Συνέντευξη του Δημήτρη Τσιγκριμάνη στο tetragwno.gr
Αμερική. Κεντάκι 1957. Η Λιζ και ο Λουκ Κόμπς, δυο αδέρφια, ζουν απομονωμένοι σε ένα μεταφυσικό γίγνεσθαι στη φάρμα τους εξαιτίας μιας σπάνιας κληρονομικής ασθένειας. Ο κηδεμόνας τους, κύριος Σμιθ, προσλαμβάνει μια νέα οικονόμο, την Αν, μέσω της οποίας γίνεται η επαφή τους με τον έξω κόσμο. Θα καταφέρουν τα δύο παιδιά να την εντάξουν στην παράδοξη πραγματικότητά τους; Θα αντέξει εκείνη τον άτυπο εγκλεισμό;
Ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης πρωταγωνιστεί στο «Μπλου» σε σύλληψη σκηνοθεσία της Ηρώς Κισσανδράκη. Η παράσταση είναι βασισμένη σε μία αληθινή ιστορία την οποία η συγγραφέας μετουσίωσε σε θεατρικό κείμενο με λιτό και εκφραστικό τρόπο, σεβόμενη την πρωτότυπη θεματογραφία, αφήνοντας παράλληλα το θεατή να προχωρήσει σε συνειρμούς.
Με αφορμή λίγο πριν ρίξει αυλαία (11,17,18/12 και 1/1) στο Θέατρο 104, ο ηθοποιός μίλησε στο tetragwno.gr για την παράσταση, πόσο λειτουργικά βοήθησε η καραντίνα για να προσεγγίσει τον ρόλο του, καθώς και για την συνεργασία του με τον Μανούσο Μανουσάκη στο «Κόκκινο ποτάμι».
Πως διαχειριστήκατε την περίοδο του εγκλεισμού κατά την διάρκεια της καραντίνας;
Με όσο μεγαλύτερη ψυχραιμία μπορούσα. Βόλτες στέλνοντας κωδικό 6, γυμναστική στο σπίτι με απόλυτη αποτυχία, ταινίες πολλές και ανακαλύπτοντας ικανότητες στη μαγειρική. Ωστόσο πιστεύω ότι οι πραγματικές συνέπειες εκείνου του εγκλεισμού βγαίνουν τώρα στην επιφάνεια. Σε κοινωνικό, πολιτικό και ψυχολογικό επίπεδο.
Λειτούργησε επικουρικά για να διαμορφώσετε σκηνικά τον θεατρικό χαρακτήρα στο Μπλου;
Επειδή ο Λουκ, ο χαρακτήρας που υποδύομαι στο Μπλου, έχει περάσει όλη του τη ζωή μέσα σε ένα σπίτι, σίγουρα οι συγκυρίες λειτούργησαν ευνοϊκά ώστε να καταφέρουμε να “συναντηθούμε” βιωματικά.
Mιλήστε μου για το ρόλο σας.
Φέτος στο “Μπλου” συναντιέμαι με τον Λουκ, έναν νεαρό που, λόγω μιας ιδιαίτερης πάθησης, έχει αναγκαστεί να περάσει όλη του τη ζωή μέσα σε τέσσερις τοίχους. Παρ’όλα αυτά η ανάγκη του για επικοινωνία και ζωή δεν έχει σταματήσει να τον απασχολεί.
Ο δυστοπικός αμερικανικός κόσμος της Οικογένειας Κόμπς της δεκαετίας του ‘ 50. Τι αντίκρισμα έχει στο σήμερα;
Δυστοπικός ναι, εξωπραγματικός όχι. Τα δύο αδέρφια, η Λιζ και ο Λουκ έχουν ακριβώς τις ίδιες ανάγκες που έχουν και σήμερα παιδιά της ηλικίας τους. Θέλουν να επικοινωνήσουν, να ανακαλύψουν, να ερωτευτούν και να αμφισβητήσουν.
Πως προέκυψε το θέατρο στη ζωή σας;
Μικρός έβλεπα θέατρο με τους γονείς μου. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί το βήμα από την πλατεία στη σκηνή. Ντεπόμουν υπερβολικά. Μέχρι που στα 22 μου αποφάσισα να το τολμήσω. Και ευτυχώς που το έκανα.
Πιστεύετε στην τυχαιότητα των γεγονότων;
Μερικές φορές πιστεύω ότι, πίσω από την ζωή του καθένα μας, υπάρχει ένας αόρατος σκηνοθέτης που σπάει πλάκα μαζί μας. Κάτι σαν το Truman Show. Και η εναλλαγή από το δράμα στη φάρσα είναι μισό τσιγάρο δρόμος.
Τι σημαίνει για εσάς υποκριτική;
Να πούμε μια ιστορία απλά, όμορφα και με φαντασία.
Πώς βιώσατε την πρώτη σας τηλεοπτική εμπειρία στο «Κόκκινο Ποτάμι»;
Δεν ήξερα πώς θα μου φανεί η εμπειρία της κάμερας και του γυρίσματος. Αλλά μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Είναι ένας άλλος κόσμος που έχει πολύ ενδιαφέρον αν καταφέρεις να μάθεις τον τρόπο που λειτουργεί.
Τι αποκομίσατε από τον σκηνοθέτη των μεγάλων επιτυχιών Μανούσο Μανουσάκη;
Νομίζω πως το γεγονός ότι αυτή η εμπειρία μου άρεσε έχει να κάνει και με τον μαέστρο της. Είναι ένας σκηνοθέτης απόλυτα δοσμένος σε αυτό, με πολλά χιλιόμετρα στο χώρο και με απέραντη αγάπη για τους συνεργάτες του. Νιώθω ευγνώμων.
Ποια φράση κρατάτε από το «Μπλου»;
Καμία. Κρατάω την όμορφη συνάντηση με την Ηρώ, τη Χρύσα, το Γιώργο, τη Γιάννα, την Καίτη, τη Μάρθα.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
