“O Θάνατος του Στάλιν”, του Παναγιώτη Κριτσάκη

Κινηματογραφική κριτική από τον Παναγιώτη Κριτσάκη για το ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ.

Δραματική Κωμωδία, 2017
Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία | Έγχρωμο | Διάρκεια: 107′
Σκηνοθεσία: Αρμάντο Ιανούτσι
Πρωταγωνιστούν: Γιαν Ζενού, Λοράν Ζεϊτούν, Νίκολας Ντιβάλ Αντασόφσκι, Κέβιν Λόουντε

Μια φορά κι έναν καιρό

1953 και ο σύντροφος Ιωσήφ Στάλιν πεθαίνει. Τι ακολουθεί; Το απόλυτο χάος! Οι υφιστάμενοι του κοιτάνε πώς να εξολοθρεύσουν ο ένας τον άλλον στήνοντας δολοπλοκίες και φυσικά αναστατώνοντας την Σοβιετική Ένωση.

Χωρίς να θέλει να διδάξει ιστορία (άλλωστε υπάρχουν κάποιες παραποιήσεις στα πρόσωπα σε σχέση με το πότε έδρασαν) η ταινία καταφέρνει να είναι μια γνήσια σάτιρα πάνω στην σταλινική περίοδο. Ο Γενικός Γραμματέας του κουμουνιστικού κόμματος παρουσιάζεται ως ένας άλλος δικτάτορας με τον φασισμό να είναι η δεύτερη φύση του. Σκληρός μονάρχης και παράλληλα τελείως απαθής απολαμβάνει την απόλυτη εξουσία και λατρεύει το γλείψιμο από τα συντρόφια του. Μέχρι που ένα γράμμα το οποίο φέρεται εναντίον του, του προκαλεί τέτοια έκπληξη που παθαίνει εγκεφαλικό και πέφτει σε κώμα.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σκηνοθετικά είναι τελείως διεκπεραιωτικό αλλά αυτά που καθιστούν την ταινία απολαυστική είναι οι καταιγιστικοί διάλογοι και φυσικά οι χαρακτήρες. Το σενάριο δεν δημιουργεί καρικατούρες αλλά ήρωες που, έχοντας το ιστορικό τους υπόβαθρο, κινούνται υπερβολικά και κριτικά απέναντι στην εποχή που ζούνε. Από την άλλη, οι ηθοποιοί γουστάρουν άπειρα και μέσα από την ερμηνεία τους δεν τσαλακώνονται οι ίδιοι αλλά καταφέρνουν να τσαλακώσουν στα μάτια των θεατών μια αμφιλεγόμενη ιστορική περίοδο.

Με λίγα λόγια

Σάτιρα που σπάει κόκαλα. Μη περιμένετε να φύγετε με μεταπτυχιακό ιστορίας από το σινεμά, αλλά σίγουρα μέσα από το γέλιο θα αντιληφθείτε πως τα άκρα συγκλίνουν και είναι εξίσου επικίνδυνα.