Επαναλαμβάνονται οι προβολές των παραστάσεων «Oι δούλες», «Η φόνισσα» και «Γυάλινος κόσμος»
Μετά την πολύ μεγάλη συμμετοχή του κοινού στις διαδικτυακές προβολές του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας κι ύστερα από πολλά αιτήματα, επαναλαμβάνονται, από την Τρίτη 21/4, οι προβολές των παραστάσεων «Oι δούλες», «Η φόνισσα» και «Γυάλινος κόσμος».
OI ΔΟΥΛΕΣ του Ζαν Ζενέ, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή την Τρίτη 21 Απριλίου από τις 11.00πμ έως τις 11.00 της επόμενης ημέρας
Στο Θέατρο Κεφαλληνίας ο Βογιατζής, στην κλασική μετάφραση του Δημητριάδη, σκηνοθέτησε με τη λογική φαρμακευτικού ζυγού, με επιμονή στη λεπτομέρεια, τις Δούλες του Ζενέ, ένα έργο που εδώ και χρόνια ως γραφή έχει ξεπεραστεί, αλλά ως περιεχόμενο όσο περνούν τα χρόνια γίνεται συνταρακτικότερο. Και μη προς κακοφανισμόν τα ανωτέρω. Και ο Αισχύλος ως γραμμή και δομή είναι έξω από τα νερά μας, ακόμη και την αισθητική μας, αλλά μας αφορά. Καίρια.
Ο Βογιατζής μέσα στον αριστουργηματικό χώρο της Ομπολένσκι δίδαξε τις τρεις σπουδαίες πρωταγωνίστριες βάθος υποκριτικής οπτικής και σχέσεις σκηνικές ως ιστό αράχνης. Η Μπέττυ Αρβανίτη ξεπέρασε άλλη μια φορά τα όριά της (Σολάνζ), η Ρένη Πιττακή (Κλαιρ) με φαντασία δημιούργησε, ηθοποιός αυτή χωρίς μανιέρα, κάτι σημαντικό, έδωσε μανιέρα στον ρόλο της, αφού υποδύεται την Κυρία. Η Μάγια Λυμπεροπούλου (Κυρία) γνωρίζει να παίζει στα δάκτυλα τα στυλ και αυτοσχεδίασε σκηνικά τη ρητορική μιας ολόκληρης τάξης και μιας μεγάλης μερίδας γυναικείας ματαιόδοξης ευήθειας.
Η ΦΟΝΙΣΣΑ του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού την Τετάρτη 22 Απριλίου από τις 11.00πμ έως τις 11.00 της επόμενης ημέρας
Αυτό που βλέπουμε στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας είναι η απόπειρα ανεβάσματος του έργου από μια ομάδα ηθοποιών, σε ένα εργαστηριακό πεδίο διάστικτο από θεωρητικές παρεμβάσεις, αναλύσεις, πληροφορίες και διευκρινίσεις. Κάτι σαν να ενσωματώνεις το πρόγραμμα της παράστασης στην ίδια την παράσταση.
Ωραία πράγματα. Και κάπως ψυχρά. Αν κάποιος στάθμευε εδώ θα είχαμε στην καλύτερη περίπτωση ένα ανιμασιόν με μπόλικη νεωτεριστική οίηση και λίγη ψυχή. Το παιχνίδι ωστόσο για τον Λιβαθινό ξεκινά από εδώ, από την εργαστηριακή ανάλυση και την «ερμηνεία» της Φόνισσας –ερμηνεία όχι μόνο κοινωνιολογική ή φεμινιστική, αλλά και θεατρολογική και λογοτεχνική. Από εδώ και έπειτα απλώνεται η άβυσσός της.
Καθώς βλέπουμε την εγκλωβισμένη μέσα σε ένα χαντάκι άμμου Φόνισσα της Μπέττυς Αρβανίτη να απολογείται και να αναβιώνει το έγκλημά της πριν τελικά χαθεί σε μια αβέβαιη ανάληψη, νιώθουμε ότι παρακολουθούμε κάτι περισσότερο από το άγχος της «ερμηνείας» της. Πρόκειται για την αγωνία εξιλασμού της. Μια παράξενη αίσθηση ότι βρισκόμαστε μάρτυρες στον εξορκισμό μιας αιώνια δαιμονισμένης.
