Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης Σενάριο: Γιάννης Οικονομίδης, Χάρης Λαγκούσης, Δημοσθένης Παπαμάρκος Ηθοποιοί: Βασίλης Μπισμπίκης, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιάννης Τσορτέκης Φωτογραφία: Δημήτρης Κατσαίτης Πρωτότυπη Μουσική: Jean-Michel Bernard Είδος: Μαύρη κωμωδία Διάρκεια: 143΄
Βαθμολογία: 2,5/5
Σε μια μικρή πόλη της Ελλάδας, όταν το ερωτικό πάθος διασταυρώνεται με την απληστία για το χρήμα, τα πτώματα αρχίζουν να στοιβάζονται το ένα μετά το άλλο και η «Ωραία Κοιμωμένη» Όλγα δεν θα μάθει ποτέ από τι πραγματικά έχει γλιτώσει.
Ο Γιάννης Οικονομίδης είναι ένας σκηνοθέτης που έγινε ευρέως γνωστός το 2002 με την ταινία το Σπιρτόκουτο. Όσοι παρακολουθούμε τα Φεστιβάλ τον είχαμε συναντήσει το 1992 και 1994 όπου είχε βραβευτεί στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας με τις συμμετοχές Σταδιακή βελτίωση του καιρού και Μόνο μυρίζοντας γιασεμί. Πέντε χρόνια μετά το Μικρό Ψάρι (2014) έρχεται με μια νέα ταινία να ταρακουνήσει τα κινηματογραφικά νερά. Το καταφέρνει όμως; Το ύφος των ταινιών του είναι λίγο πολύ γνωστό. Έντονη βωμολοχία και βία. Ακραίος ρεαλισμός ή μάλλον, καλύτερα, νατουραλισμός που περιγράφει τις κοινωνικές παθογένειες και τις μικροαστικές αντιλήψεις. Στην μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς δεν ξεφεύγει από αυτό το μοτίβο. Κάποιος (ο Μπισμπίκης) ερωτεύεται την λάθος γυναίκα (Παπαδοπούλου). Ο άντρας της (Τσορτέκης) θέλει να τους σκοτώσει. Κάπου εκεί εμπλέκεται και ένα εκατομμύριο ευρώ, άνθρωποι της νύχτας, προστάτες, σωματέμποροι και γενικότερα… Οικονομίδης. Α! εδώ έχουμε και δυο μαμάδες που δίνουν άλλη ερμηνεία στην λέξη μάνα – μητέρα – μαμά.
Η σκηνοθεσία, για άλλη μια φορά, είναι χειμαρρώδης. Ο περιγραφές του έρχονται να υπογραμμίσουν την Ελλάδα της κρίσης, οικονομικής και ηθικής, ένας κόσμος σε πλήρη διαφθορά. Η ταινία οδηγείται στην επαρχία και μας γνωρίζει μια Burlesque εκδοχή της αθάνατης, ελληνικής περιφέρειας. Οι χαρακτήρες είναι άνθρωποι που έχουν παραδώσει προ πολλού. Τι; Τα πάντα. Αξίες, μπέσα, όνειρα και έχουν νεύρα πολλά νεύρα. Εδώ, κλέβει λίγο και από Ταραντίνο (με μεγάλη φαντασία το βλέπουμε αυτό) χλευάζοντας και ο ίδιος ο σκηνοθέτης τις περσόνες που έχει δημιουργήσει. Ένα χιούμορ φλεγματικό που το είδαμε έντονα και στο Μικρό Ψάρι. Σίγουρα λοιπόν το κινηματογραφικό σύμπαν του Γιάννη Οικονομίδη έχει και δική του ταυτότητα, δικό του κοινό και άποψη. Το θέμα είναι και εκεί με βρίσκει επιφυλακτική Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς ότι δεν βλέπω εξέλιξη στο σινεμά του Γιάννη Οικονομίδη. Κατανοώ και ως ένα βαθμό βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον όλη αυτή την εμμονή με το λούμπεν, trash κόσμο ή μάλλον, την trash εκδοχή του, όμως, αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματικό πρωτοποριακό σινεμά, όπως, ο ίδιος έχει δηλώσει πως του αρέσει να κάνει, δεν βρίσκω πως αυτό το είδος γραφής μπορεί να εξελιχθεί. Με λίγα λόγια Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς, σίγουρα έχει κινηματογραφικό ενδιαφέρον και είναι καλογυρισμένη, ειδικά στο τεχνικό κομμάτι, όμως σεναριακά αναπαράγει μια μανιέρα που έχει αρχίσει να γίνεται προβλέψιμη. Υπήρχαν στιγμές καλές, στιγμές πολύ έντονες και στιγμές που απλά θέλαμε να τελειώσει γιατί πολύ απλά νιώσαμε πως το έχουμε ξαναδεί όλο αυτό.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών για άλλη μια φορά ήταν πολύ καλές. Αμεσότητα, βλέμμα στην κάμερα και ότι χρειάζεται για να νιώσεις μέρος της ιστορίας. Και εδώ φαίνεται και η ικανότητα του Γιάννη Οικονομίδη ως σκηνοθέτη. Ο Βασίλης Μπισμπίκης έπαιζε εντός έδρας, μπρουτάλ και άνετος σε μια ερμηνευτική κατεύθυνση που φαίνεται και να γνωρίζει καλά και να πιστεύει. Η Βίκυ Παπαδοπούλου, επίσης δυνατή στην ερμηνεία της, παλιά γνώριμη με τον σκηνοθέτη έχουν δημιουργήσει δικούς τους κώδικες. Αυτός, που για άλλη μια φορά, είναι φοβερός είναι ο Γιάννης Τσορτέκης. Μόνο και μόνο για την ερμηνεία η ταινία αυτόματα παίρνει μπόνους. Απολαυστικός στο ρόλο του απατημένου συζύγου.
Η μπαλάντα μιας τρύπιας καρδιάς είναι μια εκρηκτική φαρσοκωμωδία με πολύ δυνατό χιούμορ και χαρακτήρες που γράφουν εξαιρετικά. Μένει να δούμε πόσο μακριά μπορεί να πάει όλη αυτή η «μετωπική» κινηματογραφική βία του Γιάννη Οικονομίδη και αν πραγματικά έχει βρει το φανατικό κοινό της στο γεγονός ότι περιγράφει μια άλλη πλευρά της κοινωνίας ή αν απλά πουλάει το… μπινελίκι.
Η ταινία θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 5 Μαρτίου.