Με περισσότερα από τριάντα χρόνια υπηρεσίας, ως ένας από τους καλύτερους πιλότους της αεροπορίας, ο Πιτ Μίτσελ, γνωστός και ως «Μάβερικ», βρίσκεται εκεί όπου ανήκει και αποφεύγοντας την προαγωγή, εργάζεται ως εκπαιδευτής…
Αναλαμβάνοντας συνεπώς την εκπαίδευση μιας διμοιρίας αποφοίτων για μια εξιδεικευμένη αποστολή, που όμοια της κανένας πιλότος δεν έχει ξανασυναντήσει, ο Μάβερικ θα συναντήσει τον Υποσμηναγό Μπράντλεϊ Μπράντσο, γιο του εκλιπόντα φίλου του «Γκους» (Υποσμηναγός Νικ Μπράντσο).
Απέναντι λοιπόν σ’ ένα αβέβαιο μέλλον και με τα φαντάσματα του παρελθόντος του να τον καταδιώκουν, ο Μάβερικ έρχεται αντιμέτωπος με τους βαθύτερους φόβους του, που αποκρυσταλλώνονται σε μια αποστολή, η οποία απαιτεί την «απόλυτη θυσία» απ’ όσους αποπειραθούν να συμμετάσχουν σ’ αυτήν….
Τριάντα έξι μόλις χρόνια μετά και με «καπετάνιο» στο τιμόνι της σκηνοθεσίας τον δημιουργό Τζόζεφ Κοζίνσκι (“Joseph Kosinski”), η oλντ-Σκουλ (“οld-school” ) ταινία Τοπ Γκαν (“Top Gun”) επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη…
Και όσοι σπεύσουν αμέσως να πουν, πως το μόνο που αντιλαμβάνονται στο σίκουελ (“sequel”) αυτό, με τ’ όνομα Τοπ Γκαν: Μάβερικ (“Top Gun: Maverick”),είναι, για μια ακόμη φορά, τα εξελιγμένα αμερικανικά αεροσκάφη F-18 εναντίον των ρώσικων μαχητικών νέας (πέμπτης) γενιάς, δεν θα έχουν κατανοήσει τίποτα παραπάνω, από ένα μικρό ίσως κομμάτι της «συνέχειας», που δίνει στην προκάτοχη του ταινία, το νέο φιλμ του Κοζίνσκι…
Η «ψυχροπολεμική» εξάλλου πραγματικότητα, ως αναπόσπαστο μέρος μιας κλασικής ταινίας μυθοπλασίας, η οποία πραγματεύεται μάλιστα τα όσα συμβαίνουν στις ένοπλες δυνάμεις του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ(“US Navy ”), ήταν εξάλλου γεγονός αναμενόμενο να σκιαγραφηθεί και στο σενάριο ενός σίκουελ, το οποίο κατά πολλούς ξεπερνά σε ποιότητα, ακόμη και το προκάτοχο φιλμ…
Αυτό δεν σημαίνει όμως αυτόματα, πως η πλοκή του τωρινού έργου θα κάτσει να αναλωθεί στον τυφλό σωβινισμό του παρελθόντος (του οποίου η ιδέα όχι μόνο αναπαράγεται αλλά κυριαρχεί στο πρώτο). Ίσα-ίσα κιόλας, που ο «εχθρός» στην σύγχρονη πια εκδοχή του στην εν λόγω ταινία,(το σενάριο της οποίας υπογράφει βασισμένος στους χαρακτήρες του Τζιμ Κας, ο Κρίστοφερ Μαγκουάιρ) δεν οριοθετείται ακριβώς και παρουσιάζεται, ως και απρόσωπος (θα μπορούσε δηλαδή να είναι ο οποιοσδήποτε)!
