Συνεχίζονται οι θεατρικές προβολές από το αρχείο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στο επίσημο κανάλι του (εδώ). Οχτώ νέες πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις για τις ημέρες της καραντίνας κι όχι μ΄όνο! Μένουμε σπίτι και μένουμε ασφαλείς!
«Η βοσκοπούλα» Ανωνύμου
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου
Παίζουν: Πηνελόπη Τσιλίκα, Γιώργος Παπανδρέου, Μουσικός επί σκηνής: Παντελής Νικηφόρος – Elephas tiliensis
Το αριστοτεχνικό ποιμενικό ειδύλλιο που γράφτηκε στην Κρήτη του 16ου αιώνα ανεβαίνει στη σκηνή από την ομάδα Elephas tiliensis.
Ένας βοσκός συναντά στην εξοχή μια πανώρια βοσκοπούλα και λιποθυμά χτυπημένος από την ομορφιά της…
Ένα έργο για μια εποχή που οι βοσκοπούλες είναι ασπροντυμένες, οι Έρωτες κρατούν τόξα, οι ερωτευμένοι αναστενάζουν, οι σπηλιές είναι ειδυλλιακές, η αγάπη εύκολη και ο θάνατος εύκολος. Ένα γκόθικ παραμύθι, σκοτεινό και φωτεινό, βασισμένο “σε ρομαντικόν επεισόδιον συνταράξαν την νήσον Κρήτην”, “ωφέλιμο για όποιον θέλει να αποφύγει τον έρωτα και τα πάθη της σαρκός”.
Η “Βοσκοπούλα” θεωρήθηκε αυθόρμητο δημιούργημα της λαϊκής ζωής της Κρήτης, ένα τραγούδι των βοσκών, σαν δημοτικό τραγούδι, ενώ αργότερα αναγνωρίστηκε ο έντεχνος χαρακτήρας της και η λογοτεχνική της αξία. Σύγχρονη της Ερωφίλης και του Κατζούρμπου, γραμμένο σε κρητική διάλεκτο, είναι το μοναδικό δείγμα του είδους της που έφτασε ως τις μέρες μας και το σημαντικότερο αντίστοιχο στην ελληνική γραμματεία και στην ευρωπαϊκή ποιμενική ποίηση της εποχής. Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1627.
Με μια γλώσσα παλιά που λάμπει σαν καινούρια ανακαλύπτουμε τους πρώτους ήχους. Με όχημα τη φωνή και τη μουσικότητα μιλάμε για το πρώτο αίσθημα, την απολυτότητα του συναισθήματος, λίγο καιρό πριν η ψυχή εμπλακεί με την ψυχολογία, για την πρώτη αγάπη που συνορεύει με τον θάνατο, για την επιστροφή στην απλότητα που επιβάλλει το σώμα.
Σκηνοθεσία, Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου
Μουσική: Παντελής Νικηφόρος
Φωνητική προετοιμασία: Σαβίνα Γιαννάτου
Σκηνικός χώρος, Μάσκες: Ιωάννα Πλέσσα
Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Επιμέλεια κίνησης: Μπέτυ Δραμιτσιώτη
Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Ευχαριστούμε την Μαρίνα Σάττι για την πολύτιμη βοήθεια.
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου
Βιντεοσκόπηση: Blæc Cinematography
«Τα Δάση στα Γόνατα» του Άκη Δήμου
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης
Παίζουν: Αλέκος Συσσοβίτης, Πηνελόπη Τσιλίκα, Γιώργος Κοψιδάς, Ντένης Μακρής
bijoux de kant
Η bijoux de kant σε μια διαρκή αναμέτρηση με το ερώτημα «τι είναι νεοελληνικό έργο σήμερα» συναντά για δεύτερη φορά τον Άκη Δήμου, μετά το “Όσα η Καρδιά μου στην Καταιγίδα” στο Θέατρο Τέχνης το 2016, με το νέο έργο “Τα Δάση στα Γόνατα”.
