Ανταμώσαμε με τον Διονύση Μαρίνο, ένα παγωμένο πρωινό της καινούργιας χρονιάς με αφορμή τον «Μπλε ήλιο» του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα και μιλήσαμε για πολλά. Για το θαύμα της αγάπης, μπρος στην οποία οι όποιες αντιστάσεις φθίνουν, για το βλέμμα που ποτέ δεν λέει ψέμματα, για το πως γίνεται να ανασαίνει κανείς χωρίς τον παλμό της ζωής…
Κάθε βιβλίο που γράφετε, έρχεται μόνο του και «βρίσκει τον δημιουργό του την κατάλληλη στιγμή» έχετε πει παλαιότερα. Αυτό συνέβη και με τον «Μπλε ήλιο» σας; Σας συνάντησε την σωστή στιγμή;
Συνέβη κατεξοχήν στον Μπλε Ήλιο. Λίγο έως πολύ έχει συμβεί και στα προηγούμενα βιβλία μου, με εξαίρεση τις δύο ποιητικές συλλογές που έχω εκδώσει, καθώς η ποίηση απαιτεί άλλου είδους εσωτερικές διεργασίες. Ο Μπλε Ήλιος δεν θα μπορούσε να γραφτεί πριν από χρόνια. Όσες προσπάθειες έκανα έπεφταν σ’ ένα κενό απόδοσης του κλίματος, των χαρακτήρων και της πλοκής. Πάνω από όλα χρειαζόμουν ένα ασφαλές χρονικό και τροπικό διάστημα από το υλικό που είχα στα χέρια μου. Αυτό που λέμε αποστασιοποίηση. Δεν ξέρω αν είναι η σωστή στιγμή που ήρθε ο Μπλε Ήλιος. Κάτι τέτοιο σπάνια το μαθαίνει ένας δημιουργός. Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα είναι ότι αν δεν έγραφα αυτό το βιβλίο τώρα, είναι πολύ πιθανό να μην το έγραφα ποτέ.
Το βιβλίο σας περιγράφει με σκληρότητα -νομίζω- σε κάποιες στιγμές την εναγώνια προσπάθεια τριών ανθρώπων της – ώριμης –συμβιβασμένης –πλην όμως όχι θαμπής Μαριάννας, του συντηρητικού, αρτηριοσκληρωτικού της άντρα της Γεράσιμου και του Ιάσονα, ενός σαραντάχρονου συγγραφέα –που δεν βολεύεται πουθενά- να γιατρέψουν τον χρόνο που πέρασε από πάνω τους; Αυτή είναι ίσως μια πρώτη ανάγνωση του Ήλιου;
Σαφώς, είναι μια ορθή ανάγνωση. Ίσως να αφαιρούσα τη λέξη «σκληρότητα». Θέλω να πιστεύω πως ως τώρα έχω συμπεριφερθεί καλά στους ήρωες των βιβλίων μου. Μπορεί να φαίνεται ότι τους υποβάλλω σε διάφορα μαρτύρια, ωστόσο αυτά είναι χρήσιμα στην πορεία τους προς μια κάθαρση. Οι τρεις βασικοί ήρωες του Μπλε Ήλιου βρίσκονται σε ένα σταυροδρόμι, όπου πρέπει να αποφασίσουν για τη ζωή και το θάνατο. Μπρος σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις ο άνθρωπος στέκει γυμνός από βεβαιότητες και προκατασκευασμένα άλλοθι. Είναι μόνος με τον εαυτό του και οφείλει να συνομιλήσει μαζί του δίχως δισταγμούς, με μια καθαρότητα ψυχής.
Ο έρωτας καταλύτης στην ιστορία σας; Τελικά είναι «ο μεγαλύτερος αναστολέας της φθοράς;»
Θεωρητικά ναι. Ακόμη κι όταν προκαλεί φθορές, ειδικά όταν καταλήγει άδοξα, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τη δύναμη με την οποία έσκαψε τη ζωή μας και ότι, αν ήταν πραγματικός, τότε, μας άλλαξε ουσιαστικά. Φαινομενικά ένας άνθρωπος δεν παραιτείται εύκολα από τις σταθερές που τον συνέχουν. Εντούτοις, ο έρωτας μπορεί να του προκαλέσει τέτοια καίρια ρήγματα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ήρωες του Μπλε Ήλιου. Μπρος το θαύμα της αγάπης αφήνουν κατά μέρος κάθε προηγούμενη αντίσταση.
