Ο στενός δεσμός, ο οποίος αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο ετοιμόγεννες γυναίκες που συμπίπτουν στο ίδιο δωμάτιο ενός μαιευτηρίου, εντέλει περιπλέκεται, αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα…
Αφουγκραζόμενος κανείς την επιθυμία και μόνο του Πέδρο Αλμοδοβάρ να δώσει στην νέα του ταινία τον τίτλο, «Παράλληλες μητέρες», μπορεί αυτόματα να κατανοήσει και τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις του τίτλου αυτού. Γιατί είναι καμιά φορά όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες, βάσει των οποίων αναδύεται η «προβοκατόρικη» διάθεση ενός σκηνοθέτη, να μεταμορφώσει ένα κλασικό μελόδραμα, με ιδιαίτερη έμφαση στο ζήτημα της μητρότητας, σε στρατευμένο δράμα!
Τοιουτοτρόπως, λοιπόν, αν και η κεντρική θεματική του έργου του Αλμοδοβάρ φαντάζει αρχικά να είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη και να επικεντρώνεται σ’ ότι έχει να κάνει με ζητήματα μητρότητας, το περιεχόμενο της αποδεικνύεται εντέλει, κάτι εντελώς διαφορετικό.
Αν μάλιστα πάρουμε ως παράδειγμα τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του φιλμ καθώς και ό,τι τις πλαισιώνει, το νόημα των ερμηνειών αυτών είναι, στην ταινία του Αλμοδοβάρ, πολύ πιο βαθύ από το ίδιο αυτό πλαίσιο. Και ‘δω ακριβώς έγκειται και η «μαεστρία» του σκηνοθέτη, που κάνει την ταινία του τόσο ξεχωριστή όσο οποιαδήποτε άλλη.
Αυτό συνεπώς στο οποίο «στοχεύει» εν προκειμένω ο Αλμοδοβάρ (ο οποίος ναι υπογράφει και το σενάριο της ταινίας του, καθώς και ντύνει επίτηδες την κεντρική πρωταγωνίστρια του μ’ ένα μπλουζάκι που φέρει το σλόγκαν «Πρέπει να είμαστε όλοι φεμινιστές») δεν είναι απλά να καταστήσει τους χαρακτήρες του, έρμαια των γυναικείων ενστίκτων τους και των ανθρώπινων παθών τους, αλλά καυτηριάζοντας τόσο το μητρικό ένστικτο όσο και τα πάθη μιας εν δυνάμει μητριαρχικής οικογένειας, να τα χρησιμοποιήσει παράλληλα και ως κινητήριο δύναμη για περαιτέρω εσωτερικές «αναζητήσεις», που πιθανόν να φέρουν στην επιφάνεια βαθύτερα «τραύματα»…
Η ταινία του δεν συνιστά έτσι παρά ένα άρτιο «ψυχογράφημα» της κεντρικής του ηρωΐδας, Janis, την οποία υποδύεται αριστοτεχνικά η Πενέλοπε Κρουζ (με περισσές μάλιστα αξιώσεις έναντι κάποιας οσκαρικής διάκρισης), της οποίας η προσωπική ιστορία όχι μόνο ως μάνας αλλά και ως φωτογράφου που είναι και το κύριο επάγγελμα της, φτάνει να έχει τις ρίζες της, (μέσω ενός υποσυνείδητου τραύματος μιας ανεξιχνίαστης υπόθεσης ,που αφορά στην απώλεια αγαπημένων της προσώπων), στον Ισπανικό Εμφύλιο!
Αν και όλα τα παραπάνω μπορούν αρχικά να ξενίσουν στον θεατή, μοιάζοντας ολίγον τι άσχετα μεταξύ τους, στην πραγματικότητα συνθέτουν τόσο αρμονικά, μέσω των αλλεπάλληλων πλάνων (συνοδευόμενα πάντα από τα γνωστά σε όλους μας έντονα χρώματα) της συνειρμικής καταβύθισης της πρωταγωνίστριας στις αναμνήσεις της! Διαδικασία στην οποία μας έχει συνηθίσει εξάλλου ο Πέδρο Αλμοδοβάρ και σε προηγούμενες ταινίες του…