Με αφετηρία ένα επεισόδιο από το μυθιστόρημα «Ο Παλαιός των Ημερών» του Παύλου Μάτεσι, ο Άκης Δήμου ιστορεί τη ζωή στην ορεινή Αρκαδία των τελευταίων χρόνων του 19ου αιώνα. Οι τέσσερις ήρωες του έργου, ένας περιφερόμενος θαυματοποιός, ένας χωρικός, η γυναίκα του και ένας πλανόδιος θεατρίνος, διατρέχουν ένα παράφορο τοπίο τριγμών που ακροβατεί ανάμεσα στο Χριστιανισμό και την αρχαιολατρεία, αφηγούμενοι, ο καθένας με τον τρόπο του, τους αναβαθμούς και τα στάσιμα της θρησκείας των δαιμονικών θαυμάτων και των «απαγορευμένων» ερώτων. Μυστικισμός, παγανισμός και παραδοξότητα, τα “Δάση στα Γόνατα” αποτελούν όπως και ο «Παλαιός των Ημερών» μια λιτανεία αλλά και ένα δοξαστικό. Μία τελετουργία ιερής και ερωτικής θεοφαγίας σε ένα τοπίο αρχέγονης μέθεξης.
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφιαλένα Ξεζωνάκη
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου
Βιντεοσκόπηση: Blæc Cinematography
«Εχθροί εξ αίματος» του Αρκά
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Λαέρτης Μαλκότσης, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Παντελής Δεντάκης
Οι «Εχθροί εξ αίματος» είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Αρκά. Μια «ζωτικής σημασίας» κωμωδία με το γνωστό και ανατρεπτικό χιούμορ του συγγραφέα, που αναδεικνύει την μικρή μας κοινωνία μέσα από τα… σπλάχνα του οργανισμού μας.
Στο νοσοκομείο, ύστερα από ένα τροχαίο ατύχημα, ο οργανισμός βρίσκεται σε κώμα. Κι ενώ τα ευγενή όργανα δίνουν τη μάχη της ζωής, το Παχύ και το Λεπτό Έντερο, δυο άσπονδοι φίλοι, προσπαθούν να εκτιμήσουν την κατάσταση, από την οποία εξαρτάται άμεσα και η δική τους επιβίωση. Το Δεξί Νεφρό τούς παρέχει πληροφορίες, δεν ξέρουν όμως αν πρέπει να το εμπιστευθούν. Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν, όπως και τα σατανικά σχέδια εκδίκησης, πάνω απ’ όλα όμως πλανιέται η μεγάλη απειλή ότι το τέλος μπορεί να μην είναι και μακριά: γιατί ο μεγάλος αρχηγός, ο Εγκέφαλος, είναι αλκοολικός κι έχει βαρέσει διάλυση.
Η παράσταση παίχτηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου την περίοδο 2008-2009, ενώ με διαφορετική διανομή περιόδευσε στην Ελλάδα την περίοδο 2009-2010.
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαγιού Τρικεριώτη
Μουσική: Λαέρτης Μαλκότσης
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Τσαπάρα
[Η διανομή της περιόδου 2009-2010, που η παράσταση περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα ήταν: Λαέρτης Μαλκότσης (παχύ έντερο), Χρήστος Μαλάκης (λεπτό έντερο), Θύμιος Κούκιος (δεξί νεφρό)]
«Η ρομαντική μου ιστορία» του D.C. Jackson
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Σύρμω Κεκέ
H “Ρομαντική μου ιστορία” του νεότατου σκωτσέζου συγγραφέα D. C. Jackson είναι ένα έργο που με εργαλείο το χιούμορ μιλάει για τη δυσκολία της επικοινωνίας, την αυταπάτη, την αγάπη, την πάλη των δύο φύλων και τους συμβιβασμούς. Ένα έργο για τη δυσκολία των ανθρώπων να δημιουργήσουν σχέσεις, μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον της πόλης και της δουλειάς. Για τη μοναξιά των 35άρηδων.
«Πού συναντάει κανείς ανθρώπους; Πού γνωρίζονται οι άνθρωποι; Σε παμπ; Στο γυμναστήριο; Στο σουπερμάρκετ; Θα σας πω εγώ πού. Αν δεν έχεις βρει τον άνθρωπό σου πριν να πάρεις το πτυχίο σου, θα παντρευτείς κάποιο βούρλο απ’ τη δουλειά σου. Δεν κάνω πλάκα. Είναι απλό. Ξέρετε πώς αναπαράγονται τα ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας; Τα βάζουν στο ίδιο κλουβί.»