Και μπορεί στο σημείο αυτό να μην υπάρχει ξεκάθαρη πλοκή και να ατονεί εν μέρει το στοιχείο της ίντριγκας και του σασπένς αλλά κάτι τέτοιο δεν συνεπάγεται, πως δεν υπάρχει το κάτι άλλο, το οποίο θα μας δώσει μια –όχι πλέον και τόσο προπαγανδιστική-αλλά αριστοτεχνικά δομημένη, βάσει κυρίως των ανεπανάληπτων οπτικών εφέ, ταινία δράσης…
Επίσης να μην παραβλέψουμε, πως σ’ όλο το καλό σινάφι των συντελεστών του συγκεκριμένου φιλμ έρχεται να προστεθεί ένα περίλαμπρο καστ, με Εξάρχοντα και πάλι τον ηθοποιό Τομ Κρουζ (“Tom Cruise”), ο οποίος δείχνει να κρατά γερά ως «Πίτ Μίτσελ»…
Για να κάνω τέλος και γω με την σειρά μου, την δική μου προσωπική νύξη σε σχέση με τα όποια σεναριακά κενά διαπιστώνει κανείς σε μια ταινία, που πραγματεύεται την ύπαρξη έναν αόρατου εχθρού της αεροπορικής μονάδας του Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών, θα έλεγα πως είναι σχεδόν κουραστικό, αν όχι εξοντωτικό, μια ταινία δράσης του 21ου αιώνα να μην συνιστά το μέσο για μια ξεκάθαρη διαφοροποίηση ανάμεσα στην αστική ιδεολογία και την πολιτική…
Και για να κάνω ακόμη πιο ξεκάθαρη την θέση μου αυτή, κατανοώ βέβαια πως τα πρότυπα παραγωγής, διανομής και προβολής της προκείμενης ταινίας δράσης είναι ακριβώς εκείνα ενός κλασικού χολιγουντιανού φιλμ αλλά νισάφι πια με την ρητορική της διαμάχης μεταξύ των δύο μπλοκ-της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ-(εξάλλου το πρώτο δεν υπάρχει πια)!
Δεν λέω βέβαια πως οι εκάστοτε κινηματογραφικές δημιουργίες πρέπει να έχουν ως συγκεκριμένη απεύθυνση (ή αν η τέχνη πρέπει να έχει γενικά συγκεκριμένη απεύθυνση) την δικιά μου μικροαστική οπτική (γιατί πολλοί θα με κατηγορήσουν γι’ αυτό) αλλά προσωπικά δεν με ενδιαφέρει, πως «χτυπιούνται» εναερίως τα δύο αυτά «υποτιθέμενα» μοναδικά μπλοκ, όταν υπάρχουν ένα σωρό αλλά προβλήματα στον 21ο αιώνα, που ταλανίζουν την δικιά μου Ήπειρο, την Γηραιά, η οποία είναι κιόλας ήδη εξουθενωμένη από τους ολέθριους πολέμους του προηγούμενου αιώνα…
Αν ήθελε συνεπώς να «περάσει» κάτι ουσιαστικό στους θεατές του το (δεν αντιλέγω) οπτικό αριστούργημα του Τζόζεφ Κοσίνσκι, θα μπορούσε αυτό να συνιστά, παραδείγματος χάριν, κάποιο αντιπολεμικό μήνυμα (που είναι και επίκαιρο).
Γιατί φτάνει στην τελική με τις ταινίες –εργαλεία πολεμικής προπαγάνδας-, που όσο και αν οι ίδιες προσπαθούν να εκσυγχρονιστούν, με τους συντελεστές τους να προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλο τους, δομώντας με την σειρά τους ανύπαρκτα σενάρια, τόσο η ουσία τους δεν θα συμβαδίζει με την αναβαθμισμένη ποιότητα των εικόνων τους…
Βαθμολογία: 4/5*
Σκηνοθεσία: Τζόζεφ Κοζίνσκι Σενάριο: Έχρεν Κρούγκερ, Έρικ Σίνγκερ, Κρίστοφερ Μαγκουάιρ Ηθοποιοί: Τομ Κρουζ, Τζένιφερ Κόνελι, Μάιλς Τέλερ, Τζον Χαμ
- Από 26 Μαΐου στους κινηματογράφους από την ODEON
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
