Γιάννης Μποσταντζόγλου, ένας ηθοποιός «η χαρά της ζωής». Δίνουμε ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας, παρκάρει το μηχανάκι του, ο κόσμος τον χαιρετά στον δρόμο και τον προσφωνεί «κύριο Γιάννη». Ο ίδιος λέει «ευχαριστώ» χαμογελά και σε γεμίζει οικειότητα. Ένας άνθρωπος αληθινός που θα μπορούσε να είναι ένας καλός σου φίλος. Ξεκινώντας τη συνέντευξη παραγγέλνουμε καφέ και εννοείτε κάτι να φάμε. Το μαγνητοφωνάκι αρχίζει να γράφει και ο Γιάννης Μποσταντζόγλου μιλάει για το θέατρο, με αφορμή την παράσταση «Η Ιστορία του Τζέρρυ και του Πήτερ» στο Θέατρο Φούρνος, αλλά και για τη ζωή με άνεση και ειλικρίνεια….
Πώς είναι να σκηνοθετείτε ένα έργο και παράλληλα να παίζετε σε αυτό;
Το να αναλάβεις μόνο την σκηνοθεσία του έργου καθίσταται σύνθετο αλλά είναι ανεπηρέαστο από άλλες διεργασίες. Όταν όμως παίζεις κιόλας, εκεί δυσκολεύουν τα πράγματα. Δεν είναι ευχής έργον να σκηνοθετείς ένα έργο και παράλληλα να παίζεις σε αυτό, αλλά είναι τρομερά ελκυστικό και γοητευτικό. Εγώ δε το επιδιώκω, απλά τυχαίνει.
Τι σας ωθεί να σκηνοθετήσετε ένα έργο;
Η τάση του να διευκολύνω μία κατάσταση και φυσικά να βρίσκω το έργο ενδιαφέρον. Δεν το κάνω καριερίστικα ή γιατί θέλω να δηλώνω σκηνοθέτης. Αν δε με αφορά ένα έργο, δεν επενδύω στη σκηνοθεσία του. Η δουλειά μου είναι ηθοποιός, απλά είμαι ένας καλλιτέχνης που προσπαθεί να εκφραστεί. Δεν θέλω να θεωρητικοποιώ τις προσπάθειές μου.
Φέτος, δίνεται βήμα και σε νέους ηθοποιούς όπως ο Αλέξανδρος Πασχάλης με τον οποίο μοιράζεστε την ίδια σκηνή στο έργο.
Προσπαθώ να δίνω βήμα σε νέους ηθοποιούς, αν και δεν είμαι ο μόνος, το κάνουν κι άλλοι συνάδελφοι. Θέλω να είμαι ίσος με τον ηθοποιό, όχι επειδή έχω περισσότερη εμπειρία να βρεθώ με τον καλύτερο ρόλο ή τα περισσότερα χρήματα ή το όνομά μου να μπει στην μαρκίζα με μεγαλύτερα γράμματα. Ο στόχος σε μία συνεργασία είναι να βγάλουμε ένα άρτιο αποτέλεσμα και να αρέσει στο κοινό.
Πώς αποφασίσατε να ανεβάσετε ξανά αυτό το έργο και τι θέματα πραγματεύεται;
Μου το πρότεινε ο Αλέξανδρος Πασχάλης ως νέος και ταλαντούχος ηθοποιός. Τα θέματα που διαχειρίζεται το έργο έχουν διαχρονικό χαρακτήρα. Αναφέρεται στις ταξικές διαφορές, στην απομόνωση, την υπαρξιακή μοναξιά, τη βία και την παράνοια της καθημερινότητας. Πρόκειται για ένα έργο που γράφτηκε το 1958 από τον Άλμπυ, έναν συγγραφέα καινοτόμο, κυνικό αλλά και προοδευτικό.
Και πού συναντά το σήμερα αυτό το έργο;
Το έργο αυτό είναι ένα τσίγκλισμα για να ξυπνήσουμε. Βλέπω όμως ότι από το 1958 μέχρι και σήμερα, δεν έχουν ξυπνήσει ιδιαίτερα. Όλα θυσιάζονται στον βωμό του χρήματος κι αυτό είναι λυπηρό.
Η τηλεόραση σας λείπει, γιατί δεν σας βλέπουμε πια.
