Ηθοποιός με ήθος και ποιότητα. Μετράει αρκετά χρόνια στο χώρο της υποκριτικής, μετρώντας σημαντικές θεατρικές και τηλεοπτικές δουλειές. Ο Χριστόδουλος Στυλιανού έχει πάντα κάτι ωραίο να πει μέσα από τις συνεντεύξεις του και χαίρομαι που τον συναντώ ξανά, μέσα από ένα όμορφο και καλοδουλεμένο έργο.
Μιλήστε μου λίγο για την παράσταση «Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα» σε σκηνοθεσία Νατάσας Παπαμιχαήλ στο Olvio Theater. Ποιος ο ρόλος που υποδύεστε και ποια τα μηνύματα που περνάει στο φιλοθεάμον κοινό;
Το έργο του Γιάννη Σκαραγκά «Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα» αναφέρεται στο πρόσωπο του Άγγλου ποιητή Ρούπερτ Μπρουκ, ο οποίος πολέμησε στο Α’ παγκόσμιο πόλεμο και ζήτησε να ταφεί στη Σκύρο. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, πρόκειται για μια ιστορία αναζήτησης του προορισμού στην ποίηση, στον έρωτα και στην σκληρή πραγματικότητα της ιστορίας. Παρόλο που ο Μπρουκ δεν εμφανίζεται πουθενά μέσα στο έργο, μία σειρά από ιστορικά και φανταστικά πρόσωπα καταθέτουν προσωπικές μαρτυρίες από την σχέση τους με τον ποιητή, εραστή, φίλο, γιό και στρατιώτη. Τί αφήνουν πίσω τους οι άνθρωποι που αγαπήσαμε, ποιά είναι η ουσία του ηρωισμού σε έναν κόσμο που διαλύεται, ποιό είναι το νόημα της ποίησης και της ερωτικής μνήμης απέναντι στη βία του πολέμου και τον θάνατο. Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα είναι μία ιστορία για τις αναμνήσεις των ανθρώπων που μας αγάπησαν αφόρητα!!
Ένας νεκροθάφτης, ο Γουίνστον στο Λουζιτάνια, ο νεαρός παράφορα ερωτευμένος με τον ποιητή φοιτητής Τζέιμς, ο κύριος Στίντ και ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από τις ομιλίες του Τσώρτσιλ είναι οι πέντε ρόλοι που υποδύομαι. Πέντε διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες που σκιαγραφούν το πρόσωπο του νεαρού νεκρού ποιητή από τελείως διαφορετική γωνία ο καθένας άλλοτε με θαυμασμό, άλλοτε με ζήλεια και άλλοτε με έρωτα.
Ποιοι οι δικοί σας φόβοι και οι αγωνίες στην Ελλάδα του 2021;
Κάτι που σκέφτομαι διαρκώς, και η αλήθεια είναι ότι με ανησυχεί πολύ, είναι μήπως βολευτώ και αρχίσω να βλέπω τα πράγματα ιδανικά ενώ δεν είναι. Μήπως δεν έχω δύναμη πια να παλέψω για υψηλότερα ιδανικά και αξίες και αρχίσω να θεωρώ το ψέμα αλήθεια. Μήπως σιγά σιγά μεταμορφωθώ στο τέρας που σιχαίνομαι.
Ποια η άμυνά σας απέναντι στο φόβο;
Με τον φόβο παλεύεις, τον κοιτάς κατάματα, τον αντιμετωπίζεις, γίνεσαι ένα εσύ κι αυτός. Δεν τον νικάς ποτέ. Τον προσπερνάς όμως.
Ποιο ήταν το μικρόβιο που σας ώθησε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Στο περιβάλλον που μεγάλωσα οι λέξεις θέατρο, υποκριτική, χορός δεν ακουγόταν πολύ συχνά. Φίλοι με έσπρωξαν. Φίλοι είδαν αυτό που εγώ ούτε να το σκεφτώ ήθελα. Το μικρόβιο του θεάτρου μπήκε όταν πια άρχισα να ασχολούμαι σε καθημερινή βάση στη σχολή του ΚΘΒΕ μ’ αυτό. Στην υποκριτική δεν υπάρχει κάποιο μικρόβιο που σε αναγκάζει να ασχοληθείς μαζί της. Είναι η ίδια μικρόβιο, ιός και ό,τι άλλο, που σιγά σιγά φουντώνει μέσα σου, γίνεται πανδημία και σε καθορίζει.
