Μιχάλης Τιτόπουλος: «Με τον Οθέλλο δεν έχουμε σκοπό να δικαιωθούμε, ούτε να δικαιώσουμε κάτι»

Η νέα προσέγγιση του «Οθέλλου» στο Υπόγειο του θεάτρου Τέχνης, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Χάρη Φραγκούλη, δίχασε όσο καμιά άλλη παράσταση φέτος. Μια δυναμική κατ’ εμέ ανάγνωση του κειμένου που προσπαθεί να σπάσει τα μέχρι τώρα δεσμά της συγκεκριμένης τραγωδίας αναδεικνύοντας όλο και περισσότερο το κωμικό στοιχείο, που είναι καλά κρυμμένο στο έργο του Σαίξπηρ. Ο ταλαντούχος ηθοποιός Μιχάλης Τιτόπουλος, μέλος της θεατρικής ομάδας kursk, πρωταγωνιστεί με δύο ρόλους (Ροδερίγος, Κωμικός) και μας εκπλήσσει σ’ έναν αγώνα δρόμου μελέτης και αυστηρής πειθαρχίας.

Με αφορμή τη συνεργασία αυτή και την παράταση της παράστασης μέχρι τέλη Μαΐου ο ηθοποιός απάντησε στις ερωτήσεις μου για τον Οθέλλο, το θέατρο και τη μουσική.

Φέτος πρωταγωνιστείτε στο έργο του Σαίξπηρ «Οθέλλος» στο θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη. Από νωρίς ακόμα η παράσταση έχει διχάσει κοινό και κριτικούς. Τι πιστεύετε πως είναι εκείνο το στοιχείο που κάποιος μπορεί ν’ αμφισβητήσει τη συγκεκριμένη προσέγγιση;

Nα αμφισβητηθεί μπορεί το κάθε τι παντού και πάντα, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε σκοπό να δικαιωθούμε ούτε να δικαιώσουμε κάτι. Υπάρχει ένας χώρος που προσπαθούμε να ανοίξουμε για να αναβλύσει ζωή αυτός είναι ο στόχος. Για εμάς για το θέατρο για όλους. Σε αυτό το εγχείρημα μπορεί να βγουν ήχοι που δεν είναι εύηχοι πράγματα που εκ πρώτης όψεως φαίνονται άσχημα, μα που δεν υποφέρουν από ασχήμια, αλλά από ζωή πράγματα που δεν είναι τακτοποιημένα μέσα μας τοποθετημένα άρα ήδη νεκρά. Ο καθένας στέκεται, όπως νομίζει απέναντι σε αυτά, άλλος θεωρεί πως κάνουμε πλάκα άλλος στέκεται αμήχανος κι άλλος διαλύεται κι επανασυντίθεται.

Υπήρξαν στιγμές που αντιδράσατε στον τρόπο που δόθηκε ο δικός σας ρόλος; Μιλήστε μας γι’ αυτόν.

Δεν υπάρχει θέμα αντίδρασης. Οι ρόλοι στα θεατρικά έργα είναι αφορμές για να κάνουμε θέατρο. Εμείς αγωνιούμε να βρούμε μια λειτουργία πάνω στη σκηνή είτε πρόκειται, λοιπόν, για τον Άμλετ, είτε για τον τελευταίο ρόλο η λειτουργία πρέπει να είναι ίδια με ποιοτικές διαφορές. Φυσικά, αλλά στον πυρήνα τους κοινή. Έτσι δεν προκύπτει διαφωνία πάνω στον ρόλο, διότι το διακύβευμα είναι άλλου. Όσον αφορά στους δικούς μου ρόλους στο έργο τον Ροδερίγο και τον κωμικό είναι δύο πρόσωπα που ακολουθούν το έργο διαφορετικά. Ο πρώτος παρασυρμένος από τον έρωτα του για την Δυσδαιμόνα και μετά από παραινέσεις του Ιάγου από εμάς φαινομενικά άβουλος και μαλθακός πλούσιος νέος φτάνει στο σημείο να επιχειρήσει να σκοτώσει έναν γενναίο στρατιώτη και να σκοτωθεί. Τελικά από αυτόν (φαντασθείτε την παράδοση διαδρομή αυτής της ψυχής). Από την άλλη ο κωμικός στέκεται πάνω από τα πράγματα γνωρίζει ότι έχει ήδη πεθάνει ήδη και γι’ αυτόν η ζωή έχει αποκτήσει άλλο νόημα, την προβοκάρει.

Στο έργο βλέπουμε τον Οθέλλο να χάνει την ιδανική του σύντροφο. Το ιδανικό πλαίσιο στο οποίο βρέθηκε κι όχι η ζήλεια που τον τυφλώνει, όπως στον ήρωα από το «Χειμωνιάτικο παραμύθι». Σε μια συνέντευξη σας είχατε δηλώσει πως το θέατρο έχει και πολιτικό ρόλο. Θεωρείτε πως εκτός από μία πράξη του έρωτα υπάρχει και μια πολιτική σκέψη πίσω από τις ενέργειες στον Οθέλλο;

Ο Οθέλλος είναι ένας στρατηγός που έχει γυρίσει σχεδόν όλο τον τότε γνωστό κόσμο πολεμώντας με ανθρώπους και θηρία, μια παράφορη ψυχή που έχει αφιερωθεί στην εξερεύνηση των ορίων του την αναμέτρηση με τον θάνατο. Τι πιο λογικό, λοιπόν, να αγαπήσει και να ερωτευθεί το μόνο άτομο που θα τον οδηγήσει εκεί που λαχταρά, έναν άλλο πολεμιστή που θα πάνε μαζί να βουτήξουν το πόδι τους εκεί που όλη η ανθρωπότητα παραλύει. Υπό αυτήν την οπτική δεν θεωρώ ότι χάνει την σύντροφό του, αλλά ότι βρίσκει σύντροφό για να τα ζήσει όλα. Όταν λέω παραλύει, εννοώ μπροστά στο θάνατο.

Απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Αθηνών και της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Τι έχετε κρατήσει από τα χρόνια της “αθωότητας” και τι έχει αλλάξει από το τότε μέχρι σήμερα;

Από εκείνα τα χρόνια κρατώ ανθρώπους που με συντροφεύουν και τους συντροφεύω μέχρι σήμερα. Μπορώ να πω ότι είμαι τελείως διαφορετικός άνθρωπος χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αναπολώ κάποιου είδους χαμένη αθωότητα που εξέλειψε. Βλέπω την πορεία που ακολούθησα μέχρι σήμερα. Ήμουν πολύ μπερδεμένος τότε, αλλά κάτι μέσα μου με ώθησε σε αυτό που κάνω τώρα και είμαι περήφανος γι’ αυτό.

Όταν σε μία σεζόν, ανεβαίνουν περίπου 2000 παραστάσεις. Τι κέρδος μπορεί να έχει ένας νέος ηθοποιός για το θέατρο; Ποια η δική άποψη σας;

Δυστυχώς είναι κι αυτό ένα χαρακτηριστικό μιας υπερκαταναλωτικής κοινωνίας που δημιουργεί προϊόντα προς πάσα κατεύθυνση, χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως ανάγκη, αλλά ούτε και δυνατότητα του κοινού να τα χωρέσει. Από την άλλη είναι και το πρόβλημα της ανάγκης για έκφραση. Πολλοί πιστεύουν ότι η έκφραση είναι πανάκεια, σώζει και είναι απαραίτητη, όπως κι αν γίνεται. Εδώ υπάρχει μια παρεξήγηση. Τίποτα από μόνο του δεν είναι αρετή. Πρέπει κάνεις να είναι διαυγής, κριτικός με τον εαυτό του, όταν αγαπά ερωτεύεται, μίλα εκφράζεται, γιατί όλα μπορούν να αποβούν μοιραία και συνήθως πίσω από αυτές τις αγνές κατά τα άλλα λέξεις και προθέσεις κρύβονται τέρατα. Ο νέος ηθοποιός δεν έχει τη δυνατότητα ή την ικανότητα να επιλέξει ή να διακρίνει εύκολα που να πάει. Όπου του πουν συνήθως θα πάει. Γι’ αυτό καλή τύχη σε όλους μας και το εννοώ.

Η μουσική τι ρόλο παίζει στη ζωή σας; Εκτός, από το να τραγουδάτε και να παίζετε, γράφετε κιόλας;

Η μουσική πέρα από την προσωπική απόλαυση αποτέλεσε από πολύ νωρίς στη ζωή μου έναν τρόπο εξοικονόμησης χρημάτων σε δύσκολες στιγμές. Με έζησε κατά τα φοιτητικά μου χρόνια και συνεχίζει να μου δίνει χαρά χρήματα κι ανθρώπους που γουστάρουμε κοινά ακούσματα. Αυτόν τον καιρό παίζουμε με τους Ντε λα βίνια (Το σχήμα που έχουμε) σε διάφορα μαγαζιά του κέντρου, λαϊκή και ρεμπέτικη μουσική.

Έχετε ονειρευτεί ρόλους ή ακόμα και συνεργασίες;

Ονειρεύομαι να μπορέσουμε κάποια στιγμή με τους kursk να ζούμε εξ ολοκλήρου από αυτό που κάνουμε να μπορούμε να εμβαθύνουμε σε αυτό που επιχειρούμε χωρίς να χρειάζεται να δουλεύουμε τρεις και τέσσερεις δουλειές ταυτόχρονα.

Αν δεν ήταν υποκριτική, τι άλλο θα ήταν;

Αν δεν ήταν η υποκριτική, θα ήταν αθλητισμός ή τουλάχιστον θα ήθελα σαν τρελός να ήταν. Το πιο πιθανό βέβαια είναι να κατέληγα σε κάποιο ανθρωπιστικό επάγγελμα.

Τα επόμενα σχέδια σας; Ήδη ανακοινώθηκε η καλοκαιρινή σας περιοδεία με την 5^η Εποχή και τον σκηνοθέτη Θέμη Μουμουλίδη στο έργο του Μολιέρου «Δον Ζουάν».

Έχουμε ξεκινήσει κάποιες πρόβες ήδη για το καλοκαίρι για τον Δον Ζουάν του Μολιέρου με εκλεκτούς συναδέλφους και ετοιμαζόμαστε για μια περιοδεία που θα γυρίσει όλη την Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ταξίδι και παράσταση κάθε μέρα όπως παλιά μακριά μαλλιά και σκουλαρίκια στ’ αυτιά!

Info: Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.