Είναι γεγονός ότι η Φραγκογιαννού καταλαμβάνεται από τον οίστρο του θανάτου, από τη σκοτεινή θέληση να επέμβει στον κόσμο και να ενεργήσει πάνω του. Σε αυτή την κατάληψη της επιθυμίας που την κατέχει, οι όποιες ευλογοφανείς ερμηνείες έρχονται εκ των υστέρων και μοιάζουν με πρόδηλες δικαιολογίες. Μόνο ελάχιστοι συγγραφείς κάποτε, ο Ευριπίδης, ο Σαίξπηρ, ο Ντοστογιέφσκι, μπόρεσαν να αποδώσουν τη φύση του Κακού με αυτό τον τρόπο, σαν μια αδιάλυτη και ερεβώδη δύναμη, ικανή να ανακαλύπτει εξόδους στα ανθρώπινα επιχειρήματα.
Μετά από αυτά δεν χρειάζεται να τονίσω την ιδιαιτερότητα και τη σημασία της παράστασης. Θαυμάσιοι οι ηθοποιοί της, χαρακτηρολογούν στα αφηγηματικά μέρη και προσωποποιούν τις περιγραφές της. Η Τζίνη Παπαδοπούλου, η Λίλλυ Μελεμέ, η Λουκία Μιχαλοπούλου, ο Παναγιώτης Παναγόπουλος και ο Χάρης Χαραλάμπους τοποθετούν τον εαυτό τους όχι πέραν του έργου, αλλά ενώπιόν του, διατηρώντας το δικαίωμα της αυτοτελούς προσωπικότητας.
Στο μέσον της σκηνής η Μπέττυ Αρβανίτη –ίσως στην πιο δυνατή στιγμή της πρόσφατης καριέρας της– κουβαλά τα ράκη της μαρτυρικής Φραγκογιαννούς (το κοστούμι της Ελένης Μανωλοπούλου με τις πολλές τσέπες παραπέμπει εννοιολογικά σε ράσο, αλλά και σε αμπέχονο στρατευμένης). Το σημαντικό: η παρουσία της δίνει στο πρόσωπο του Παπαδιαμάντη την υφή ενός πλάσματος που ξεστράτισε στο δικό μας κόσμο και του οποίου η ηθική κρίση ανήκει στη δικαιοδοσία μιας μελλοντικής ανθρωπότητας. Κρατούμε αυτή την παρουσία σαν σπάνιο κτέρισμα.
ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά (σε high definition)την Πέμπτη 23 Απριλίου από τις 11.00πμ έως τις 11.00 της επόμενης ημέρας
Η Μπέττυ Αρβανίτη στην πρώτη της συνάντηση επί σκηνής με έναν από τους πλέον ταλαντούχους σκηνοθέτες της νέας γενιάς, το Δημήτρη Καραντζά, παρουσιάζει το Γυάλινο κόσμο, του Τενεσί Ουίλιαμς.
Το έργο γράφτηκε το 1944 και παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στο θέατρο Civic στο Σικάγο. Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Ουίλιαμς.
Ο αμερικανός συγγραφέας σε πολλά από τα έργα του ενσωματώνει στοιχεία της δικής του προσωπικής ζωής κι εκείνης των παιδικών του χρόνων με την οικογένειά του.
Ο Γυάλινος κόσμος θεωρείται το πιο αυτοβιογραφικό του.
«Η παράσταση επιχειρεί να φωτίσει εκτενώς αυτή ακριβώς τη διαδικασία ,της ανάσυρσης που σημειώνει ο συγγραφέας στον πρόλογό του . Ο παρών χρόνος ,ένας συγκεκριμένος χρόνος του παρελθόντος που επιστρέφουν τα πρόσωπα του έργου για να ξανά αντιμετωπίσουν το τραύμα τους , και ένα ακόμα βαθύτερο- ευτυχέστερο – παρελθόν στο οποίο ανατρέχουν ως καταφύγιο . Μ αυτή τη δομή και με πολύ καινοτόμες – ακόμα – σκηνικές επιλογές ο Ουιλιαμς δημιουργεί ένα εντελέστατο δράμα για την ύπαρξη και την ίδια τη λειτουργία του θεάτρου . Ένας κατασκευασμένος ρεαλισμός ,μουσικής δομής που επιχειρεί να συνομιλήσει με τις απαρχές της θεατρικής πράξης» σημειώνει ο Δημήτρης Καραντζάς .
Δείτε τις παραστάσεις εδώ!