία μην βιαστείτε να φύγετε. Θα δείτε φωτογραφίες από τα αληθινά πρόσωπα και θα καταλάβετε τι εννοούμε όταν λέμε απόλυτη ομοιότητα με την αληθινή γιαγιά Μάμο. Η Εϊμι Ανταμς, επίσης, σε μια πολύ καλή στιγμή της. Είναι η τοξικοεξαρτημένη κόρη, μάνα, που λειτουργεί εμπρηστικά στις ζωές όλων.
Οι έντονες στιγμές είναι πολλές, αλλά ποντάρουν στην συγκίνηση μας και όχι στην ουσία της κατάστασης. Αυτό σου λείπει όταν παρακολουθείς το έργο, γιατί ενώ από την αρχή διαπραγματεύεται την παγίδα του αμερικάνικου ονείρου, τελικά εκεί καταλήγει. Φυσικά, έχουμε να κάνουμε με μια βιογραφική, αληθινή ιστορία που το τέλος έχει ήδη συμβεί, όμως, η μετάβαση από την απόλυτη εξαθλίωση στο success story θυμίζει λίγο σαπουνόπερα.
Η ταινία είναι παραγωγή Netflix και προβάλλεται στην πλατφόρμα της.