Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Πειραιά. Στα 11 του χρόνια πήρε για δώρο από τη μητέρα του μια κιθάρα. Σπούδασε Μαθηματικά μα τον κέρδισε η μουσική. Καθοριστική ήταν η γνωριμία και η συνεργασία του με τον Διονύση Σαββόπουλο. Από το 1981 που κυκλοφόρησαν τα Μπαράκια, ο πρώτος του δίσκος, μέχρι σήμερα είναι παραγωγικός και δημιουργικός έχοντας ως καταφύγιο τη μουσική του.
Στις 10 Δεκεμβρίου θα εμφανιστεί με τον Φίλιππο Πλιάτσικα στη Μουσική Σκηνή Σφίγγα. Σήμερα, στο tetragwno ο τραγουδοποιός Βαγγέλης Γερμανός.
Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στον Πειραιά. Τι θυμάστε;
Γεννήθηκα στην κλινική του Χριστοδουλάκου, στο Πασαλιμάνι, πάνω από τη Σπηλιά του Παρασκευά, όπου έπαιζε και τραγουδούσε ο Μανώλης Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα. Μεγάλωσα στην Καστέλα και στα Καμίνια. Με θυμάμαι να αγναντεύω τη θάλασσα, τραγουδώντας Βρε Μανώλη τραμπαρίφα-βάλε τη διπλή ταρίφα, ήμουνα δεν ήμουνα δυόμισι χρονών. Αυτά στην Καστέλα. Στα Καμίνια μετά, όπου μετακομίσαμε για να είναι ο πατέρας μου πιο κοντά στα Λεμονάδικα που είχε το μαγαζί του, θυμάμαι απέραντες ανοιχτές αλάνες με αγριόχορτα και σπίτια χαμηλά, αραιοχτισμένα. Πολύ παιχνίδι. Γυρισμός από το σχολείο, πέταγμα της σάκας κι απόδραση μέχρι να νυχτώσει, να μαζευτούμε στα σπίτια μας. Αργότερα, στην εφηβεία θυμάμαι τις βόλτες από την Πειραϊκή ως το Τουρκολίμανο με τη Λιάνα, την πρώτη μου αγάπη που έμοιαζε με την Οφηλία του Άμλετ. Όλα τα θυμάμαι…
Πως φάνταζε στα μάτια ενός παιδιού να έχει δάσκαλο τον Μπαγιαντέρα;
Την ιστορία με τον Μπαγιαντέρα μου τη διηγήθηκε η μάνα μου γύρω στο 2000. Όταν ήμουν έντεκα, γύρω στο εξήντα, της ζήτησα να μου πάρει κιθάρα και να κάνω μαθήματα με δάσκαλο. Με πήγε λοιπόν στον Άγιο Βασίλη, στη Φρεατίδα, σε έναν τυφλό δάσκαλο. Τρία χρόνια πριν πεθάνει μου είπε πως ο δάσκαλος αυτός ήταν ο Μπαγιαντέρας. Δεν είχα λόγο να το αμφισβητήσω, δεδομένου ότι είχε τα λογικά της απόλυτα, μέχρι τέλους. Θυμάμαι πως ένιωθα δέος μπροστά σε αυτή τη βασανισμένη μορφή, με τα άδεια μάτια και τα σπαστά ψαρά μαλλιά που οδηγούσε τα μάτια, τα δάχτυλα και το νου μου να συντονίζονται με τον ήχο της κιθάρας και το πεντάγραμμο.
Το 1972 συνεργαστήκατε με τον Διονύση Σαββόπουλο. Ήταν σταθμός στη καριέρα σας;
Η συνεργασία με τον Διονύση Σαββόπουλο στο Ροντέο και στο Κύτταρο ήταν από τα ωραιότερα πράγματα που μου συνέβησαν εκείνη τη σκοτεινή εποχή. Άρχισα να παίζω στο πρόγραμμα και τα δικά μου τραγούδια, τον Απόκληρο, τον Κηπουρό, τις Μάσκες… Μια όαση μέσα στο τέλμα, την υποκρισία και τον σκοταδισμό του «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», της Χούντας.
