Κωνσταντίνος Γώγουλος: «Ο Μπέκετ κατάφερε ν’ αγγίξει τις βαθύτερες τραγικές, αλλά και κωμικές ταυτόχρονα συχνότητες του ανθρώπινου»
Ο Κωνσταντίνος Γώγουλος φέτος πρωταγωνιστεί στην ιδιαίτερα επιτυχημένη παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό» σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου. Μια περίτεχνη ανάγνωση του σκηνοθέτη πάνω στο πειραματικό κείμενο του Σάμιουελ Μπέκετ.
Ο Γώγουλος μεγάλωσε στη Λαμία και σπούδασε στη σχολή Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών Ε.Μ.Π. Αργότερα, αποφοίτησε ως αριστούχος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Διεκδίκησε τον Χρυσό Σταυρό του Δημήτρη Χορν, αλλά δεν τα κατάφερε. Στην Ομάδα Σημείο Μηδέν εντάχθηκε το 2016 και εξακολουθεί να συνεχίζει μια λαμπρή σταδιοδρομία με ρόλους ρεπερτορίου. Μου εξομολογήθηκε πως απέτυχε να περάσει στην Ιατρική με κατεύθυνση στην Ψυχιατρική και να γίνει ροκ τραγουδιστής. Αυτές, ίσως, οι φύσεις του συνδέονται και συγκρούονται στη σκηνή.
Κύριε Γώγουλε, φέτος σας συναντάμε στον ρόλο του Εστραγκόν. Ένας ρόλος με ειδική βαρύτητα. Όπως άλλωστε και οι περισσότεροι ρόλοι του Μπέκετ. Πως νιώθετε γι’ αυτό; Είναι φοβερό και συναρπαστικό ταυτόχρονα. Όταν συναντιέσαι με τέτοιους συγγραφείς και με τέτοιους ρόλους δεν απαιτείται τίποτα λιγότερο από το να κομματιαστείς κυριολεκτικά και μεταφορικά, να έρθεις σε ρήξη με κάθε αίσθημα ασφαλείας που έχεις για να σε διαπεράσει ο λόγος τους και να γίνεις ανοιχτός αγωγός και φορέας τους.
Είχατε ασχοληθεί ξανά με το θέατρο του Παραλόγου. Πιστεύετε πως ακόμα και σήμερα ανήκουν τα έργα αυτά στην Εναλλακτική Σκηνή; Προσωπικά ο όρος θέατρο του παραλόγου δεν με καλύπτει. Η ίδια η ζωή εμπεριέχει και το παράλογο. Δεν μπορούμε έτσι εύκολα να το κλείσουμε σε κουτάκια και να βάλουμε ταμπέλες. Αυτό περιορίζει και αναστέλλει κάθε δημιουργική διαδικασία. Κάθε πυρήνας δημιουργών όταν συναντιέται με ένα υλικό και σκοπεύει να το ανεβάσει στη σκηνή, όποια και να είναι αυτή, οφείλει κατά τη γνώμη μου να ρισκάρει να ανοίξει έναν διάλογο με αυτό χωρίς να έχει προαποφασίσει αισθητικές και όποιες άλλες κατηγοριοποιήσεις.
Στην παράσταση είδαμε μία νέα οπτική· το φλερτ ανάμεσα στον Εστραγκόν και στον Πότζο. Θεωρείτε ότι κλείνει το μάτι, εκτός από το άχρονο, και στο άφυλο; Για να είμαι ειλικρινής εγώ δεν έκανα μια τέτοια ανάγνωση. Αλλά θεωρώ πολύ ενδιαφέρον τις πολλαπλές ερμηνείες που μπορούν να προκύψουν πάνω σε ένα ζήτημα. Και θεωρώ εξίσου ενδιαφέρον όταν μια παράσταση δεν επιχειρεί να «καπελώσει» τον θεατή και να του ορίσει τι πρέπει να σκεφτεί και τι πρέπει να νιώσει αλλά τον προσκαλεί και τον προκαλεί να γίνει γόνιμο και ενεργό κομμάτι της.
