Ο Γιώργος Πατεράκης είναι νέος, αλλά ώριμος και συνειδητοποιημένος ηθοποιός, αφού η απόφαση του με την υποκριτική ήρθε «σταδιακά», όπως αναφέρει. Απόφοιτος της Δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, φέτος συμμετείχε σε δύο παραστάσεις του μεγαλύτερου οργανισμού της χώρας και παράλληλα μαζί με την ομάδα του Apus (Ανθή Φουντά, Αντώνης Κυριακάκης) ανέβασαν με επιτυχία το θεατρικό έργο του Αργύρη Χιόνη «Το μήνυμα», το οποίο παρουσιάζεται μέχρι την Κυριακή 5 Ιουνίου στο θέατρο Χώρος. Με αφορμή την παράσταση ο ηθοποιός μίλησε στo tetragwno.gr.
Ποια ήταν τα πρώτα ερεθίσματα με το θέατρο και τον κινηματογράφο;
Τα πρώτα ερεθίσματα μπορεί να ακουστούν γραφικά, αλλά ήταν στο σχολείο σε σχολικές γιορτές με σκετσάκια και ποιήματα. Δεν πίστεψα πολύ τότε σ’ αυτό, με αφορούσε περισσότερο η μουσική. Μεγάλωσα στην Ιεράπετρα της Κρήτης, όπου τα ερεθίσματα δεν ήταν πολλά (πράγμα που τώρα πια έχει αλλάξει, γιατί υπάρχουν εμπνευσμένοι άνθρωποι που τα τελευταία χρόνια έχουν δώσει πνοή στο θέατρο της πόλης και τους θαυμάζω γι’ αυτό, γνωρίζοντας τον προσωπικό μόχθο που χρειάζεται κάτι τέτοιο). Αργότερα, σε κάποια στιγμή που η μουσική μου δραστηριότητα είχε έρθει σε ένα τέλμα, μία φίλη μου πρότεινε να πάμε μαζί στην ΘΟΕΜΠ, την θεατρική ομάδα του πολυτεχνείου. Απο ‘κεί ξεκίνησε «το κακό». Κινηματογράφο πάντ απαρακολουθούσα και με γοήτευε, αν και καταλαβαίνω πλέον ότι είναι τόσο ίδιο όσο και διαφορετικό με την θεατρική πράξη.
Ποια είναι η καταγωγή σας;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ιεράπετρα της Κρήτης, μια πόλη περίπου 17.000 κατοίκων στην νότια Κρήτη (Νομός Λασιθίου). Όλα μου τα παιδικά και εφηβικά χρόνια τα πέρασα στο βιβλιοπωλείο της μητέρας μου, όλα μου τα τότε καλοκαίρια κάτω από τον ήλιο και δίπλα στην θάλασσα, το ίδιο και οι χειμώνες, και πάντα ανάμεσα σε ανθρώπους που μου είναι, λίγο έως πολύ, γνωστοί από πάντα. Όσο και να θέλω ή να μην θέλω, ό,τι κάνω ξεκινάει και τελειώνει εκεί, είναι μία αναφορά σε αυτόν τον κόσμο.
Πότε πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Η απόφαση ήρθε πολύ σταδιακά, όταν έλεγα μέσα μου «ένα χρόνο ακόμα στην ομάδα και μετά τέλος». Ωστόσο, όταν έδωσα για πρώτη φορά εξετάσεις σε δραματικές, εκεί κατάλαβα ότι θέλω να το σπουδάσω και να γίνει μέρος της ζωής μου.
Σε ποια σχολή σπουδάσατε και τι αποκομίσατε από αυτή;
Σπούδασα στην Δραματική σχολή το Εθνικού Θεάτρου. Απο ‘κει πήρα πράγματα, που όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ πόσο πολύτιμα είναι. Κάποια πράγματα είναι δύσκολα και κάποια φοβερά γοητευτικά. Τα κρατάω όλα, γιατί το συγκεκριμένο είδος σπουδής σε φέρνει, θες δεν θες, αντιμέτωπο με το ποιος είσαι ως άνθρωπος και μετά ως καλλιτέχνης. Αυτό το βλέπεις να συμβαίνει γύρω σου αλλά και μέσα σου, είναι ταυτόχρονα υπέροχο και τρομακτικό.
