Ο Δώρος Αντωνιάδης γεννήθηκε στη Λευκωσία και μένει στην Αθήνα. Σπούδασε μαθηματικά και πληροφορική και παράλληλα ασχολείται με το αστυνομικό μυθιστόρημα. Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε το 2015 από τις εκδόσεις Καστανιώτη, υπό τον τίτλο «Στο μάτι του ταύρου». Με αφορμή τη νέα του δουλειά, «Memento Mori», μας μίλησε για την ψευδαίσθηση της αθανασίας, τον τρόπο που φτιάχνει τους χαρακτήρες του και τη σύνδεση ανάμεσα στη λογοτεχνία και τις θετικές επιστήμες.
Memento mori, λοιπόν. Πώς εμπλέκεται ένα ρωμαϊκό ρητό για την υπενθύμιση της θνητότητας στην πλοκή του νέου σας μυθιστορήματος; Είναι ένα θέμα που με απασχολεί συνεχώς. Το πώς ζούμε τη ζωή μας, ζητώντας όλο και περισσότερα «μεγαλεία», ξεχνώντας να απολαμβάνουμε τη στιγμή, νομίζοντας ότι έχουμε μπροστά μας όσο χρόνο θέλουμε, ότι είμαστε αθάνατοι και ότι μπορούμε να αναβάλουμε κάτι για πιο μετά, χωρίς κανένα κόστος. Πολλές φορές θα τα καταφέρουμε, αλλά και κάποιες, όχι. Το memento mori διέπει το μυθιστόρημα από την αρχή ως το τέλος και επηρεάζει όλους τους ήρωές του, «καλούς» και «κακούς».
Συναντάμε και πάλι τον αστυνόμο Πέτρο Ελευθεριάδη. Θα λέγατε πώς έχετε βάλει και προσωπικά σας στοιχεία στη σύνθεση της προσωπικότητας του ήρωα; Νομίζω πως σχεδόν σε κάθε ήρωά μου έχουν μπει και κομμάτια της προσωπικότητάς μου. Ο Πέτρος Ελευθεριάδης έχει χαρακτηριστικά που ζηλεύω και θα ήθελα να είχα, όπως τη δυναμικότητα, την αποφασιστικότητά και το… μπόι του, καθώς και κάποια που ευτυχώς δεν έχω, όπως για παράδειγμα τις διάφορες εξαρτήσεις και την εργασιομανία του. Νομίζω πως έχω καταφέρει να του «μεταδώσω» το καθαρό μυαλό μου -αν και είναι σαφώς πιο έξυπνος από μένα- όπως και την αγάπη μου για το τρέξιμο. Τέλος, έχουμε μάλλον παρόμοιο γούστο στα βιβλία, τη μουσική και… τις μηχανές!
Εκτός από τον ίδιο κεντρικό χαρακτήρα, υπάρχει κάποια επιπλέον σύνδεση των δύο βιβλίων; Αν και εντελώς αυτόνομα τα δύο βιβλία, το «memento mori» θα μπορούσε να είναι ουσιαστικά το prequel του βιβλίου μου με τίτλο «Στο μάτι του ταύρου» που εκδόθηκε το 2015 κι αυτό από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Πήρα από εκεί μια υπόθεση του Πέτρου Ελευθεριάδη που αναφέρθηκε ότι την έλυσε στο παρελθόν και την ανέπτυξα σε αυτό εδώ, καταλήγοντας με όλους τους ήρωές μου περίπου στην κατάσταση που τους βρίσκουμε στο πρώτο μου βιβλίο. Ήταν ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα και σίγουρα πιο απαιτητικό απ’ όσο το είχα εξαρχής στο μυαλό μου.
Όλο και περισσότεροι Έλληνες συγγραφείς ασχολούνται με το αστυνομικό μυθιστόρημα. Τι κέντρισε τη δική σας προσοχή στο συγκεκριμένο είδος κι αποφασίσατε να το υπηρετήσετε; Δεν ήταν κάτι προσχεδιασμένο. Προέκυψε εντελώς φυσικά μια μέρα, παίζοντας με έναν γρίφο που δημιούργησα. Είχα φτιάξει μια εξίσωση που το αποτέλεσμά της ήταν ένα γυναικείο όνομα. Συνειδητοποίησα πως είχα στα χέρια μου τη λύση ενός μυστηρίου, οπότε αυτό που μου έλειπε ήταν να φτιάξω το ίδιο το μυστήριο! Άρχισα να γράφω και να «ντύνω» την ιστορία και κάποια στιγμή κατάλαβα πως όλο αυτό μετουσιώνεται σε ένα βιβλίο και μάλιστα, αστυνομικό.
Θα θέλατε κάποια στιγμή να ασχοληθείτε και με ένα διαφορετικό είδος γραφής; Δεν το έχω σκεφτεί. Μου αρέσει αυτό που κάνω και μου φαίνεται δύσκολο να γράψω κάτι που δε θα είναι αστυνομικό. Μου αρέσουν όμως πολύ τα παιδικά βιβλία και ίσως στο μέλλον να τολμούσα να γράψω ένα.
Έχετε σπουδάσει μαθηματικά και πληροφορική και στοιχεία από αυτές τις επιστήμες μπορούν να εντοπίσουν οι αναγνώστες και στο έργο σας. Βρίσκετε κάποια βαθύτερη σύνδεση αυτών των, φαινομενικά αντίθετων κλάδων, της γραφής και των θετικών επιστημών; Έχω μεγαλώσει σε ένα σπίτι με πολλά βιβλία, με τους γονείς και την αδελφή μου να διαβάζουν και να γράφουν ανελλιπώς. Για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι ήμουν το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας, μιας και αγαπούσα πιο πολύ τα Μαθηματικά παρά τα Αρχαία και τη Γλώσσα. Όταν ήμουν έφηβος, για να με πάρει ο ύπνος, άρχισα να διαβάζω μερικές σελίδες κάποιου βιβλίου και αυτή τη συνήθεια την έχω μέχρι και σήμερα. Έμαθα έτσι να αγαπώ τα βιβλία και πλέον να έχω δύο εξίσου μεγάλες αγάπες, τη γραφή και τις θετικές επιστήμες, τους δύο -όπως λέτε- φαινομενικά αντίθετους κλάδους. Οπότε, δεν ξέρω αν υπάρχει γενικά κάποια βαθύτερη σύνδεση, πάντως για μένα οι δύο αυτοί κλάδοι έχουν γίνει πλέον, ένας.
Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας τι διαβάζετε αυτή την περίοδο; Στο κομοδίνο μου έχω ένα πολύ δυνατό ψυχολογικό θρίλερ, το «Οι δίδυμες του πάγου» του S. K. Tremayne, από τις εκδόσεις Πατάκη.