Το έργο παίχτηκε και βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου 2010 και έκτοτε έχει παιχτεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης αλλά και στην Αμερική και την Αυστραλία, παντού με μεγάλη επιτυχία. Στην αρχή την ιστορία την παρακολουθούμε από τη σκοπιά του άντρα, που υποτίθεται ότι προσπαθεί να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια από μια σχέση που δημιούργησε με μια συνάδελφο μόλις έπιασε δουλειά στο γραφείο. Όμως την ιστορία την ακούμε και από την πλευρά της γυναίκας και τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.
Οι τρεις ηθοποιοί ερμηνεύουν και τους 21 ρόλους του έργου.
Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου
Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς
Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου
Βίντεο: Παντελής Μάκκας
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς
Βιντεοσκόπηση: imageXpert
«Καθόλου καλά» της Ούρσουλα Ράνι Σάρμα
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Ιωάννα Παππά, Όμηρος Πουλάκης, Γιώργος Γάλλος
Δυο αδέρφια, η Κόρα και ο Μίκυ, ζουν σ’ ένα χωριό της Ιρλανδίας, απ’ όπου ονειρεύονται να δραπετεύσουν: Έχουν μεγαλώσει σ’ ένα περιβάλλον αδιαφορίας και εγκατάλειψης, με μοναδική αχτίδα στοργής τη θολή ανάμνηση της πρόωρα χαμένης μητέρας τους.
Κανείς από τους μεγάλους δεν εμποδίζει το συστηματικό βιασμό της μικρής Κόρας από καθωσπρέπει μέλος της τοπικής κοινωνίας. Κανείς δεν είναι δίπλα τους. Οι δυο νέοι σχεδιάζουν την εκδίκηση και τη φυγή τους, ξέροντας ότι μπορούν να βασιστούν μόνο ο ένας στον άλλον. Όταν όμως φτάνουν στη μεγάλη πόλη, διαπιστώνουν ότι κι αυτή απέχει πολύ από τον τόπο των ονείρων τους. Ή ότι τα όνειρά τους δεν έχουν πουθενά τόπο να σταθούν. Εφηβικές, απελπισμένες, βίαιες συμπεριφορές τούς οδηγούν απ’ το κακό στο χειρότερο. Μοιάζουν παγιδευμένοι, αλλά είναι πολύ νέοι ακόμα για να εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα.
Ένα έργο για τη βία και την αδιαφορία των μεγάλων, που γίνεται τυφλή οργή των παιδιών. Μια ιστορία για το δώρο της παιδικής αθωότητας και την τραγωδία της απώλειάς της. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η συγγραφέας, μια «φανταστική αναπαράσταση ενός αληθινού εφιάλτη».
Μετάφραση: Έλλη Πετράντη
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Στάθης Ζαλίδης
Κινηματογράφηση: Bad Movies
«Stallerhof» του Φραντς Ξάβερ Κρετς
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Αμαλία Αρσένη, Μάνος Βακούσης, Μαρία Καλλιμάνη, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος
Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται σε μια φάρμα της Βαυαρίας. Η πνευματικά καθυστερημένη Μπέππι υποφέρει από τη συναισθηματική ψυχρότητα των γονιών της, οι οποίοι, θύματα κι αυτοί της δικής τους άγνοιας, δεν την ενθαρρύνουν στο παραμικρό και τη σπρώχνουν όλο και περισσότερο στη μοναξιά. Ο μόνος που της δίνει σημασία είναι ο Ζεπ, εποχιακός εργάτης που δουλεύει κοντά τους, ένας αδέξιος, μοναχικός άντρας λίγο πριν από τη σύνταξη.
Μια παράξενη ερωτική σχέση θα αναπτυχθεί ανάμεσα στο κορίτσι και τον ηλικιωμένο άντρα, μια σχέση ανάμεσα στην κακοποίηση και την τρυφερότητα, που θα έρθει στο φως όταν η μικρή θα είναι ήδη έγκυος.
