Ημέρες Γαλλικού Κινηματογράφου: Πέμπτο Κεφάλαιο
«Το Μεγάλο Φαγοπότι» και «Η Νέλλη και ο Κύριος Αρνό»
Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω μια από τις ταινίες του φετινού προγράμματος ως ξεχωριστή, θα έλεγα μάλλον πως η ταινία του Marco Ferreri «Το Μεγάλο Φαγοπότι» (La Grande Bouffe) κερδίζει αυτόν τον τίτλο. Λέω ξεχωριστή διότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη ταινία, από οποιαδήποτε άποψη. Αν και κυκλοφόρησε το 1973 στις αίθουσες, μοιάζει στη σημερινή εποχή το ίδιο προκλητική και αμφιλεγόμενη. Δεν γνωρίζω αν έχει υπάρξει άλλη ταινία πριν από αυτή στην ιστορία του κινηματογράφου με παρόμοιο θέμα. Πάντως, το σίγουρο είναι πως έχει επηρεάσει μεταγενέστερους δημιουργούς. Δεν είναι εύκολη ταινία σε καμία περίπτωση και, μάλιστα, νομίζω πως θα φέρει σε δύσκολη θέση τον θεατή αν αποφασίσει να την παρακολουθήσει με παρέα. Ίσως καλύτερα να τη δει μόνος του. Αν πάλι έχει γαστρονομικές ανησυχίες, μπορεί να τις μοιραστεί με μια εκλεκτή παρέα!
Τέσσερις φίλοι, ο Marcello, ο Michel, ο Ugo και ο Philippe, αποφασίζουν να φάνε μέχρι σκασμού. Σύντομα, θα πετύχουν τον σκοπό τους. Αυτή η παράξενη ιστορία, γραμμένη από τον σκηνοθέτη σε συνεργασία με τον Rafael Azcona, μας παρουσιάζει τους τέσσερις ήρωες στην αρχή σε σύντομες σκηνές γνωστοποιώντας στον θεατή ελάχιστες πληροφορίες για τους ίδιους. Στην ουσία δεν μαθαίνουμε ποτέ για ποιο λόγο θέλουν να αυτοκτονήσουν, μονάχα ξέρουμε με ποιον τρόπο θέλουν να το κάνουν. Είναι μια μαύρη κωμωδία με μια αινιγματική ιστορία που θα τραβήξει την προσοχή σας χωρίς να το καταλάβετε. Η σκηνοθεσία του Ferreri είναι πολύ καλή και η ταινία έχει τη διάρκεια που της αναλογεί. Έχω, τέλος, την εντύπωση, ότι η ταινία προκάλεσα σάλο τότε επειδή οι τέσσερις πρωταγωνιστές της ήταν ηθοποιοί που το κοινό τούς λάτρευε και σοκαρίστηκαν βλέποντάς τους να ενσαρκώνουν τόσο ανήθικους και ξεπεσμένους χαρακτήρες. Αναρωτιέμαι σήμερα μια τέτοια ιστορία τι εντύπωση θα έδινε σε ένα σημερινό νεανικό κοινό.
Η τελευταία δημιουργία του σπουδαίου Claude Sautet, το «Η Νέλλη και ο Κύριος Αρνό» (Nelly et Monsieur Arnaud), ήταν η τελευταία προβολή που παρακολούθησα στο φετινό Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενες δημοσιεύσεις, η πρωταγωνίστρια του φιλμ Emmanuelle Béart ήταν επίσημη καλεσμένη του Φεστιβάλ και, όπως φαντάζεστε, ήταν παρούσα στην συγκεκριμένη προβολή και προλόγισε την ταινία. «Μου άρεσε πολύ ο Claude Sautet, μακάρι να είχα συνεργαστεί μαζί του σε περισσότερες ταινίες», μας εξομολογήθηκε η Γαλλίδα ηθοποιός. Για την ιστορία, το έργο είχε κυκλοφορήσει στις αίθουσες το 1995 και ήταν η δεύτερη συνεργασία της Béart με τον Sautet, τρία χρόνια μετά το «Μια Καρδιά το Χειμώνα» (Un Cœur en Hiver). Είναι μια καλή ταινία, γεμάτη από ενδιαφέροντες χαρακτήρες και με μια ωραία σκηνοθεσία. Με το τέλος της, δίνει απαντήσεις σε κάποια ερωτήματα και την ίδια στιγμή δημιουργεί από αυτά νέα ερωτήματα που δεν απαντώνται μέσα στο έργο. Ένα ιδανικό και αξιόλογο κλείσιμο καριέρας για τον Sautet.
Το «Η Νέλλη και ο Κύριος Αρνό» είναι ένα κοινωνικό δράμα με ορισμένες δόσεις διακριτικού χιούμορ, κυρίως σε διαλόγους ανάμεσα στην Béart και τον Michel Serrault, τα πρόσωπα του τίτλου. Θα σας κάνει να σκεφτείτε, να γελάσετε, να αναθεωρήσετε και να δείτε τη ζωή σας με διαφορετικό μάτι. Το τέλος της μου άφησε μια μικρή πίκρα. Οι δυο ήρωες μας έμαθαν κάτι από τη συνάντησή τους, θα ήθελα να τους δω να κάνουν ένα βήμα ακόμα. Αυτό ήταν το τέλος μιας αρχής… ή η αρχή ενός τέλους;
Το Φεστιβάλ τελειώνει αλλά οι καλές ταινίες και οι αναμνήσεις παραμένουν μαζί μας. Ραντεβού στην επόμενη διοργάνωση!
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
