Συνέντευξη του Μιχάλη Πανάδη στο tetragwno.gr
Ο Μιχάλης Πανάδης μίλησε στο tetragwno.gr για τους ρόλους του στο θέατρο και στην τηλεόραση, αλλά και απάντησε στο μεγάλο ερώτημα για «τι θέλει να πει τελικά ο Άρθουρ Μίλερ σήμερα»;
Ο νεαρός ηθοποιός και σκηνοθέτης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1991, και είναι αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θέατρου. Από μικρός ακολούθησε το δρόμο της τέχνης, κάνοντας μαθήματα πιάνου στο Ωδείο Βορείου Ελλάδος. Στο αριστούργημα «Ψηλά απ’ τη γέφυρα» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, στο θέατρο Βεάκη, ερμηνεύει τον Ροντόλφο και στην καθημερινή σειρά του Alpha «Ο Παράδεισος των κυριών» τον ρόλο του Πασχάλη Μπενετάτου.
Μοιράζεστε το χρόνο σας ανάμεσα σε θέατρο και τηλεόραση. Υπάρχουν τα απαραίτητα διαλείμματα για προσωπική ζωή;
Νιώθω ότι δεν είναι λιγότερο προσωπική η ζωή μου όταν ασχολούμαι με τη δουλειά μου. Ίσα ίσα θα έλεγα πως είναι εντελώς προσωπική. Η δουλειά αυτή, από τη φύση της είναι προσωπική. Και κυριολεκτικά – πέρα από ψυχικά, το μοναδικό εργαλείο της δουλειάς είσαι εσύ, το σώμα σου. Και είναι μια από τις λίγες δουλειές που την κάνει κανείς μόνο από επιλογή, προσωπική. Και μια δουλειά που αν την επιλέξει κανείς, ξέρει πόσο άρρηκτα συνδεδεμένη θα είναι με την ιδιωτική του ζωή, και ίσως και γι’ αυτό την επιλέγει. Οπότε είναι όλα σωστά, ο χρόνος, ο χώρος και ο τρόπος για να συναντάς τους προσωπικούς σου ανθρώπους, νομίζω πως πάντα υπάρχει ή δημιουργείται.
Ο συνδυασμός των δύο δίνει το πλεονέκτημα για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης;
Σαφώς, όταν δεν αμείβεσαι μόνο από μία πηγή, αμείβεσαι περισσότερο.
Ποιες βασικές δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας νέος ηθοποιός σήμερα;
Οι δυσκολίες νομίζω πως είναι δύο βασικών κατηγοριών. Σε σχέση με το κομμάτι του βιοπορισμού και σε σχέση με το κομμάτι της τέχνης. Όσον αφορά το πρώτο κομμάτι, δεν είμαι σίγουρος για το ποιές είναι, γιατί από το 2012 που τελείωσα τη σχολή έχουν αλλάξει πολλά και πολύ, όπως κι εγώ σε σχέση με το ποιές συνθήκες εργασίας προσπαθώ να διεκδικώ πια μετά από μία δεκαετία βιοπορισμού από αυτή τη δουλειά. Νομίζω πως η απειλή της ανεργίας είναι ο πρώτος και παντοτινός φόβος για κάθε ηθοποιό, νέο ή όχι, όπως και για κάθε εργαζόμενο.
Ένας πρωτόβγαλτος ηθοποιός, αντιμετωπίζει σίγουρα τη δυσκολία της διεκδίκησης μιας αντικειμενικά αξιοπρεπούς αμοιβής που να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, όπως κάθε εργαζόμενος, και τον τεράστιο ανταγωνισμό με τους νέους συναδέλφους του, καθώς κάθε χρόνο βγαίνουν στο επάγγελμα εκατοντάδες νέοι ηθοποιοί που πρέπει να αποδείξουν ότι αξίζουν και δυστυχώς πάρα πολλοί εξ’ αυτών ενώ είναι εξαιρετικά άξιοι μπορεί ακόμα και να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν λόγω της μικρής αγοράς εργασίας. Όσον αφορά το δεύτερο κομμάτι, σίγουρα ηθικούς και αισθητικούς προβληματισμούς σε σχέση με το πώς θέλουν να ασχοληθούν με την τέχνη τους, οι οποίοι, επίσης, νομίζω εξακολουθούν σε κάθε ηλικία.
«Ο Παράδεισος των κυριών» φαίνεται να ανταποκρίνεται μέσα στην παλίρροια νέων τηλεοπτικών σειρών. Τι σας έχει κερδίσει στο ρόλο σας;
Ο Παράδεισος είναι μια τρομερά ευτυχής στιγμή. Και νιώθω πολύ περήφανος που είμαι μέρος του. Έχω την τύχη να συνεργάζομαι με εξαιρετικούς συναδέλφους και ένα εξαιρετικό επιτελείο συντελεστών. Ο τρόπος που λειτουργεί η παραγωγή αυτής της σειράς μοιάζει με ομάδα που δουλεύει χρόνια μαζί. Υπάρχει ένα καταπληκτικό και σπάνιο δέσιμο με τους ανθρώπους, μια βαθιά επικοινωνία και ένας αλληλοσεβασμός που οδηγεί σε μια πολύ δημιουργική συνθήκη.
Ο Πασχάλης είναι ένας άνθρωπος που θα συμπαθούσα πολύ αν υπήρχε, όπως και η οικογένειά του, και με ιντριγκάρει πολύ ο τρόπος που αντιμετωπίζεται σκηνοθετικά και σεναριακά: ενώ θα μπορούσε να είναι ένας στεροτυπικός χαρακτήρας, κρατάει μεν την αύρα της εποχής και του στάτους της θέσης του αλλά είναι ένας άνθρωπος με σάρκα και οστά, θερμοκρασίες και διακυμάνσεις.
