Στα 14 χρόνια της θεατρικής πορείας του, ο Γιάννης Δενδρινός θεωρεί το μεγαλύτερο κατορθωμά του να πρωταγωνιστεί φέτος στην παράσταση «Η αρκούδα» του Άντον Τσέχωφ, στην πρώτη σκηνοθεσία του Νίκου Καρδώνη.
Με αφορμή την μονόπρακτη κωμωδία του Τσέχωφ, από τα λιγότερα παιγμένα έργα, που ανεβαίνει στον Χοροχρόνο, στο Γκάζι, εγκαινιάζοντας έτσι ένα άνοιγμα της σχολής στο χώρο του θεάτρου, ο ηθοποιός απαντά στο ψυχογράφημα ερωτήσεων, γνωστό ως ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Πότε και πού υπήρξατε ευτυχισμένος;
Νομίζω αυτήν την περίοδο με αυτό που συμβαίνει με την «Αρκούδα» μας, το πόσο είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον ανά πάσα στιγμή όλοι ανεξαιρέτως οι συντελεστές, μα και οι άνθρωποι που έχουμε την τιμή και τη χαρά να μας βοηθούν τόσο γενναιόδωρα με κάθε τρόπο, μπορώ να πω πως με κανείς να νιώθω ευτυχισμένος.
Αν μπορούσατε να αλλάξετε ένα πράγμα στον εαυτό σας, ποιο θα ήταν αυτό;
Θα ήθελα να έχω λίγο περισσότερο «ουσιαστική» αυτοπεποίθηση. Το διαχωρίζω τελείως από το πείσμα που συνήθως με πιάνει ενίοτε και το βαφτίζω προσωρινά αυτοπεποίθηση. Έχουν μεγάλη διαφορά κατά τη γνώμη μου, το πείσμα ξεχειλώνει και ξεφουσκώνει σύντομα και μένεις γρήγορα άδειος. Η πίστη στον εαυτό σου όμως απλά συμβαίνει! Όχι, ανώδυνα πάντα, αλλά σίγουρα συμβαίνει, ερήμην σου τις περισσότερες φορές! Κ αυτό γιατί έχει χτιστεί κομμάτι κομμάτι εδώ και πολλά χρόνια τώρα.
Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Έχω υπάρξει πολύ απόλυτος και σαρωτικός στο παρελθόν. Θεωρούσα τη διπλωματία διπροσωπία. Χαμένος κόπο… Όχι, όμως χαμένος χρόνος!
Ποιοι είναι οι ήρωές σας στην πραγματική ζωή;
Βλέπω τους φίλους μου, παιδικούς και μετέπειτα , που οι περισσότεροι έχουν γίνει γονείς ως τώρα και παλεύουν κάθε λεπτό να μην επαναλάβουν τα ίδια μη συνειδητά «λάθη» που έχουν υποστεί οι ίδιοι ως παιδιά, πάντα υπό τη σκέπη της «καλής πρόθεσης» ειλικρινούς μεν ύπουλης κι απρόβλεπτης δε να καραδοκεί συνεχώς, να αγωνίζονται να μην περάσουν τα δικά τους επώδυνα βιώματα στα παιδιά τους, να τα στηρίξουν, να είναι δίπλα τους, την ίδια στιγμή που η μέρα γι’ αυτούς μοιάζει να έχει 450 ώρες κάνοντας παράλληλα δεκάδες πράγματα παράλληλα!
Κι όταν βλέπω πως μόνο με πολλή δουλειά, ασύλληπτη υπομονή κι ολοκληρωτικό δόσιμο, θέτοντας συγκεκριμένα όρια πάντα, όταν λοιπόν παρατηρώ με τον καιρό που περνάω κοντά τους πως ο «σπόρος» που θα φυτέψεις και θα φροντίζεις με όλο σου το είναι, έρχεται η ώρα να βγάλει λουλουδάκι, αυτό ναι με συγκινεί βαθιά ! Τους «το δίνω όλο». Τους θεωρώ ήρωες!
Ποιο χαρακτηριστικό αποδοκιμάζετε περισσότερο στους άλλους;
Παλιότερα μπορούσα πολύ εύκολα, πολύ συγκεκριμένα και με ατράνταχτα και απαράβατα κατ´ εμέ επιχειρήματα να απαντήσω σ αυτή την ερώτηση. Πλέον, δυσκολεύομαι αρκετά. Μπορώ να πω κάτι και μετά από λίγο αν το ξανασκεφτώ πιο ώριμα να το αναιρέσω πλήρως. Θεωρώ πως κάθετι στο χαρακτήρα και τη συμπεριφορά κάθε ανθρώπου που η ζωή φέρνει στο δρόμο σου, είναι θέμα στιγμής, συνάντησης, συγκυρίας, σύμβασης, timing ή όπως αλλιώς το βαφτίζει καθένας.
Πού θα θέλατε να ζείτε;
Είμαι μια χαρά εδώ που είμαι νομίζω. Από άποψη χώρας, πόλης, σπιτιού, έως και εποχής τολμώ να πω.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;
Δε θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ μου τίποτα, ούτε στιγμή από την Κωνσταντινούπολη.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Μάλλον με τη Λασκαρίνα- Μπουμπουλίνα θα έλεγα … ίσως εξαιτίας του ότι έχω ακούσει τόσες ιστορίες γι’ αυτήν λόγω του ότι οι Σπέτσες είναι σαν τόπος καταγωγής μου, ενώ δεν είναι πραγματικά. Έχω μεγαλώσει όμως εκεί .
Αστειεύομαι. Δε με έχει απασχολήσει αυτό το ερώτημα, ούτε έχω νιώσει την ανάγκη να ταυτιστώ με κάποιον.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συνθέτες;
Ο Schubert και ο Χατζιδάκις.
Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά σας;
Ως τώρα; Οι φίλοι μου! Και «Η αρκούδα μας»!
Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας;
Ότι με δέχονται και τους δέχομαι μέρα με τη μέρα , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμφωνώ πάντα με ότι κάνουν ή αντίστοιχα κ εκείνοι μ’ εμένα ! Κ ότι αρκεί ένα γρήγορο βλέμμα για να συνεννοηθούμε.
Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Το «Ύστατο Σήμερα» του Barker και το «Είμαστε όλοι πλάσματα μιας μέρας» του Yalom.
Η ταινία που σας σημάδεψε;
«Σινεμά ο Παράδεισος».
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι;
Ο Έγκον Σίλε κι ο Γιαν Βερμέερ.
Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Στην περίπτωση που ο άλλος δεν είναι έτοιμος να ακούσει και να δεχτεί την αλήθεια , ή έστω τη δική μου αλήθεια. Έχουμε όλοι δικαίωμα σε αυτή τη φάση. Κι όχι μόνο μια φορά στη ζωή μας .
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Τσέχοφ σίγουρα, κι ο Μάρλοου.
Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Πως αλλιώς ; Στον ύπνο μου, χωρίς να πονάω και χωρίς να ταλαιπωρώ τους γύρω μου.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η χειρότερη μορφή δυστυχίας;
Το να μη νιώθεις ποτέ επαρκής και το να νιώθεις πάντα αδικημένος και θύμα.
Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Θα ήθελα να πιούμε μαζί ένα ποτό παρόλο που δεν πίνω και να τον ακούσω μόνο να μου πει το δικό του πόνο! Γιατί όλο τους δικούς μας ακούει …
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Δηλώνω- αισθάνομαι θα έλεγα: «ήρεμος στην περιοχή Μπραχάμι».
Info: Σάββατο και Κυριακή στις 21:15. Εισιτήρια στη viva.gr.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