Είστε ενταγμένος στην ομάδα Apus. Οι θεατρικες ομάδες εξυπηρετούν τις προσθέσεις σε μια οργανωτική διαδικασία ή ο σκοπός είναι καθαρός καλλιτεχνικός με κοινή αφετηρία;
Νομίζω ότι είναι με έναν τρόπο και τα δύο αλλά σε μεγάλο βαθμό υπερτερεί το κοινό καλλιτεχνικό όραμα. Προσωπικά αυτό που βιώνω είναι ένα περιβάλλον που η έκφραση δεν κρίνεται κακόβουλα, αλλά προστατεύεται και έχω εμπιστοσύνη στις προθέσεις και στα κριτήρια των συνεργατών μου. Η ομάδα APUS στηρίζεται σ’ αυτό και στο ότι κάθε στιγμή έχουμε φοβερή περιέργεια να ανακαλύψουμε τι παράγει η φαντασία του κάθε ατόμου της ομάδας μας.
Ποια είναι τα καλλιτεχνικά κριτήρια κάτω από τα οποία κάλυπτεστε;Τα καλλιτεχνικά κριτήρια έχουν κάποια ηθική πλευρά (όχι ηθικολογική) και αυτό είναι σε μας το κοινό σημείο. Δηλαδή, στο αποτέλεσμα που παράγουμε προσπαθούμε να είμαστε ειλικρινείς σε σχέση με αυτό που μας κινεί, ούτε υπερβολικά μετριοπαθείς, άρα με περιθώρια ανευθυνότητας, ούτε και αλαζόνες. Είναι μία θέση που είναι δυναμική και όχι στατική, μία θέση ισορροπίας που δεν έχει όμως να κάνει με τις ίσες αποστάσεις. Ταυτόχρονα, σε τοποθετεί εκτός της τυποποίησης ενός καλλιτεχνικού ρεύματος.
Με τα ίδια κριτήρια επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο του Αργύρη Χιόνη;
Με τα ίδια κριτήρια, αυτό που μας έκανε να ξεκινήσουμε «Το Μήνυμα» ήταν η αντίφαση του πώς νιώθουμε με το τι βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Αν κάτι μας εκφράζει και μας κινητοποιεί αυτή την στιγμή, είναι η ανακάλυψη μίας πιο αθώας και λιγότερο «σοβαρής» στάσης, απέναντι σε κάτι που φαίνεται βαρύ και απύθμενα βαθύ. Γι’ αυτό μας τράβηξε αυτό το έργο, για το γεγονός ότι είναι όντως μία υπαρξιακή φάρσα, όχι από την πλευρά της κυνικότητας αλλά από την πλευράς της αθωότητας.
Ποιο είναι το μήνυμα που επιθυμεί κατά τη δική σας προσέγγιση να επικοινωνηθεί;
Το μήνυμα δεν μπορεί να είναι ένα τσιτάτο προφανώς, αλλά περισσότερο η αποκάλυψη μίας όψης του κόσμου όπως τον ζούμε. Δεν προσπαθούμε να πούμε «κάντο έτσι ή κάντο αλλιώς», αλλά να επικοινωνήσουμε ένας μέρος του κόσμου και της ζωής όπως το έχουμε συλλάβει. Όπου προφανώς υπάρχει πρόβλημα και που πρέπει, εκτός θεάτρου, να ανοίξουμε συζητήσεις για την θέση μας απέναντί του.
Ποια η σχέση σας με την ποίηση του Αργύρη Χιόνη;
Είναι κάποια χρόνια που έχουν πέσει στα χέρια μου ποιήματα του Χιόνη και επανέρχονται με αφορμή την παράσταση, αλλά και ανεξάρτητα απ’ αυτήν. Δεν μπορώ βέβαια, με λίγες λέξεις να πω κάτι για την ποίηση του Χιόνη, αλλά όσον αφορά το δικό μου βίωμα της ποίησής του, νιώθω σαν να έχω βρεθεί στο σπίτι του όταν είναι μόνος του ή σαν να περπατάω δίπλα του όταν κάνει βόλτα μόνος του. Τόσο βαθειά προσωπικός.
