Κριτική: Ο δρόμος της επιστροφής / Ο Μπεν Άφλεκ αντιμετωπίζει τους προσωπικούς του δαίμονες
Σκηνοθεσία: Γκάβιν Ο΄ Κόνορ Σενάριο: Μπράντ Ινγκελσμπι Φωτογραφία: Έντουαρτ Γκράου Ηθοποιοί: Μπεν Άφλεκ, Τζανίνα Γκαβανκαρ, Γκλιν Τούρμαν, Αλ Μαντριγκαλ Είδος: Δράμα Διάρκεια: 108΄ Χώρα: ΗΠΑ, Γλώσσα: Αγγλικά Καταλληλότητα ταινίας: κατάλληλη άνω των 12 ετών
Βαθμολογία: 2,5/5
Ο Τζακ Κάνινγχαμ (Μπεν Άφλεκ) είχε μπροστά του μια ζωή γεμάτη υποσχέσεις. Στο γυμνάσιο ήταν το παιδί – φαινόμενο στο μπάσκετ, κατορθώνοντας να πάρει πλήρη υποτροφία για το πανεπιστήμιο, όταν ξαφνικά, για άγνωστους λόγους, αποσύρεται από τα πάντα, καταστρέφοντας το μέλλον του. Τον παίρνει η κάτω βόλτα, βιώνει μία ανυπολόγιστη απώλεια και «βυθίζεται» στο αλκοόλ, γεγονός που του κοστίζει το γάμο του και κάθε ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Όταν του ζητείται να προπονήσει την ομάδα μπάσκετ του πανεπιστημίου του – που έχει πέσει πολύ σε σχέση με τις ένδοξες εποχές του- αποδέχεται την πρόταση, εκπλήσσοντας περισσότερο απ’ όλους τον εαυτό του. Καθώς οι παίκτες δένουν μεταξύ τους ως ομάδα και πετυχαίνουν τη μία νίκη μετά την άλλη, ο Τζακ αισθάνεται ότι ίσως έχει βρει τελικά ένα λόγο για να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του. Όμως, θα είναι αυτό αρκετό για να γεμίσει το κενό του, να θεραπεύσει τις βαθιές πληγές του παρελθόντος και να τον οδηγήσει στο δρόμο για τη λύτρωση;
«Θα ήμουν χαζός να πιστεύω πως είμαι ο μόνος αλκοολικός που έχει παίξει τον αλκοολικό στον κινηματογράφο ή στο θέατρο»!
Αυτή είναι η απάντηση που έδωσε ο Μπεν Άφλεκ όταν ερωτήθηκε από δημοσιογράφο για το πώς νιώθει που υποδύεται ένα αλκοολικό, σε μια εκδήλωση προώθησης της ταινίας στο Μανχάταν.
Ο Γκάβιν Ο΄ Κόνορ και ο Μπεν Άφλεκ μετά τον «Λογιστή» ξανασυναντιούνται σε ένα έργο με πρωταγωνιστές αντιήρωες και σίγουρα πολύ δυστυχισμένους. Ο Τζακ Κάνινγχαμ δεν είναι απλά αλκοολικός και διαζευγμένος. Έχει χάσει τον εννιάχρονο γιο του από καρκίνο. Είναι κουρασμένος, απογοητευμένος και το μόνο που μπορεί να ανακουφίσει την ζωή του είναι να χώνεται στα μπαρ και να πίνει μέχρι να λιποθυμίας. Η δεύτερη ευκαιρία στη ζωή του έρχεται όταν αναλαμβάνει μια εξίσου αποτυχημένη, εφηβική ομάδα μπάσκετ και κάπως, έτσι, προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες του. Φτάνε όμως μόνο αυτό; Όχι, δεν φτάνει, όσο κι ακούγεται σκληρό, δεν φτάνει.
Ο σκηνοθέτης καταπιάνεται με ένα θέμα που έχει να κάνει με τις εξαρτήσεις και τους ανθρώπους που δίνουν έναν καθημερινό αγώνα, ακόμα κι αν δεν το γνωρίζουν και οι ίδιοι. Ο πρωταγωνιστής σηκώνεται κάθε ήμερα να πάει σε μια δουλειά που δεν του αρέσει, να συναναστραφεί ανθρώπους που δεν συμπαθεί και να πιει.
Ενώ, από την αρχή υπάρχει μια δεμένη σκηνοθεσία και η ροή δεν σε αφήνει στιγμή να βαρεθείς το πρόβλημα είναι πως όλη η ταινία μένει σε ένα πρώτο επίπεδο χωρίς να επιχειρεί να εμβαθύνει ούτε στο πρόβλημα των εξαρτήσεων ούτε στην ψυχοσύνθεση του εξαρτιζόμενου. Μοιάζει σαν απομακρυσμένη αφήγηση γεγονότων ενώ υπάρχει ένα καλό σενάριο και σίγουρα καλοί ηθοποιοί. Μου έλειψε να δω σκηνοθετικά το τσαλάκωμα ενός ανθρώπου που έχει χάσει τα πάντα και καθημερινά αυτοκαταστρέφεται.
Από την άλλη ο Μπεν Άφλεκ έχει πάρει όλο το έργο πάνω του. Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν λίγο μετά την έξοδο του ηθοποιού από κλινική αποτοξίνωσης. Αυτό φαίνεται και στο πρόσωπό του. Όταν δείτε την ταινία θα καταλάβετε τι εννοώ. Η ερμηνεία του είναι αληθινή και μοιάζει με προσωπικό του στοίχημα. Και πως, βέβαια, να μην είναι. Το πρόβλημα όμως της σκηνοθεσίας, δυστυχώς, επηρεάζει και το αποτέλεσμα της παρουσίας του, αφού μένει στην επιφανειακή ανάγνωση του χαρακτήρα.
Η ταινία «Ο δρόμος της επιστροφής» θα μπορούσε να είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μας έκαναν να μιλάμε για μια πολύ δυνατή ταινία και παράλληλα, ο Άφλεκ να έδινε την ερμηνεία της ζωής του, αλλά για κάποιο λόγο μένει στην επιφάνεια. Σαν να φοβήθηκε το ίδιο το θέμα του έργου του ο σκηνοθέτης.
Info: «Ο δρόμος της επιστροφής» (The way back) κάνει πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους την Πέμπτη 5 Μαρτίου 2020.