Συνέντευξη του στιχουργού Σταύρου Σταύρου με αφορμή την παράσταση «Τα φώτα της πόλης», βασισμένη
στην αξεπέραστη αριστουργηματική ομώνυμη ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, στην οποία υπογράφει τους στίχους.
Ο ξεχωριστός στιχουργός συνεργάζεται για μια ακόμη φορά με τον συνθέτη Θοδωρή Οικονόμου. Αυτή τη φορά γράφουν τα τραγούδια του μιούζικαλ Τα Φώτα της Πόλης που ανεβάζει η Αμαλία Μπένετ για το Εθνικό Θέατρο και που κάνει πρεμιέρα στις 23 Νοεμβρίου 2022. Με μεγάλη χαρά, συνομιλώ για το tetragwno με τον Σταύρο Σταύρου.
Στις 23 Νοεμβρίου κάνει πρεμιέρα στη σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη του Θεάτρου Ρεξ, το μιούζικαλ Τα Φώτα της Πόλης-Τσάρλι Τσάπλιν όπου υπογράφεις στιχουργικά τα τραγούδια. Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Θοδωρή Οικονόμου;
Με τον Θοδωρή η πρώτη μας συνεργασία ήταν το 2010, όταν γράψαμε μαζί το τραγούδι Παράδεισος για την Τάνια Τσανακλίδου. Έκτοτε συνεργαστήκαμε αρκετές φορές, κυρίως στο θέατρο, και πάντοτε απολαμβάνω τη συνεργασία μαζί του. Το 2018 ήταν η πρώτη μας κοινή δουλειά στο Εθνικό Θέατρο, η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου. Ήταν μια δουλειά που αγάπησα πολύ, χάρηκα λοιπόν όταν μας έγινε ανάθεση από το Εθνικό Θέατρο για τα Φώτα της Πόλης φέτος. Ήταν σίγουρα μια τεράστια πρόκληση…
Έκανες κάποια ειδική προεργασία πριν αρχίσεις να γράφεις τους στίχους;
Κατ’ αρχάς παρακολούθησα την ταινία πολλές φορές. Είναι από τις ταινίες που όσες φορές και να τη δεις πάντα ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα. Κάθε φορά έπαιρνα τις σημειώσεις μου και έκανα κάποιες πρώτες σκέψεις για τα τραγούδια. Μελέτησα, επίσης, πολύ τη ζωή και το έργο του Τσάπλιν. Όσοι θα δουν την παράσταση θα διαπιστώσουν ότι η ζωή του δημιουργού παίζει σημαντικό ρόλο στη δραματουργία, όπως την οραματίστηκε η Αμάλια Μπένετ.
Πρόκειται για μια παράσταση βασισμένη στη σπουδαία ταινία Τα Φώτα της Πόλης του Τσάρλι Τσάπλιν. Ένα γλυκόπικρο διαμάντι του βωβού κινηματογράφου όπου το χιούμορ δένει με το δράμα και το όνειρο με τη σκληρή πραγματικότητα. Ποια στοιχεία από το έργο σε μαγνήτισαν;
Είμαι μεγάλος θαυμαστής της γνήσιας, ουσιαστικής συγκίνησης στην τέχνη. Η συγκεκριμένη ταινία αυτό είναι που καταφέρνει, να σε αγγίξει κατευθείαν στην καρδιά. Επίσης, πάντοτε απολαμβάνω το πάντρεμα γέλιου και συγκίνησης, όταν αυτό γίνεται όμορφα και αβίαστα. Πολλοί λένε ότι το φινάλε της ταινίας αυτής είναι το ομορφότερο κινηματογραφικό φινάλε όλων των εποχών. Δεν έχουν άδικο! Νομίζω ότι στο φινάλε αυτό αποκαλύπτεται όλη η μαεστρία του Τσάπλιν.
Τι καθιστά μοναδικό καλλιτέχνη τον Τσάρλι Τσάπλιν;
Είμαι ένας άνθρωπος που ασχολείται καθημερινά με τον λόγο και ξέρω πολύ καλά πόσο σπουδαίο όπλο είναι οι λέξεις, στη ζωή αλλά και στην τέχνη. Το να καταφέρνει κανείς, λοιπόν, να πει όσα θέλει να πει τα πάντα χωρίς να πει ούτε μια λέξη με γοητεύει αφάνταστα. Θεωρώ, όμως, ότι ο Τσάπλιν έχει επίσης και το απίστευτο χάρισμα να σε κάνει να κλαις και να γελάς την ίδια ώρα. Αυτό του το χάρισμα είναι που ήθελα να φωτίσω και μέσα από τους στίχους των τραγουδιών. Μέσα από τα τραγούδια, ουσιαστικά, δίνουμε φωνή στη σιωπή του έργου. Στην παράσταση δεν υπάρχουν καθόλου διάλογοι και ο λόγος λειτουργεί αποκλειστικά μέσα από το τραγούδι, «ντύνοντας» τις σκηνές.
Υπάρχουν σημερινοί Σαρλό που θα έκαναν τα πάντα για έναν άνθρωπο που αγαπάνε ειλικρινά;
Νομίζω πως πάντοτε θα υπάρχουν! Αυτό δεν έχει να κάνει με την εποχή αλλά με το ανθρώπινο φως, που ποτέ δεν αλλοιώνεται.
Ξεφτίζει στο πέρασμα των χρόνων η αγνότητα των συναισθημάτων; Ζούμε σε μια fast food κοινωνία;
Τα πάντα στην εποχή μας γίνονται πολύ γρήγορα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, φτάνει να μένει αναλλοίωτη η αγάπη με την οποία κάνουμε το καθετί. Τα συναισθήματα των ανθρώπων κρύβουν πολύ φως όταν είναι αληθινά. Και έχω την εντύπωση ότι σε μια κοινωνία στην οποία τα πάντα κινούνται με γρήγορους ρυθμούς, ο χρόνος που δίνουμε στους ανθρώπους μας γίνεται ακόμα πιο ουσιαστικός και πολύτιμος.
Ο Τσάρλι Τσάπλιν είχε αναφέρει πως αυτός ο κόσμος είναι αμείλικτος και πρέπει να είναι κανείς αμείλικτος για να ανταπεξέλθει. Πως το κρίνεις;
Εγώ είμαι της φιλοσοφίας ότι τα πάντα αντιμετωπίζονται όταν ακούμε, όταν αγαπάμε, όταν συγχωρούμε. Ίσως όμως να είμαι υπερβολικά ρομαντικός…
Τα όνειρα σου για το μέλλον;
Κάνω συνέχεια όνειρα γιατί θεωρώ βαρετή τη ζωή χωρίς αυτά. Το πιο μεγάλο μου όνειρο, λοιπόν, είναι να μη σταματήσω ποτέ να ονειρεύομαι.
Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Σταύρος Σταύρου;
Η Κύπρος! Δε θα μπορούσε να είναι πιο κυπριακό!
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