Εκτός, απο τις δραστηριότητες της ομάδας, το θεατρικό χειμώνα σας είδαμε σε δύο παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Μιλήστε μας για την εμπειρία σας.
Ήμουν σε δύο εφηβικές παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου αυτόν τον χειμώνα. Είχα την τύχη να βρεθώ με συνεργάτιδες και συνεργάτες που σέβονται απεριόριστα την δουλειά τους, το κοινό τους και όλους τους συντελεστές των παραστάσεων και με κείμενα του 20 αιώνα που έχουν αφήσει το στίγμα τους στο θέατρο των ημερών μας («Εχθρός της Τάξης» του Niegel Williams και «Μπίντερμαν και οι Εμπρηστές» του Max Frisch). Και φυσικά με τους εφήβους από την μία και τον εφηβικό μου εαυτό από την άλλη. Νομίζω το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι σε κάποια πρόβα με έπιασαν τα κλάματα, γιατί την ώρα που κάτι έκανα συνειδητοποίησα πόσο μπερδεμένος ήμουν ως έφηβος και πόσο θα ήθελα να είχα δει εφηβικές παραστάσεις τότε (δηλαδή παραστάσεις που να μιλάνε για εφήβους, όχι ανεβασμένες για εφήβους). Στην πορεία κατάλαβα ότι όλοι μας στον θίασο είχαμε την ίδια σκέψη, σε ανύποπτο χρόνο.
Ποια η τύχη ενός ηθοποιού στη σημερινή πραγματικότητα;
Συνήθως την τύχη ενός ανθρώπου την ταυτίζουμε με την ποιότητα της ζωής του. Με βάση αυτό, είναι ένα δύσκολο επάγγελμα, αν και δεν ξέρω κάποιο πολύ εύκολο επάγγελμα. Σίγουρα οι συνθήκες είναι αντίξοες, αν και επίσης δεν ξέρω πότε για τους ηθοποιούς οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές. Η τύχη ενός ηθοποιού σήμερα δεν ξέρω ποια είναι, η εμπειρία του να είσαι ηθοποιός όμως είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες. Έχεις να διαχειριστείς αδιανόητες χαρές, απεριόριστες απογοητεύσεις και 100% αβεβαιότητα για το μέλλον!
Ονειρεύεστε ρόλους;
Ναι, ονειρεύομαι σίγουρα, αλλά δεν είναι και πολύ καλοί οδηγοί αυτά τα όνειρα γιατί σε οδηγούν σε μία μοναξιά και ένα στρατηγικό στόχο, που μου φαίνονται άσχετα με το αντικείμενο. Θέλω να πω ότι το όνειρο ενός ρόλου, όπως ο Άμλετ, φαίνεται να είναι ένα εισιτήριο για την αιωνιότητα, αλλά ο ρόλος που παίζεις τώρα, μετά την ντερνιέρα δεν υπάρχει παρά μόνο ως ανάμνηση. Με το χρόνο θα ξεθωριάσει και θα γίνει κάποιες φωτογραφίες και βίντεο, στην καλύτερη, που δεν έχουν καμία σχέση με την στιγμή που έπαιζες τον Άμλετ. Προσπαθώ, τέλος πάντων, να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι το να κυνηγάω την προσωπική μου αιωνιότητα κάνοντας θέατρο είναι μάλλον μία κακή επιλογή, όσο έντονα και αν διαφωνούν με αυτό οι ρόλοι που ονειρεύομαι να παίξω.
Info: Τελευταίες παραστάσεις Παρασκευή 03/06, Σάββατο 4/06 και Κυριακή 05/06 στις 21:00 στο Θέατρο Χώρος (Διεύθυνση: Πραβίου 6 – 8, Αθήνα 118 55). Εισιτήρια στο ταμείο του Θεάτρου., Προπώληση εισιτηρίων στο ticketservices.gr
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