Το 1981 κυκλοφόρησε από τη Lyra του Αλέκου Πατσιφά ο πρώτος σας δίσκος, Τα Μπαράκια. Τα συναισθήματα σας μετά από 40 χρόνια;
Αγαπάω τα Μπαράκια από την αρχή ως το τέλος. Είναι το προσωπικό μου ημερολόγιο. Η επαφή μου με την πραγματικότητα. Με τα Μπαράκια άρχισα να ζω από τη φαντασία μου. Μέχρι τότε ζούσα με τη φαντασία μου, όπως ο περισσότερος κόσμος, άλλα θέλοντας κι άλλα κάνοντας.
Η πιο αντιπροσωπευτική στιγμή σας στη δισκογραφία;
Φαίνεται πως η πιο αντιπροσωπευτική μου στιγμή στη δισκογραφία είναι η Κρουαζιέρα, που δεν είναι στα Μπαράκια. Κάθε καλοκαίρι, όλοι, μικροί-μεγάλοι την τραγουδάνε, προς μεγάλη μου ευχαρίστηση. Τραγούδι προφητικό, κατά τα φαινόμενα. Λέει: Πάρε το μετρό για Πειραιά, σαράντα χρόνια πριν αρχίσει να κατασκευάζεται αυτό το μετρό!
Αν γυρίζατε τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε;
Δεν θα ήθελα να αλλάξω κάτι, όλα είναι καλώς καμωμένα. Τα τραγούδια μας είναι το αντίβαρο στα βάσανα που περνάμε…
Υπάρχουν καλλιτεχνικά απωθημένα που δεν πραγματοποιήθηκαν;
Δεν έχω καλλιτεχνικά απωθημένα, εξακολουθώ να γράφω και να παίζω καινούρια τραγούδια. Γράφοντας και παίζοντας μετατρέπεσαι κι εσύ, σιγά-σιγά, σε τραγούδι κι έτσι κάνεις ένα βήμα γρηγορότερο από τη φθορά κατά πως λέει κι ο Οδυσσέας Ελύτης.
Το 2019 η μουσική σας διαδρομή γέννησε το ντοκιμαντέρ Μέσα Μου Βλέπω Μονάχα Θάλασσα. Πως προέκυψε αυτό;
Μια ομάδα τεσσάρων τελειόφοιτων κινηματογραφικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου, ονόματι Απόκληροι, δύο κοπέλες και δύο αγόρια θέλησαν να κάνουν το διδακτορικό τους ντοκιμαντέρ με θέμα εμένα και τα τραγούδια μου. Έτσι προέκυψε το μικρού μήκους φιλμ με τίτλο Μέσα Μου Βλέπω Μονάχα Θάλασσα. Αυτός ο τίτλος είναι ο τελευταίος στίχος από το ποίημά μου Ο Αρμενιστής.
Στις 10 Δεκεμβρίου θα εμφανιστείτε με τον Φίλιππο Πλιάτσικα στη Μουσική Σκηνή Σφίγγα. Πως νιώθετε για αυτή τη σύμπραξη;
Όσοι γράφουμε τραγούδια είμαστε κάτι παραπάνω από συγγενείς. Πνευματικά αδέρφια και βάλε! Τα τραγούδια μας αλληλοσυμπληρώνονται. Διαχέονται το ένα μες το άλλο και σκαρώνουν ένα κόσμο ωραιότερο από αυτόν που ζούμε. Ο Φίλιππος, όπως κι η αφεντιά μου, είναι ένας ρομαντικός σουρεαλιστής που ζει από τη φαντασία του. Τα βρήκαμε από την πρώτη στιγμή. Πέρασα πολύ ωραία στις πρόβες, το γκρουπ που μας συνοδεύει (ο Νίκος Σάλτας στα πλήκτρα, ο Αλέκος Κούρτης στα τύμπανα και ο Χάρης Μιχαηλίδης στην ηλεκτρική κιθάρα) είναι υπέροχοι μουσικοί. Κατά πως φαίνεται, έχουμε μπροστά μας έναν πολύ έντονο, γεμάτο τραγούδια χειμώνα.
Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;
Το μέλλον είναι όπως το μηδέν και το άπειρο, κατ΄εκδοχήν έννοια, ψεύτικη. Για το παρελθόν κάτι μπορούμε να πούμε, για το μέλλον φοβάμαι τίποτα. Ίσως αυτό μόνο: Θα συνεχίσουμε να γράφουμε τα τραγούδια μας για τα παιδιά όλου του κόσμου.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
