Κριτική: Dolittle (Ντούλιτλ) / Ένας κουρασμένος Iroman που προσπαθεί να γίνει αστείος
Σκηνοθεσία: Στίβεν Γκειγκαν Σενάριο: Στίβεν Γκέιγκαν Ηθοποιοί: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Έμα Τόμσον, Αντόνιο Μπαντέρας Διάρκεια: 102΄ Είδος: Παιδική/Οικογενειακή Χώρα: ΗΠΑ
Βαθμολογία: 2/5
Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε που ο εκκεντρικός Δόκτωρ Ντούλιτλ (Ντάουνι Τζούνιορ) έχει χάσει την αγαπημένη του σύζυγο. Τώρα είναι ξακουστός γιατρός και κτηνίατρος της Βασίλισσας Βικτώρια, όμως έχει απομονωθεί στην κατοικία του, με μοναδική συντροφιά τα εξωτικά του ζώα. Όταν όμως η νεαρή βασίλισσα (Τζέσι Μπάκλεϊ) αρρωσταίνει σοβαρά, ο αυτοεξόριστος Ντούλιτλ αναγκάζεται να αναχωρήσει για μια επικών διαστάσεων περιπέτεια ώστε να αναζητήσει το αντίδοτο σε ένα μυθικό νησί. Θα πρέπει να επανακτήσει λοιπόν τις ικανότητες και το κουράγιο του, καθώς θα αναζητήσει παλιούς αντιπάλους του και θα ανακαλύψει θαυμαστά πλάσματα. Την αναζήτηση του Ντούλιτλ θα συνοδεύει ένας νεαρός, αυτόκλητος μαθητευόμενος (Χάρι Κολέτ) και μια τρελή κομπανία ζώων, η οποία περιλαμβάνει έναν ανήσυχο γορίλα (Ράμι Μάλεκ), μια ενθουσιώδη αλλά ανόητη πάπια (Οκτάβια Σπένσερ), μια κυνική στρουθοκάμηλο, μια αισιόδοξη πολική αρκούδα και έναν ισχυρογνώμονα παπαγάλο, ο οποίος μάλιστα εκτελεί χρέη εμπιστευτικού συμβούλου.
Τον κινηματογραφικό Δόκτωρ Ντούλιτλ τον είχαμε γνωρίσει το 1967 με τον Βρετανό ηθοποιό Ρεξ Χάρισον (Χρυσή Σφαίρα για το Ωραία μου Κυρία, 1964). Φυσικά, είχαν προηγηθεί ο λογοτεχνικός χαρακτήρας, αφού οι ταινίες στηρίζονται στα βιβλία του Χιού Λόφτινγκ. Αργότερα, ο Έντυ Μέρφι πρωταγωνίστησε στο σίκουελ της ταινίας παρουσιάζοντας έναν πιο γκαφατζή ήρωα. Σίγουρα η μορφή των βιβλίων του Λόφτινγκ παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σίγουρα ο ρόλος του εκκεντρικού γιατρού που λατρεύει τα ζώα και μπορεί να τους μιλάει στην γλώσσα τους κρύβει υλικό για να απογειώσει την παιδική φαντασία. Σε αυτή την ταινία ο σκηνοθέτης Στίβεν Γκέιγκαν αυτό φαίνεται να το αγνοεί. Στην προσπάθεια του να φτιάξει μια ταινία που πιθανόν, να φλέρταρε με την ιδέα ενός φρέσκου ήρωα που θα ξανασυστηνόταν στην νέα γενιά θεατών οδηγείται στην εύκολη λύση να βασίσει την σκηνοθετική του γραμμή στην περσόνα του πρωταγωνιστή του και όχι στον χαρακτήρα του ίδιου του λογοτεχνικού/κινηματογραφικού ήρωα. Το αποτέλεσμα είναι μια άνευρη ταινία, λίγο συμπαθητική, αρκετά βαρετή, που ναι, μεν θα ενθουσιάσει τους μικρούς μας σινεφίλ, αλλά αυτό θα το χρωστάει εξ ολοκλήρου στην χρήση οπτικών εφέ και στην παρουσία των χαριτωμένων ζώων. Ένας ολόκληρος κόσμος με έντονα χρώματα και ζώα όπου έχουν την δική τους προσωπικότητα που όμως δεν αρκούν για να μιλάμε για μια καλή παραγωγή. Ειδικά, αν συνυπολογίσουμε το υπέροχο καστ ηθοποιών που είτε παίζοντας οι ίδιοι είτε δανείζοντας την φωνή τους αποτελούν ερμηνευτική και εισπρακτική εγγύηση. Ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ίσως στην προσπάθεια του να απομακρυνθεί από τον μαρβελικό Iron Man καταφεύγει σε μια κουρασμένη φιγούρα που προσπαθεί να γίνει ελκυστικός και αστείος χωρίς όμως να αποφεύγει να γίνεται καρικατούρα. Το δε, σενάριο δεν παρουσιάζει καμία έκπληξη, καμία ανατροπή. Όλη η υποτιθέμενη περιπέτεια περιορίζεται σε πολύ προβλέψιμες σκηνές που είναι και λίγο κουραστικές γιατί δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη συνοχή.
Το εύρημα να μιλάει ο Δόκτωρ Ντουλίτλ με μια απροσδιόριστη φωνή που μιμείται τις φωνές των ζώων θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον αν δεν σκόνταφτε στο γεγονός πως ακούγεται εντελώς ψεύτικος.
Η ταινία Δόκτωρ Ντουλίτλ είναι μια πρόταση που σίγουρα θα ευχαριστηθούν οι μικροί μας φίλοι και αυτό χάρη στο αυθεντική σύλληψη του ήρωα, όμως σε καμία περίπτωση δεν έχει να προσθέσει κάτι στις προηγούμενες παραγωγές και μάλιστα, παρά το μεγάλο μπάτζετ και την χρήση ψηφιακών μέσων που χρησιμοποιήθηκαν υστερεί στα σημεία.
Η ταινία θα παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες από τις 16 Ιανουαρίου από την TYLIP.