Νατάσα Παπαμιχαήλ: «Η Τέχνη δημιουργεί αισθητική, συναισθήματα, σεβασμό για την ίδια τη ζωή»
Η Νατάσα Παπαμιχαήλ χορογράφος και performer, με σπουδές στο Λονδίνο και με εξαιρετικές συνεργασίες το χώρο του χοροδράματος, από το 2010 στεγάζει τα όνειρά της στο OLVIO, έχοντας επωμιστεί την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου αλλά συμμετέχοντας και ή ίδια στο ρεπερτόριό του.
Φέτος, δοκιμάζεται και στη σκηνοθεσία. παρουσιάζοντας στη σκηνή του OLVIO το «Υπόγειο» του Ισπανού Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ι Ζουρνέτ, ένα έργο «κατάδυση στην ανθρώπινη ψυχή και αναγνώρισης των κρυφών ενστίκτων». Η ίδια κρατάει και ένα ρόλο-μυστήριο δίπλα στους συμπρωταγωνιστές της Χριστόδουλο Στυλιανού και Δημήτρη Μαύρο.
Μας μίλησε, για τη θεατρική της γωνιά, για το τι σημαίνει να κάνεις θέατρο στις δύσκολες μέρες μας, για τον χορό και βέβαια για το έργο, την παράσταση και το ρόλο της.
Πώς γεννήθηκε το θέατρο OLVIO, μια από τις πιο κομψές θεατρικές γωνιές της Αθήνας; Το θέατρο OLVIO γεννήθηκε το 2010, μετά από αρκετά χρόνια “κύησης”. Γεννήθηκε με πολλή αγάπη για το θέατρο και το χορό, από όλους όσοι συμμετείχαν στην δημιουργία του. Ο βασικός του στόχος ήταν και είναι να αγκαλιάσει υψηλού επιπέδου δημιουργίες και να γίνει πόλος έλξης για τον κόσμο που αγαπά την τέχνη γενικότερα.
Τι ακριβώς σημαίνει επί της ουσίας η ευθύνη του καλλιτεχνικού διευθυντή ενός θεάτρου στην Ελλάδα με τις δεδομένες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες; Η ευθύνη ενός καλλιτεχνικού διευθυντή, είναι να καταφέρει να αντιμετωπίσει τις εκάστοτε δυσκολίες που προκύπτουν στις δύσκολες εποχές που ζούμε, χωρίς να επηρεάζεται ο αρχικός στόχος του καλλιτεχνικού οράματος.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε από τότε που ξεκινήσαμε είναι πως το θέατρο θεωρείται πια περιττό. Ζούμε σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο, όπου η εύκολη διασκέδαση υπερτερεί της ψυχαγωγίας. Η ταχύτητα της εποχής επιβάλλει τα αμάσητα και τα εύκολα, από την φυσική τροφή μέχρι την πνευματική. Η αγωγή της ψυχής απαιτεί να αφεθούμε σε συναισθήματα και να έρθουμε σε επαφή με τις ανάγκες μας. Η επιλογή στον τρόπο με τον οποίο περνάμε τον όποιο ελεύθερο χρόνο μας είναι θέμα παιδείας.
Γι αυτό και πιστεύω πως όλα ξεκινάνε από το καλό παιδικό θέατρο. Σαν καλλιτεχνική διευθύντρια φροντίζω η παιδική σκηνή να είναι καλλιτεχνικά ισάξια με των ενηλίκων, όσο σκληρό κι αν είναι το οικονομικό τίμημα στις μέρες μας. Η Τέχνη δημιουργεί αισθητική, συναισθήματα, σεβασμό για την ίδια τη ζωή και είναι απαραίτητη στον άνθρωπο.
Πόσο σημαντικό είναι για έναν ηθοποιό να κατέχει και την τέχνη του χορού και της κίνησης; Ο κάθε καλλιτέχνης οφείλει να κρατά το πνεύμα και το σώμα του σε μια εγρήγορση. Να είναι παρατηρητικός, να διευρύνει τους γνωστικούς του ορίζοντες και να διατηρεί ένα σώμα ευαίσθητο σε προκλήσεις και ερεθίσματα. Έτσι ο ηθοποιός που έχει έλεγχο του σώματος και των κινήσεων του, όπως και ο χορευτής που ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκφραστεί με το λόγο πάνω στη σκηνή, είναι πιο ολοκληρωμένες σκηνικές προσωπικότητες. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα ηθοποιών και χορευτών που έκαναν σπουδαία καριέρα όταν συνδύασαν την πολυμορφικότητα της ανθρώπινης ύπαρξής τους.