Ποια θεωρείτε ως την πιο υπερεκτιμημένη αρετή και γιατί;
Τη σιωπή. Δεν είναι πάντα χρυσός. Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν μιλάνε όταν οι άλλοι μιλούν, που δεν οργίζονται όταν ενοχλούνται. Που δεν παίρνουν θέση. Που δεν εκφράζουν αυτό που σκέφτονται από συμφέρον. Φοβάμαι και δεν εκτιμώ καθόλου αυτούς που μόνιμα χαμογελούν και σιωπούν.
Θέατρο και καραντίνα. Πώς περάσατε αυτή την περίοδο και πώς νιώθετε τώρα που δειλά δειλά μπαίνουμε ξανά σε μία… κανονικότητα;
Είναι χαρά να ξαναγυρίζεις στο σπίτι σου μετά από σχεδόν δυο χρόνια. Σπίτι μας είναι το θέατρο και δωμάτιο μας η σκηνή. Για μένα όταν ανοίγει ένα θέατρο κλείνει μια φυλακή, για να παραφράσω λίγο τη γνωστή φράση περί σχολείου και φυλακής. Δεν έλειψε μόνο σε μας, έλειψε και στον κόσμο πολύ. Φαίνεται από τις αίθουσες που γεμίζουν πάλι και το ζεστό χειροκρότημα. Μπορώ όμως να πω ότι και όλη αυτή η περίοδος που δεν δουλεύαμε, ήταν περίοδος περισυλλογής και βοήθησε να δούμε τον εαυτό μας και να ξαναβάλουμε τα κομμάτια μας στη θέση τους. Όλα χρειάζονται.
Το θέατρο και η υποκριτική εν γένει, λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά για εσάς;
Να σας πω την αλήθεια όχι. Δεν είναι η σκηνή που μου απαλύνει η με κάνει να ξεχνάω τα προβλήματα και τα βάσανα μου. Τα κουβαλάω όταν παίζω. Και όσο κι αν προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι την ώρα που παίζω, δεν τα καταφέρνω. Και όποιος πει το αντίθετο μάλλον ψέματα λέει. Επίσης το θέατρο δεν είναι πάντα ένας τόπος Αγίων.
Άλλα είναι εκείνα που με ηρεμούν που με θεραπεύουν. Μία αγκαλιά ένα χτύπημα στην πλάτη μία γλυκιά κουβέντα, ένα «εγώ είμαι εδώ μην φοβάσαι».
Ποιο στοιχείο του εαυτού σας αγαπάτε περισσότερο και με ποιο είστε πιο ανασφαλής;
Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για μένα. Αν με υποχρέωναν όμως να το περιγράψω- όπως λέει και ο νεκροθάφτης στην παράσταση που κάνουμε – θα χρησιμοποιούσα την λέξη γενναιοδωρία. Ναι νομίζω με κάθε επιφύλαξη πως είμαι γενναιόδωρος. Μου αρέσει να προσφέρω, να βοηθάω τους γύρω μου με όποιο τρόπο μπορώ. Όσο για τις ανασφάλειες είναι αμέτρητες και δεν ξέρω ποια να πρωτοδιαλέξω, αλίμονο αν δεν είχα.
Αν γυρίζατε τον χρόνο πίσω, τι θα αλλάζατε και τι θα αφήνατε ίδιο;
Τίποτα δεν θα άλλαζα. Μόνο να ξαναζούσα περισσότερες στιγμές με τους δικούς μου ανθρώπους που έχασα. Όλα τα άσχημα που έζησα με προχώρησαν. Με έκαναν αυτό που είμαι.. γιατί να τα αλλάξω; Δεν θα πείραζα τίποτα.
Ποια τα σχέδια σας για το εγγύς μέλλον;
Ελπίζω Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα να κρατήσουν καιρό ακόμα και να γυρίσουν όλη την Ελλάδα. Είναι μια παράσταση βαθειά ποιητική που αξίζει να την δει κανείς. Είναι μία παράσταση με έντονα εικαστικά στοιχεία και γεμάτη θέατρο χορό και μουσική. Επίσης μέσα στο 2022 θα ανεβάσουμε με τον αγαπημένο φίλο και συνάδελφο Γιάννη Αναστασάκη σε σκηνοθεσία δική του την «Ιστορία ενός αιχμαλώτου» του Στρατή Δούκα, 100 χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή.
Φωτογραφίες παράστασης: Μάνος Μεγαλούδης
Info: Σάββατο στις 21:00 & Κυριακή στις 20:00 στο Θέατρο OLVIO (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός / 2103414118) Εισιτήρια στη viva.gr.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instagram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