Όχι δεν μου λείπει, έχω κάνει πολλά κι έχω κουραστεί. Από την άλλη δεν με εκφράζει και κάτι αυτή την περίοδο στην τηλεόραση, ούτε υπάρχουν οι συνθήκες, οι οικονομικές, που υπήρχαν παλαιότερα. Μου κάνουν προτάσεις, αλλά είναι επιλογή μου να μην πάω. Όταν ξεκίνησα ως ηθοποιός ήταν σκληρά χρόνια, αλλά οι παραγωγοί σέβονταν τον κόπο σου και εμείς οι ηθοποιοί είχαμε περισσότερη αυτοπεποίθηση.
Τι θυμάστε μέσα από τις συνεργασίες σας όλα αυτά τα χρόνια;
Ήταν υγιείς συνεργασίες, ενώ τώρα υπάρχει εκμετάλλευση. Υπήρχε τότε πολύ καλό κλίμα, εμπνευσμένες ιδέες, φρέσκια περίοδο, με όρεξη. Τόσο στο θέατρο, όσο και την τηλεόραση. Περάσαμε δύσκολα, αλλά τα καλλιτεχνικά μας χρόνια είναι τα πιο ουσιαστικά μας χρόνια.
Είστε απ’ τους ανθρώπους που κρατάτε καλούς ρόλους ή καλές συνεργασίες;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο καλούς ρόλους ή καλές συνεργασίες. Άλλωστε, πολύ σπάνια θα περάσεις απαίσια και θα κάνεις μια καλή δουλειά. Σημασία έχει ότι κάθε φορά κάνω κάτι που αγαπάω και το κάνω με κέφι.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που ξεχωρίζετε για κάποιον συγκεκριμένο ή πολύτιμο λόγο;
Δύσκολη ερώτηση και ακόμη πιο δύσκολη η απάντηση. Όλες οι αποδόσεις των ρόλων που έχω υποδυθεί, εμπεριέχουν κάτι από εμένα. Και στους Στάβλους της Εριέττας Ζαϊμη και στον Κωνσταντίνου κι Ελένης και στο Κόκκινο Δωμάτιο, κλπ.
Επηρεάζεστε από τους ρόλους που υποδύεστε κατά καιρούς ή πετάτε δύσκολα τον μανδύα ενός ρόλου;
Θυμάμαι όταν έκανα έναν έντονο και δραματικό ρόλο με τον Γιάννη Κακλέα στο έργο «Ο εχθρός της τάξης» είχα να κοιμηθώ κανονικά 1,5 μήνα. Γενικά δεν επηρεάζομαι πολύ από ρόλους μου. Το υγιές βέβαια για έναν ηθοποιό είναι να αποστασιοποιείται γιατί μετά ακολουθούν κι άλλοι ρόλοι.
Πού βρίσκει ο Γιάννης Μποσταντζόγλου περισσότερο τον εαυτό του, στην κωμωδία ή στο δράμα;
Και στα δύο θα σου απαντήσω. Δεν είμαι τόσο κωμικός όσο με έχει το κοινό στο μυαλό του μέσα από την τηλεόραση.
Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο και γιατί το ξεχωρίζετε περισσότερο από την τηλεόραση;
Στο θέατρο δίνεις πιο μεγάλη προσοχή σ’ ένα έργο και επενδύεις περισσότερο σε αυτό. Στην τηλεόραση είναι τόσο γρήγοροι οι ρυθμοί που χάνεται η μαγεία. Αγαπώ πολύ το θέατρο για την αμεσότητά του. Βλέπεις τον ηθοποιό να ιδρώνει μπροστά σου, να δακρύζει, να γελά, να χάνει τα λόγια του. Κάθε συναίσθημα παίρνει μορφή. Και ο ίδιος ο ηθοποιός έχει αμεσότητα με το κοινό και βλέπει κάθε του αντίδραση. Ο ηθοποιός είναι ο πρώτος θεατής του εαυτού του.
Κατάγεστε από μία καλλιτεχνική γενιά, αλλά έχετε δημιουργήσει κι εσείς μία καλλιτεχνική οικογένεια. Και η σύζυγος και η κόρη ηθοποιός. Μόνο ο γιος σας ξέφυγε(γέλια). Τι συμβουλές δίνεται στην κόρη σας Θαλασσινή, ως παλιότερος και πιο έμπειρος στον χώρο;
Προέκυψε αυτό δεν το κάναμε εμείς επίτηδες. Δεν την συμβουλεύω κάτι συγκεκριμένο. Γενικά τα παιδιά δεν ακούν και καλά κάνουν αν με ρωτάς. Σίγουρα ακούει η Θαλασσινή και σέβεται την άποψή μου αλλά έχει τον δικό της τρόπο να πραγματοποιεί τα όνειρά της ως νέα ηθοποιός. Αυτό που της λέω γενικά και ειδικά σε αυτό τον χώρο είναι να μην τα περιμένει όλα από τους άλλους και να κινητοποιείται. Να σέβεται, να είναι ευγενική και να κοπιάζει. Η νέα γενιά έχει πολλά εφόδια σήμερα, που εμείς δεν τα είχαμε παλιά. Ας τα εκμεταλλευτεί για το καλό της.