Υπάρχει κάποια ανατροπή στο χαρακτήρα σας στα επόμενα επεισόδια;
Σίγουρα, όπως και σε όλους τους χαρακτήρες, δεν κερδίζεται εύκολα μια θέση στον παράδεισο.
Ήταν ανέκαθεν επιθυμία σας να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ναι.
Ποιο ήταν το πρώτο θεατρικό ερέθισμα;
Νομίζω ότι απλώς κάποια στιγμή, όπως όλα τα παιδάκια εκεί κοντά στην ηλικία των πέντε, άρχισα να μιμούμαι τους ανθρώπους με τους οποίους ήμουν σε επαφή. Κι αντί να αλλάξω κάποια στιγμή παιχνίδι μεγαλώνοντας, ζήτησα όταν κατάλαβα ότι αυτό σχετίζεται με κάτι που λέγεται υποκριτική να συνεχίσω να ασχολούμαι μαζί του σε ένα πιο συνειδητό επίπεδο. Και από εκεί οδηγήθηκα μέσα από μια ευτυχή σειρά συμπτώσεων στους πρώτους μου δασκάλους με τους οποίους μεγάλωσα και στους οποίους ακόμα και σήμερα νιώθω ότι χρωστάω τα πάντα, το Στέργιο Καλφόπουλο και τη Μαρία Μαναβή.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Γιώργο Νανούρη στο «Ψηλά απ’ τη γέφυρα»;
Ο παραγωγός της παράστασης Μάριος Τάγαρης, με τον οποίο είχα συνεργαστεί ξανά πριν από τρία χρόνια σε μία παράσταση του Αιμίλιου Χειλάκη και του Μανώλη Δούνια, με πρότεινε στο Γιώργο Νανούρη και τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, συναντήθηκα μαζί τους, δοκιμάσαμε κάποια πράγματα, και μαζί με την Ευγενία που ήταν ήδη στη δουλειά, και λίγο αργότερα συμφωνήσαμε να συνεργαστούμε. Είναι μια πολύ χαρμόσυνη συνάντηση με αυτούς τους εξαίρετους συναδέλφους.
Μιλήστε μου για τον ρόλο σας.
Ο Ροντόλφο είναι ένας νέος άνθρωπος, που θέλει να ρουφήξει τη ζωή μέχρι το μεδούλι και να βιώσει στο έπακρο το αμερικάνικο όνειρο. Είναι ένας άνθρωπος αθώος, ανοιχτός και έξυπνος που μεταναστεύει με τον αδερφό του από την Ιταλία στην Αμερική για το κυνήγι ενός αξιοπρεπέστερου μέλλοντος και θέλει να ορμήσει στη ζωή και να τη γευτεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της.
Ποιες ομοιότητες εντοπίζετε με τον χαρακτήρα που υποδύεστε;
Όχι πολλές, καθώς ο Ροντόλφο εκφράζει αυτά που νιώθει με έναν πιο εξωστρεφή και παρορμητικό τρόπο σε σχέση με τη δική μου ιδιοσυγκρασία και βρίσκεται σε μια ηλικία και σε μια θέση που οι προβληματικές του είναι αρκετά διαφορετικές από τις δικές μου. Αλλά αυτό είναι και το ενδιαφέρον συνήθως στους ρόλους γιατί σε κάθε ρόλο παίζεις με τον εαυτό σου τοποθετώντας τον σε κάποια συνθήκη, δε μπορείς έτσι κι αλλιώς να είσαι ο ρόλος, οπότε δημιουργείς το πώς θα έμοιαζες αν καταστασιακά ήσουν στη θέση του και αφηγείσαι την ιστορία του με την υποκειμενική σου πρόσληψη.
Γιατί πιστεύετε πως έχει χαρακτηριστεί αριστούργημα;
Ίσως γιατί είναι ένα εξαιρετικά καλογραμμένο έργο με εξαιρετικά δομημένους χαρακτήρες.
Τι θέλει να πει τελικά ο Άρθουρ Μίλερ σήμερα;
Δεν γνωρίζω τί θα ήθελε να πει και πώς θα επέλεγε να το πει ο Μίλερ σήμερα αν έγραφε ένα έργο για τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Αλλά σε κάθε σπουδαίο συγγραφέα, σε όποια ιστορική περίοδο και να έχει γράψει, αυτό που παραμένει συγχρονισμένο με τον άνθρωπο του σήμερα είναι τα θέματα που τον απασχολούν, τα οποία πάντα σχετίζονται με την αγάπη, το δίκαιο, την αλήθεια, την επιβίωση, την ευτυχία, την ελευθερία, τον έρωτα, κλπ, και τον τρόπο που βιώνονται, ο οποίος συνήθως οδηγεί σε τραγωδίες.
Για να παραμένουν συγχρονισμένα τα έργα αυτά με τον άνθρωπο του σήμερα, μάλλον αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος σαν είδος έχει μια δυσκολία στην εξέλιξη του τρόπου που βιώνει τα συναισθήματα και τις ορμές του ώστε να μην προκαλούν τραγωδίες. Και κάθε τόσο, γεννιούνται κάποιοι σπουδαίοι συγγραφείς, όπως ο Μίλερ στην περίπτωσή μας, που ανακινούν αυτές τις προβληματικές και προσθέτουν ένα λιθαράκι στην εξερεύνηση του μυστηρίου που λέγεται άνθρωπος.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