Μελέτες και μελέτες έχουν γραφτεί για εκείνο το «Περιμένοντας». Ποια η δική σας άποψη; Ο Μπέκετ κατάφερε σε μια εποχή που απωθεί το τραγικό να αγγίξει τις βαθύτερες τραγικές αλλά και κωμικές ταυτόχρονα συχνότητες του ανθρώπινου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να περιμένει. Δεν μπορεί χωρίς αυτό. Είναι κομμάτι της ίδιας της δομής του.
Ποια η σχέση σας με τις αναμονές; Η συνειδητοποίηση του αναπόφευκτου της αναμονής με έχει κάνει να ζω και να εκτιμώ περισσότερο αυτή καθεαυτή την αναμονή και ό, τι αυτή περιέχει και έχει να δώσει. Πολλές φορές κρύβει εκπλήξεις που δεν μπορείς καν να φανταστείς.
Αν και αρκετά νέος, στο ενεργητικό σας έχετε παίξει ρόλους ρεπερτορίου. Υπήρξε κάποιος που σας παίδεψε; Που δεν μπορούσατε να βρείτε τα κίνητρα του; Όλοι με παίδεψαν και αλίμονο αν δεν γινόταν αλλιώς. Κυρίως έπρεπε να παλέψω με τη δική μου ανάγκη να επιβληθώ στο υλικό και να ορίσω τα πράγματα από πριν. Την ώρα που συναντιέσαι με τον ρόλο στη σκηνή πρέπει να πέσεις στη φωτιά χωρίς φόβους, αμηχανίες και «καβάτζες».
Ήταν στοχευμένο το “όνειρο” της υποκριτικής; Αποφάσισα σε σχετικά μεγάλη ηλικία ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο. Πρώτα απέτυχα να περάσω στην ιατρική με σκοπό να γίνω ψυχίατρος και μετά απέτυχα να γίνω ροκ τραγουδιστής! Όταν μέσα μου πήρα την απόφαση ότι με αυτό θέλω να ασχοληθώ τα πάντα οργανώθηκαν στη ζωή μου βάση του θεάτρου και της υποκριτικής. Και ώρες ώρες αισθάνομαι ότι αυτές τις δύο αποτυχημένες κλίσεις επιχειρώ να τις συγκεράσω πάνω στη σκηνή.
Με τη σκηνοθεσία πως αποφασίσατε να καταπιαστείτε; Μου αρέσει πολύ να φτιάχνω κόσμους, σύμπαντα ολόκληρα με τους δικούς τους νόμους και κανόνες και να τσαλαβουτάω εκεί μέσα μαζί με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ.
Θα μπορούσατε να διαλέξατε ανάμεσα στα δυο; Ακόμα όχι είναι εξαιρετικά πρώιμη η συνθήκη. Αλλά γιατί να πρέπει να διαλέξω;
Κλείνοντας, αν δεν ήταν θέατρο τι άλλο θα ήταν; Το θέατρο για μένα είναι ένα μέσο. Να ερευνήσω και να έρθω σε επαφή με δημιουργικούς όρους με όλες τις πτυχές του ανθρώπινου τόσο σε υπαρξιακό όσο και σε κοινωνικό και πολιτικό και σε όποιο άλλο επίπεδο μπορείς να φανταστείς. Φυσικά δεν αποκλείω και τον βιοπορισμό και τις αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας . Αν δεν γίνεται με τους παραπάνω όρους για μένα δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Νομίζω εύκολα θα το εγκατέλειπα και θα αναζητούσα αυτούς τους όρους κάπου αλλού.
Τα επόμενα σχέδια σας; Ακολουθεί τον Μάιο η Αντιγόνη του Σοφοκλή από την ομάδα Σημείο Μηδέν σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου. Εκεί έχω αναλάβει τον ρόλο του Κρέοντα.
Info: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 20.30 και Κυριακή στις 19.00 στο Θέατρο Άττις – Νέος Χώρος (Λεωνίδου 12, πλησίον μετρό Μεταξουργείου, τηλ. 2103225207)