Κριτική: Διαρρήκτης υψηλής τέχνης / Μια αναποφάσιστη ταινία που κουράζει

Σκηνοθεσία: Γκιουζέπε Καποτόντι Σενάριο: Σκοτ Μπ. Σμιθ Ηθοποιοί: Ντόναλντ Σάδερλαντ, Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, Κλέις Μπανγκ, Μικ Τζάγκερ Φωτογραφία: Ντέιβιντ Ούνγκαρο Είδος: Δράμα/Θρίλερ Γλώσσα: Αγγλικά Διάρκεια: 98΄ Βαθμολογία: 1/5

Ο Τζέιμς, ένας γοητευτικός και φιλόδοξος κριτικός τέχνης, γνωρίζει καλά πώς να εντυπωσιάζει το ακροατήριο στις επί πληρωμή διαλέξεις του. Όταν η Βερενίς, μια Αμερικανίδα που ταξιδεύει στην Ευρώπη, μπλέκει στα δίχτυα του, οι δυο τους θα καταλήξουν σε μια πολυτελή βίλα στη λίμνη Κόμο. Ο Κάσιντι, συλλέκτης έργων τέχνης και οικοδεσπότης τους, έχοντας ξεμπερδέψει προ πολλού με τα ηθικά διλήμματα, θέτει σε κίνηση ένα μακιαβελικό σχέδιο, δελεάζοντάς τους με μια ακαταμάχητη πρόταση. Το ζευγάρι δέχεται, και μοιραία οι πόρτες που οδηγούν στο χάος ανοίγουν. Μια στιλάτη νέο-νουάρ φάρσα, γεμάτη ανατροπές, στην οποία όλα πωλούνται και αγοράζονται – ακόμα και η αγάπη.

Μπορεί η πρόθεση των παραγωγών να ήταν να γυρίσουν μια ταινία που θα ακουμπούσε στα χνάρια των σύγχρονων νουάρ θρίλερ, αλλά τελικά, το μόνο που κατάφεραν είναι να δημιουργήσουν μια ανεκδιήγητη ιστορία, χωρίς κανέναν ειρμό, με διαλόγους βαρετούς, χωρίς ταυτότητα σε ένα σενάριο που δεν έχει αποφασίσει αν θέλει να είναι περιπέτεια, θρίλερ ή οτιδήποτε άλλο.

Σε όλη την διάρκεια (ευτυχώς, μόλις 98΄) βλέπουμε τέσσερις χαρακτήρες. Υπό άλλες συνθήκες αυτό θα ήταν υπεραρκετό, στην συγκεκριμένη περίπτωση, απλά, δημιουργεί μια κινηματογραφική ραστώνη που την λες και εκνευριστική. Καμία ουσιαστική πλοκή και καμία κλιμάκωση. Το σενάριο βασίστηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Τσαρλς Γουίλφορν. Δεν ξέρω αν ο σεναριογράφος/συγγραφέας Σκοτ Σμίθ, που ανέλαβε την μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη, εγκλωβίστηκε στο αρχικό κείμενο, αλλά σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με το προηγούμενο δείγμα δουλειάς του -«Ένα απλό σχέδιο» (1998)-. Στον «Διαρρήκτης υψηλής τέχνης» δεν υπάρχει καμία σαφήνεια. Ο σκηνοθέτης Γκιουζέπε Καποτόντι σωστά μεταφέρει την πλοκή στην σημερινή εποχή και μάλιστα αλλάζει το μέρος δράσης. Στο βιβλίο όλα γίνονται στην Φλόριντα της δεκαετίας του 70, ενώ στην ταινία στην Ιταλία, σε ένα παλάτσο στην Λίμνη Κόμο. Πάλι, όμως, υπάρχει ένας επιπόλαιος χρόνος εξέλιξης. Δεν ανιχνεύεται πουθενά καμία σκηνοθετική, κινηματογραφική φόρμα. Τίποτα που να προδίδει μια συνοχή. Οι ερμηνείες εξίσου αδιάφορες. Σίγουρα, ο Ντόναλντ Σάδερλαντ είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός και προσπαθεί να δώσει εκτόπισμα στον ρόλο του, αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Απογοήτευση ο Κλέις Μπανγκ. Αποδίδει τον φιλόδοξο αριβίστα με έναν, εντελώς άνευρο τρόπο. Η Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι παίζει σαν να παίρνει πόζες. Στήνει το πρόσωπο της στο φακό. Ο Μικ΄Τζάγκερ είναι αναμφισβήτητα η πιο ενθουσιώδης παρουσία του έργου. Αν κάποιος χάρηκε για αυτή την ταινία σίγουρα είναι αυτός, γιατί όσο αφορά τους θεατές το βρίσκω, μάλλον, απίθανο.

Η ταινία θα παιχτεί στους θερινούς κινηματογράφους στις 25 Ιουνίου από την ODEON.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