Κριτική: Το Σαββατοκύριακο των μυστικών / ‘Ενα τεταμένο θρίλερ που διακόπτεται από μια ταινία slasher
Σκηνοθεσία: Ντέιβ Φράνκο Σενάριο: Ντέιβ Φράνκο, Τζο Σουάνμπεργκ Φωτογραφία: Κρίστιαν Σπρένγκερ Μουσική: Ντάνι Μπένσι, Σόντερ Τζούριανς Ηθοποιοί: Αλισον Μπρι, Νταν Στίβενς, Σίλα Βαντ, Τζέρεμι Αλεν Γουάιτ Είδος: Θρίλερ Γλώσσα: Αγγλικά Χώρα: ΗΠΑ Διάρκεια: 88 λεπτά Καταλληλότητα ταινίας: 18+ Βαθμολογία: 1/5
Δύο ζευγάρια, θέλοντας να γιορτάσουν την επιτυχία της νέας εταιρίας τους, φεύγουν για ένα σαββατοκύριακο σε ένα ειδυλλιακό εξοχικό σπίτι. Αυτό όμως που ξεκινάει ως μία ιδανική απόδραση για τους τέσσερις φίλους εξελίσσεται σε κάτι σκοτεινό, καθώς κρυμμένα μυστικά βγαίνουν στην επιφάνεια και η αίσθηση ότι μπορεί να μην είναι μόνοι τους αρχίζει να τους διακατέχει και τους οδηγεί στα όρια της παράνοιας.
Ο Ντέιβ Φράνκο πραγματοποιεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του και εμείς αναρωτιόμαστε για ποιο ακριβώς λόγο; Η επιλογή του ήταν μια ιστορία τρόμου, λίγο ατμοσφαιρική, λίγο κλειστοφοβική, λίγο και ο ίδιος δεν ήξερε τι ακριβώς είχε στο μυαλό του. Τέσσερις άνθρωποι πάνε να χαλαρώσουν σε ένα σπίτι που έχουν νοικιάσει στην παραλία. Είναι ζευγάρια, είναι αδέρφια και όπως εξελίσσεται (λέμε τώρα) η πλοκή γίνονται και κάτι παραπάνω. Κάπου εκεί υπάρχει και ένας serial killer.
Το πρόβλημα της ταινίας είναι ότι μπάζει από παντού. Σεναριακά είναι εντελώς ασυγκρότητη. Κανένας βασικός άξονας. Υπάρχει η κεντρική ιδέα και όλα μοιάζουν σαν ένας αυτοσχεδιασμός, που όμως ούτε αυτό γίνεται σωστά. Σκεφτείτε teenage horror movies των 90s, χωρίς όμως τίποτα να μπορεί να σε κάνει να πεταχτείς από το κάθισμα σου. Εκτός, ίσως την τρομακτική βαρεμάρα. Όταν μιλάμε για ταινία τρόμου αν μη τι άλλο μιλάμε για αιφνιδιασμό, ανατροπή και κλιμάκωση. Εδώ δεν συμβαίνει τίποτα από αυτά. Η σκηνοθεσία αφήνει εντελώς απροστάτευτους τους χαρακτήρες που μοιάζουν ερασιτέχνες. Είναι κρίμα, γιατί ο Νταν Στίβενς έχει υλικό που μπορείς να δουλέψεις πάνω του.
Ο χρόνος του φιλμ είναι 88 λεπτά –μα ποιος γυρίζει ταινία μεγάλου μήκους με τόση μικρή διάρκεια;- Τα πρώτα 70 όλα κυλάνε άνευρα και βαρετά ώσπου στο τελευταίο μέρος το έργο μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Είναι σαν ένα τεταμένο θρίλερ να διακόπτεται από μια ταινία slasher και είναι τόσο απότομο και ανοργάνωτο αυτό που μόνη λύτρωση αποτελεί το γεγονός ότι η ταινία φτάνει στο τέλος της.
Μπορεί ο σκηνοθέτης να ήθελε να δημιουργήσει ένα παιχνίδι χαρακτήρων που οδηγείται σε εκτόνωση βίας, όμως θα έπρεπε να είχε διαβάσει καλύτερα το μάθημα του όσο αφορά την δομή και το στήσιμο των creepy thriller films.
*Το μόνο που σώζεται από την ταινία είναι η μουσική του Ντάνι Μπένσι. Αγαπάμε τσέλο!
Η ταινία θα παιχτεί στους θερινούς κινηματογράφους στις 6 Αυγούστου απ’ την ODEON.