Κριτική / Ο Ιρλανδός (The Irishman): Ένα reunion dream team cast

Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορσέζε Σενάριο: Στίβεν Ζέιλιαν Ηθοποιοί: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Αλ Πατσίνο, Τζο Πέσι, Χάρβεϊ Καιτέλ Φωτογραφία: Ροντρίγκο Πριέτο Μοντάζ: Θέλμα Σκουνμέικερ Είδος: Αστνομική/Δραματική Διάρκεια: 209΄ Χώρα: ΗΠΑ, Γλώσσα: Αγγλικά

Βαθμολογία: 4/5

Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο Αλ Πατσίνο και ο Τζο Πέσι πρωταγωνιστούν στον «Ιρλανδό» του Μάρτιν Σκορσέζε, μια επική ιστορία για το οργανωμένο έγκλημα στη μεταπολεμική Αμερική, μέσα από τα μάτια του βετεράνου του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου Φρανκ Σίραν, ενός απατεώνα και εκτελεστή που συνεργάστηκε με διαβόητες μορφές του 20ού αιώνα. Καλύπτοντας διαφορετικές δεκαετίες, η ταινία παρουσιάζει ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα μυστήρια της Αμερικανικής Ιστορίας, την εξαφάνιση του θρυλικού ηγέτη του εργατικού συνδικάτου Τζίμι Χόφα, και μας ταξιδεύει με μοναδικό τρόπο στα μυστικά μονοπάτια του οργανωμένου εγκλήματος: τις εσωτερικές διαδικασίες, τις αντιπαλότητες και τις διασυνδέσεις με πολιτικούς.

Επιτέλους είδαμε την πολυσυζητημένη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε και η αλήθεια είναι πως η αναμονή άξιζε και μάλιστα με το παραπάνω. Τρεισήμισι ώρες χωρίς κανένα κενό και με μια πλοκή που δε σε άφηνε να πάρεις ανάσα.

Ο βραβευμένος σκηνοθέτης επέστρεψε στην μεγάλη οθόνη με την κινηματογραφική μεταφορά του best-seller «I Heard You Paint Houses» του Τσαρλς Μπραντ. Μια ταινία που κινείται σε γνωστά για εκείνον μονοπάτια και δημιουργεί μια γκανγκστερική ταινία που ίσως να είναι και το κινηματογραφικό του έπος. Με κόστος 160 εκατομμύρια περίπου και πολλές εταιρείες παραγωγής να αρνιούνται να του τα δώσουν (ναι, και στον Σκορσέζε αρνιούνται) το Netflix έκανε την διαφορά και ανέλαβε την παραγωγή.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Φυσικά, ο βραβευμένος σκηνοθέτης επιστράτευσε την dream teem του Χόλυγουντ και έτσι, έχουμε τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, που συνεργάζεται για ένατη φορά με τον Μάρτιν Σκορσέζε, τον Αλ Πατσίνο που για πρώτη φορά συναντιέται κινηματογραφικά με τον σκηνοθέτη, τον Τζο Πέσι που είχε αποσυρθεί εδώ και δέκα χρόνια και τον Χάρβευ Καιτέλ, που δένει απόλυτα με την ομάδα. Παίρνει την Θέλμα Σκουνμέικερ για το μοντάζ, την σταθερή του συνεργάτη και παραδίδει στα 76 του χρόνια ένα μικρό αριστούργημα.

Όλη η ταινία παίζει με τον χρόνο. Ένας εκτελεστής μαφιόζος θυμάται τις ένδοξες και σκοτεινές του ημέρες και τους φίλους-συνεργάτες του. Εδώ, να πούμε πως ο σκηνοθέτης κάνει συχνά flashback χρησιμοποιώντας τεχνολογία de-aging και ειδικά εφέ που κάνουν τους ηθοποιούς να μοιάζουν 30 χρόνια νεότεροι

Οι ερμηνείες είναι υπέροχες και νομίζεις πως βλέπεις ένα reunion παλιών καλών ηθοποιών.

Μέσα από την ζωή του κεντρικού ήρωα, του Φρανκ Σίραν, ο οποίος είναι ιστορικό πρόσωπο, όπως και οι περισσότεροι στην ταινία, ο σκηνοθέτης πολύ έξυπνα περιγράφει την ¨΄άλλη¨ πλευρά της Αμερικής την δεκαετία του 60΄-70΄. Ο πόλεμος των εργατικών συνδικάτων, τον ρόλο της μαφίας στην εκλογή του Τζον Κένεντι και φυσικά κλείνει το μάτι στις θεωρίες συνομωσίας για άμεση εμπλοκή της μαφίας στην δολοφονία του 35ου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Μάλιστα, υπάρχει και ένα ωραίο στιγμιότυπο που ο Τζο Πέσι αναφέρει τον Φέρυ, τον χαρακτήρα που ενσάρκωσε στην ταινία του Όλιβερ Στόουν JFK (1991).

Ο Σκορσέζε δεν διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για την εξαφάνιση του Τζίμι Χόφα, του αμφιλεγόμενου ηγέτη του εργατικού συνδικάτου των Οδηγών Φορτηγών Teamsters Union, του πιο ανεξέλεγκτου και εγκληματικού σωματείου που ήταν υπό την προστασία της μαφίας και σε ανοιχτή κόντρα με τον Κένεντι. Ο Χόφα εξαφανίστηκε το 1975 κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και τυπικά δηλώθηκε νεκρός το 1982. Ακόμα και τώρα επίσημα κανείς δεν ξέρει ποιος τον σκότωσε…

Αυτό που ξεχωρίζει στις ταινίες του Σκορσέζε είναι ο σαρκασμός. Σα να μην παίρνει στα σοβαρά τις ταινίες του. Κι όμως αυτό ακριβώς είναι που τις κάνει συγκλονιστικά υπέροχες.

Η ταινία ο Ιρλανδός μοιάζει με ένα συμπέρασμα. Μια κινηματογραφική απόσταξη ετών που απλά ο Μάρτιν Σκορσέζε ήθελε να συγκεντρώσει τους ανθρώπους του και να κάνει μια ταινία με όπλα, πολλούς κακούς και ελάχιστους καλούς, ωραία κουστούμια και σαφείς υπαινιγμούς για την Αμερική και για το πόσο τελικά στηρίχθηκε η οικονομία της στην μαφία για να αναπτυχθεί. Φυσικά, και το κατάφερε και στα 76 του χρόνια φτιάχνει την ωριμότερη και σοφότερη ταινία του, προσδίδοντας και μια μελαγχολία σαν κινηματογραφικό χαιρετισμό.

Extras

Και επειδή τα Όσκαρ δεν είναι και πολύ μακριά, σαφώς και μιλάμε για μια οσκαρική ταινία. Τόσο υποψήφια για τις κατηγορίες σκηνοθεσίας, καλύτερης ταινίας, Α Αντρικού, και για Ρόμπερτ Ντε Νίρο και για Αλ Πατσίνο, πιθανόν και δικαίως και για Β Αντρικού και Τζο Πέσι. Θα δείξει!!!

Η ταινία θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 21/11, ενώ η επίσημη πρεμιέρα, με ελληνικούς υπότιτλους, έχει προγραμματιστεί 27 Νοεμβρίου στο Netflix.