Και η αγάπη πάλι; «Είναι σαν την πίστη; Το πιο εύθραυστο πράγμα στη ζωή;» Το πιο πολύτιμο ζητούμενο;
Το ζητούμενο του ανθρώπου είναι να συνδεθεί με τους άλλους. Κανείς δεν μπορεί να περπατάει έναν δρόμο συνέχεια μόνος του, όσο κι αν είναι αναχωρητική φύση. Νομίζω ότι η αγάπη είναι εύθραυστη διότι θέλει προσπάθεια. Δεν πιστεύω στην αβίαστη αγάπη ούτε σε εκείνους που λένε περιχαρείς ότι αγαπούν όλον τον κόσμο. Όταν αγαπάς τα πάντα δεν γεύεσαι πραγματικά την ηδύτητα του μοναδικού και του σπάνιου. Η αγάπη είναι κόπος διότι δεν έρχεται από το περίσσευμα, αλλά από το έλλειμα που κουβαλάμε μέσα μας.
Μου πήρε χρόνο να καταλάβω μια ρήση του Σαίξπηρ είπατε κάπου πρόσφατα; «Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο;» Μια παροδοχή που αν ήταν διαδεδομένη μόνο καλό θα έκανε στον κόσμο, τι λέτε;
Δεν ξέρω τι κάνει καλό στον κόσμο. Ποιος μπορεί να το γνωρίζει; Ακόμη και να το ξέραμε όλοι μας, επειδή ακριβώς είμαστε άνθρωποι, άρα όντα με ένα διαρκές οντολογικό ερώτημα σφηνωμένο μέσα μας, θα ρέπαμε και προς εκείνο που μας κάνει κακό, προς χάριν της συμμετρίας. Όπως προείπα: κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ισχυριστεί πως διαθέτει τη μοναδικότητα και τη μοναχικότητα μιας πέτρας ή ενός άγριου χορταριού.
«Τα μάτια της ήταν παγωμένα σαν του νεκρού ψαριού. Παγωμένα αλλά επικίνδυνα» γράφετε κάπου αλλού. Ο πιο αποκαλυπτικός καθρέπτης της ψυχής είναι τα μάτια, το βλέμμα τελικά;
Ναι, γιατί τα μάτια είναι τα πλέον ανοχύρωτα σημεία του σώματός μας. Ακόμη κι αν τα κρύψεις πίσω από γυαλιά, για πόσο άραγε;, πάλι θα βρουν τον τρόπο να κοιτάξουν τον κόσμο και τους ανθρώπους με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τα υπόλοιπα μέλη του κορμιού μας έχουν τον τρόπο να ψεύδονται, τα μάτια ποτέ.
Ο Μπλε Ήλιος έχει πάρει ήδη τον δρόμο του. Ο κόσμος τον διάβασε, τον διαβάζει, τον αγάπησε. Εσείς πώς αισθάνεστε; Ανακουφισμένος, ικανοποιημένος, αποστασιοποιημένος;
Αισθάνομαι σαν πατέρας που πρέπει να αποχωριστεί το παιδί του ώστε να περπατήσει πλέον μόνο του δίχως τη δική μου παρουσία. Είναι μια διαδικασία απόλυτα χρήσιμη και ουσιαστική. Τόσο για τον συγγραφέα όσο και για το βιβλίο. Σαφώς, είμαι ικανοποιημένος από τα μηνύματα που λαμβάνω και την υποδοχή που έχει τύχει ο Μπλε Ήλιος. Είναι, βέβαια, πολύ νωρίς ακόμη. Το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει μόλις τρεις μήνες, άρα χρειάζεται να του δώσω αρκετό χρόνο ακόμη για να δω τι διαδρομή θα διαγράψει.
Κλείνοντας, ετοιμάζετε μια καινούργια ιστορία, ή θα αφήσετε λίγο χρόνο, λίγη απόσταση;
Πάντα χρειάζομαι χρόνο όταν ολοκληρώσω ένα βιβλίο. Θέλω να δουλεύω καλά μέσα μου τους ήρωες πριν τους αποτυπώσω στο χαρτί. Αυτή τη στιγμή είμαι σε φάση όπου κάνω αυτό ακριβώς: σχηματοποιώ μέσα μου τον κεντρικό ήρωα του επόμενου βιβλίου μου. Του προσθέτω ή του αφαιρώ ιδιότητες, τον πλάθω λίγο-λίγο. Πιστεύω πως σχετικά σύντομα θα ξεκινήσω τις πρώτες απόπειρες γραψίματος.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