Τι ακριβώς πραγματεύεται το «Υπόγειο»; Γιατί το επιλέξατε; Το Υπόγειο είναι η ανθρώπινη ψυχή. Το μέρος όπου για χρόνια ο άνθρωπος φυλάει εκεί τα δικά του αζήτητα, τον πιο σημαντικό εαυτό του. Εκεί, σ᾽ εκείνο το μικρό σκοτεινό δωμάτιο, μπορεί να κρύβεται το μεγαλύτερο μυστικό και η ευκαιρία κάθε ανθρώπου. Το έργο είναι σκληρό αλλά και τρυφερό. Πραγματεύεται όλα αυτά τα αντίθετα συναισθήματα που συνυπάρχουν σε μια οντότητα. Ο Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ι Ζουρνέτ μιλά, μέσα από το “Υπόγειο”, για τη ζωή, το θάνατο, την αγάπη, το μίσος και την εναλλαγή ρόλων θύτη και θύματος που όλοι βιώνουμε στη ζωή μας.
Και ποιος ο ρόλος που εσείς ερμηνεύετε; Η εξαφανισμένη γυναίκα του ενός εκ των πρωταγωνιστών είναι η αφορμή για την μεταξύ τους συνάντηση. Μέσα από την δική της απουσία, βρίσκουν οι ήρωες τον δρόμο για την κατάδυση στο “Υπόγειο” τους. Στο κείμενο δεν υπάρχει σαν ρόλος, όμως από την πρώτη στιγμή που το διάβασα, την φανταζόμουν γύρω τους, όπως πολλές φορές νιώθουμε γύρω μας ανθρώπους που χάσαμε.
Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με τον Χριστόδουλο Στυλιανού και τον Δημήτρη Μαύρο, που συναντιέστε φέτος και πάνω στη σκηνή. Γνωρίστηκα με τους δύο ηθοποιούς πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, όταν συνεργαστήκαμε στο OLVIO με την παράσταση Οδός Αβύσσου Αριθμός 0. Κάναμε πολύ καλή παρέα όλο τον καιρό και η συνεργασία ήρθε σαν επισφράγιση αυτής της φιλίας την καλύτερη στιγμή. Είναι και οι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί και ακόμη καλύτεροι συνεργάτες. Στη διάρκεια των προβών δοκίμασαν οτιδήποτε τους ζητήθηκε υποστηρίζοντας το στο 120% και ήταν ενεργοί με τις δικές τους προτάσεις καθημερινά. Θεωρώ πως από τα σημαντικότερα προτερήματα σε έναν καλλιτέχνη είναι το ανοιχτό μυαλό και οι δύο τους το διαθέτουν ισάξια με όλα τα υπόλοιπα χαρίσματά τους. Είναι τιμή μου να βρίσκομαι στη σκηνή μαζί τους.
Πως εξηγείτε αυτήν την άνθηση του ισπανικού θεατρικού έργου στην Ελλάδα; Το Ισπανικό θέατρο γενικότερα είναι σε άνθηση από μόνο του. Η Ισπανική κουλτούρα πάντα ήταν ελκυστική στους Έλληνες, καθώς σαν μεσογειακοί λαοί έχουμε πολλούς κοινούς προβληματισμούς. Για μένα, πάντα σημασία έχει η ιστορία που ο δημιουργός θέλει να αφηγηθεί μέσα από κάθε κείμενο και αυτό είναι κάτι που δεν έχει εθνικότητα. Τώρα έτυχε να θέλω να μοιραστώ την ιστορία μου με αυτό το συμβολικό έργο του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ι Ζουρνέτ.
Τρεις μόνο λέξεις που χαρακτηρίζουν την παράσταση. Σκληρή, τρυφερή, ανθρώπινη.
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