Κριτική / Nimic, το 12λεπτο αινιγματικό φιλμ του Γιώργου Λάνθιμου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος Σενάριο: Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φιλίππου Ηθοποιοί: Ματ Ντίλον, Δάφνη Πατακιά, Σούζαν Ελ Μοντάζ: Ντομινίκ Λιουνγκ και Γιώργος Μαυροψαρίδης Χώρα: Γερμανία /Ηνωμένο Βασίλειο/ΗΠΑ Διάρκεια: 12 λεπτά Παραγωγη: 2019 Είδος: Ταινία Μικρού Μήκους
Λίγο πριν ο Γιώργος Λάνθιμος μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το βιβλίο του Τζιμ Τόμσον «Pop. 1280», κάτι που ανακοίνωσε ο ίδιος λίγο πριν τα φετινά Όσκαρ και την βράβευση της Ολίβια Κόλμαν με το Α΄ Γυναικείου Ρόλου για το «Favourite», σκηνοθετεί και συνυπογράφει το σενάριο για το Mimic.
Μια ταινία μικρού μήκους, μόλις 12 λεπτών που παρουσιάστηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο τον Αύγουστο και τώρα είναι στις δικές μας Νύχτες Πρεμιέρας, εκτός διαγωνισμού, στην κατηγορία shortfilm.
Η μοιραία συνάντηση ενός βιολοντσελίστα με μια άγνωστη γυναίκα στο μετρό θα έχει σημαντικές συνέπειες για τη ζωή του. O Ματ Ντίλον, ανήμπορος στην επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, μοιράζεται μια στιγμή χρονικής και τοπικής δυστοκίας. Μια ακόμη ημέρα παίρνει το μετρό και ρωτάει μια άγνωστη τι ώρα είναι. Εκείνη του απαντάει με την ίδια ερώτηση. Και επιμένει να τον αντιγράφει σε ότι κάνει μέχρι που σχεδόν αφομοιώνεται από την τυποποιημένη πραγματικότητα του.
Ναι, ο σουρεαλισμός του Λάνθιμου επέστρεψε και μας εκθέτει μπροστά στο απροσδιόριστο και σχετικό του χρόνου και του ποιοι είμαστε στα αλήθεια.
Φυσικά, και ο σκηνοθέτης συνεχίζει την χρήση ευρυγώνιων φακών, κάτι που είδαμε και στην Ευνοούμενη, τις μεγάλες παύσεις που όμως “φωνάζουν” από τους ήχους του σκηνικού, όπως στο πλάνο με την Δάφνη Πατακιά, όπου ακούμε το ρυθμικό και αγχωμένο συναισθημά της μέσα από τον ήχο των τακουνιών της.
Οι ερμηνείες είναι στα όρια του ρομποτισμού, χωρίς συναίσθημα, επίσης γνώρισμα των χαρακτήρων του σκηνοθέτη, αφού ανήκει περισσότερο στον εικαστικό κινηματογράφο, παρά στον ερμηνευτικό.
Οι δύο χαρακτήρες μοιάζουν εντελώς άγνωστοι, αν και στην πορεία βλέπουμε πως μάλλον μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο και το αντίγραφο του. Παίζουν Βιολοντσέλο ( εξαιρετικό το μουσικό μέτρο της Απλής Συμφωνίας του Άγγλου Μπένταμιν Μπρίτεν), κάθονται αντικριστά στο μετρό –ως είδωλο ο ένας του άλλου- έχουν κλειδιά για το ίδιο σπίτι και ξαπλώνουν με την ίδια γυναίκα.
Ένα τυπικό δείγμα Λανθιμικής φανταστικής “παράνοιας”, όπου με έναν δικό του τρόπο αναρωτιέται πόσο μοναδικοί είμαστε και κατά πόσο ο χρόνος αποτελεί αντικειμενικό ρόλο στην ζωή μας!
Η ταινία Nimic προβλήθηκε στο πλαίσιο του 25ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νύχτες Πρεμιέρας.