Ο ηθοποιός Τίτος Γρηγορόπουλος, γιος δύο καταξιωμένων ηθοποιών, του Χάρη Γρηγορόπουλου και της Φωτεινής Ντεμίρη, μιλάει στο tetragwno.gr για την εμπειρία του στην παράσταση ΝΩΛΟΜ ΕΒΑΛ («Μολών Λαβέ»), που ρίχνει αυλαία απόψε στο Θέατρο Καλλιρόης.
Η παράσταση, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Ορφέα ντε Κορμπιέρ-Καλέση, επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει τη διάσημη φράση, απομακρύνοντάς την από στερεότυπα και ιδεολογικές ταμπέλες, ενώ αφηγείται ιστορίες αντίστασης και προσωπικής αναζήτησης.
«Ήταν η ιδέα του Ορφέα, που έχει ελληνογαλλικές ρίζες, ζει στο Παρίσι και θέλησε να παρουσιάσει μια διαφορετική προσέγγιση της ιστορικής φράσης. Μία φράση που έχει στρατευθεί από μία μερίδα ανθρώπων και ενώ μπορούν όλοι να τη χρησιμοποιήσουν, πλέον φοβόμαστε να την πούμε, γιατί θεωρείται ένα ‘ακροδεξιό σύνθημα’».
Όπως εξηγεί ο στόχος είναι να αφαιρεθεί ο μονοδιάστατος ιδεολογικός χαρακτήρας και να αναδειχθεί η φράση ως σύμβολο γενικότερης αντίστασης. «Η παράσταση χωρίζεται σε τρεις πράξεις, γεμάτες μικρές ιστορίες αντίστασης ή μη αντίστασης. Δηλαδή είναι σαν μικρά μονόπρακτα, τα οποία είναι σε διάφορα μέρη του κόσμου, είτε φανταστικά, είτε αφηγούνται ιστορίες από γεγονότα που έχουν συμβεί».
Η παράσταση ξεκινά με έναν μονόλογο που παραπέμπει στην ταινία «300» του Ζακ Σνάιντερ και τοποθετείται στη Σπάρτη, ενώ στη συνέχεια ο θεατής θα ακολουθήσει διαφορετικά μοτίβα και μονόπρακτα, όπως μια δυστοπική συνέντευξη εργασίας, αλλά και φανταστικές αφηγήσεις που εμπνέονται από ιστορικά γεγονότα, όπως ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος.
«Η παράσταση δεν λειτουργεί διδακτικά»
«Προσπαθούμε να αφήσουμε ερωτήματα: Τι σημαίνει αντιστέκομαι; Τι σημαίνει να οικειοποιούμαι μια θέση ή έναν όρο; Και πώς αυτά επηρεάζουν την ταυτότητα του ατόμου;» αναφέρει. Σημαντικό είναι ότι η αντίσταση παρουσιάζεται ως προσωπική διαδικασία. Όπως σημειώνει, «Θα πρέπει να κάνεις κάποιες θυσίες. Να χάσεις πράγματα ή να κερδίσεις, όταν ακολουθείς ένα σύστημα αξιών που σε εκφράζει. Νομίζω ότι ο μεγαλύτερος τρόπος ζωής και αντίστασης είναι ο έρωτας». Τι θυσίες έχει κάνει μέχρι τώρα για να μπορεί να αντιστέκεται; «Θεωρώ ότι οι άνθρωποι επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον με διάφορους τρόπους και αυτό είναι και θετικό και αρνητικό, αλλά είναι μία δύναμη που έχουμε ο ένας πάνω στον άλλον. Έχω θυσιάσει την κοινωνική μου ζωή για να ξαναβρώ τα κέντρα μου και να καταλάβω ποιος είμαι».
Ο Τίτος Γρηγορόπουλος παραδέχεται ότι το οικογενειακό του περιβάλλον τον έχει επηρεάσει. «Το ότι οι γονείς μου είναι γνωστοί μπορεί να φέρνει θετικές ή αρνητικές προκαταλήψεις από τους συναδέλφους μου. Ζητώ πάντα τη συμβουλή τους, αλλά ακολουθώ τον δικό μου δρόμο. Ό,τι δουλειά έχω πάρει στην τηλεόραση, πέρασα μέσα από κάστινγκ. Όπως οι γονείς μου, έτσι κι εγώ πιστεύω ότι διαρκώς πρέπει να κερδίζουμε τον χώρο μας».
Η παράσταση θέτει ερωτήματα για τη θέση του ατόμου απέναντι σε κοινωνικές πιέσεις και ιδεολογίες. «Η τέχνη πρέπει να προκαλεί σκέψη, να προσκαλεί το κοινό να αναρωτηθεί για τις αξίες του», λέει ο νεαρός ηθοποιός, που παράλληλα συμμετέχει στην παραγωγή «Η ληστεία της συμφοράς» στο Θέατρο Λαμπέτη.
Η παράσταση δεν είναι ούτε αποκλειστικά ιστορική ούτε αποκλειστικά πολιτική. Μέσα από την αφήγηση μικρών, αυτόνομων ιστοριών, επιχειρεί να φέρει τον θεατή αντιμέτωπο με την έννοια της αντίστασης και της ελευθερίας. Όπως λέει ο Τίτος Γρηγορόπουλος, «Είναι μια παράσταση που δεν προσπαθεί να πει στον θεατή τι να σκεφτεί, αλλά να του δείξει διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας. Κι αυτό είναι το πιο όμορφο».
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στο Google News και στα μέσα κοινωνικής δικτύωση, facebook, Χ (twitter) και instagram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.