Θεωρείτε τον εαυτό σας χορτασμένο ως ηθοποιό;
Σαφώς και θεωρώ τον εαυτό μου χορτασμένο. Έχω υποδυθεί τόσους πολλούς ρόλους στο θέατρο, το σινεμά, την τηλεόραση. Οι ρόλοι είναι ανεξάντλητοι…
Με τα social media πώς τα πάτε;
Χάλια. Μπαίνω στο διαδίκτυο για να διαβάσω ειδήσεις, θεατρικά έργα, να τσεκάρω συλλογές σπάνιες με αντικείμενα που μου αρέσουν, κλπ. Δεν είμαι εξοικειωμένος με τα κοινωνικά δίκτυα και ούτε θέλω.
Πώς αντιδράτε σε μια κακή κριτική;
Έχω πάρει κακές κριτικές, θυμάμαι όμως μία συγκεκριμένη που με στενοχώρησε πολύ. Και σκέψου είχα ήδη τότε 15 χρόνια στον χώρο. Υπάρχουν και θα υπάρχουν κακές κριτικές αρκεί να μην επηρεαζόμαστε από αυτές σε βαθμό που να μας αποσυντονίζει από τον ρόλο μας και τις συνεργασίες μας. Ας την ξεπερνάμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Υπάρχει μεγάλη κακία και διαστρέβλωση που καλό θα ήταν να σταματήσει.
Πώς νικιέται τελικά η κακία;
Με αγάπη, με ανωτερότητα.
Πείτε μου κάποια χαρακτηριστικά του εαυτού σας για τα οποία αισθάνεστε περήφανος.
Αρχικά δεν θεωρώ το εαυτό μου έξυπνο, όπως λένε πολλοί. Είμαι όμως πολύ ευαίσθητος κι ας μην μου φαίνεται. Σκέφτομαι και στενοχωριέμαι για τον συνάνθρωπό μου. Επίσης είμαι ανιδιοτελής, τρώω «κτηνωδώς» τα χρήματα που βγάζω. Πάνω απ ‘όλα είμαι ειλικρινής όμως κι αγαπάω την αλήθεια.
Κι ένα χαρακτηριστικό σας που θα θέλατε να αλλάξετε;
Δεν θέλω κάτι να αλλάξω σε μένα. Είμαι αυτός που είμαι. Τέλειος θα ήθελα να είμαι, αλλά δεν είμαι.
Μετανιώσατε ποτέ για την απόφασή σας να γίνεται ηθοποιός;
Όχι ποτέ δεν μετάνιωσα. 50 χρόνια είναι αυτά, πώς να μετανιώσεις; Σίγουρα το ευρύτερο οικογενειακό μου περιβάλλον με επηρέασε ώστε να γίνω ηθοποιός, αλλά μου άρεσε κιόλας. Λατρεύω το θέατρο, ενώ αν κάνω τηλεόραση πλέον θα είναι για βιοπορισμό. Αυτό που με ενοχλεί όμως στο χώρο μας είναι όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που είναι γεμάτη κακία και ψέμα. Χαίρομαι που είχα δίπλα μου δασκάλους μεγίστης σημασίας όπως ο Κουν, ο Κατσέλης, ο Κακλέας που αποτέλεσαν «μαθήματα ζωής» για μένα.
Τι είναι αυτό που έχει ανάγκη ο κόσμος σήμερα και πώς βλέπετε τα πράγματα στο εγγύς μελλον;
Ο κόσμος έχει ανάγκη από καλό και ειλικρινές θέατρο. Τα πράγματα είναι δύσκολα όσο τα χρόνια προχωρούν και κυρίως για τις νέες γενιές. Η παγκοσμιοποίηση μας έχει ισοπεδώσει. Πιστεύω όμως στη δύναμη των νέων ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά με πολλές θυσίες.
Info: Σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί μαζί με τον Αλέξανδρο Πασχάλη στην παράσταση «H ιστορία του Τζέρρυ και του Πήτερ» στο Θεατρο Φούρνος Και παράλληλα σκηνοθετεί μαζί με την Δήμητρα Παπαδήμα, την ίδια στην επιτυχημένη παράσταση «Το Αγρίμι» στο Θέατρο Αλκμήνη που κάνει πρεμιέρα στις 16 Οκτωβρίου.