Τι σημαίνει να έχεις γεννηθεί στερημένος, να μεγαλώνεις στερημένος, να στερείσαι από κάθε προοπτική; Τι σημαίνει να ζεις στο περιθώριο; Ποια είναι η σχέση της εξαθλίωσης με τη βία; Οι άνθρωποι πορεύονται στη ζωή τους σε συνθήκες που δε διάλεξαν οι ίδιοι. Αιχμάλωτη των γονιδίων, των γονιών και της γονιμότητάς της, τι ελπίδες έχει η νεαρή ηρωίδα να σπάσει τα δεσμά της;
Αυτά και πολλά άλλλα ερωτήματα που έθεσε το έργο με εκρηκτικό τρόπο όταν πρωτοπαρουσιάστηκε, το 1972, μας απασχολούν και σήμερα, καθώς ένα νέο ρεύμα απαισιοδοξίας σαρώνει τις ελπίδες για οποιαδήποτε λύση.
Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Σχεδιασμός φωτισμών: Σακης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Νικόλ Δημητρακοπούλου
Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς, Θωμάς Αρσένης
Βιντεοσκόπηση: imageXpert
Αλλαγές σκηνικών: Σπύρος Πίτσος, Λευτέρης Δασκαλαντωνάκης
Παράσταση ακατάλληλη για άτομα κάτω των 16 ετών.
«Heisenberg» του Σάιμον Στήβενς
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Κόρα Καρβούνη, Περικλής Μουστάκης
Δε χρειάζονται πολλές γνώσεις φυσικής για να αναλύσει κανείς το έργο του Σάιμον Στήβενς “Ηeisenberg”. H αρχή της απροσδιοριστίας που διατυπώθηκε το 1927 από τον μεγάλο φυσικό, λέει ότι είναι αδύνατον να προσδιοριστούν ταυτόχρονα και με ακρίβεια η θέση και η ορμή ενός σωματίου. Ωστόσο ο Στήβενς, παλιός γνώριμος του ΘτΝΚ (το 2007-08 είχαμε παρουσιάσει το “Motortown”), ενδιαφέρεται όχι τόσο για την κβαντομηχανική καθαυτή αλλά για το πώς μπορείς να παρατηρήσεις αυτή την αρχή στις ανθρώπινες σχέσεις. Πιστεύει ότι η αντίληψή μας για τους ανθρώπους αλλάζει ανάλογα με το τι ξέρουμε γι’ αυτούς, τι βλέπουμε και από ποια σκοπιά το βλέπουμε. Ο Στήβενς αγαπά τις εκπλήξεις και ξέρει ότι οι άνθρωποι μας επιφυλάσσουν πολλές.
Τα πρόσωπα στο “Ηeisenberg” είναι ο Άλεξ και η Τζόρτζι. Και γνωρίζονται όταν η Τζόρτζι βλέπει τον Άλεξ σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό, πάει πίσω από το παγκάκι που κάθεται και του σκάει ένα φιλί στο σβέρκο. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί όσο μπορεί να φανταστεί κανείς: Η Τζόρτζι, Αμερικάνα που ζει στο Λονδίνο, είναι πληθωρική και η αλήθεια της είναι γεμάτη ψέματα. Μιλάει πολύ, γελάει, βρίζει, διεκδικεί. Έχει ένα γιο 19 χρονών, που εδώ και δυο χρόνια έφυγε στην Αμερική κι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Ο Άλεξ, Ιρλανδός, είναι λιγομίλητος, κρατάει μια ζωή ημερολόγιο, αγαπάει τη μουσική, είναι περιπατητής, πενθεί ακόμα την πρώτη του αγάπη, διατηρεί ένα χασάπικο που δεν πάει καλά. Είναι κι δυο τους μόνοι. Εκείνη σαραντάρα, εκείνος πάνω από 70.
Τι μπορεί να βγει από μια τέτοια συνάντηση; Πότε κλείνει ο ερωτικός κύκλος της ζωής των ανθρώπων; Κλείνει ποτέ οριστικά; Πώς το αναπόφευκτο τέλος φωτίζεται από λάμψεις εφηβικές;
Ένα έργο συγκινητικό, αισιόδοξο, με χιούμορ, που είναι ταγμένο στο θαύμα της ζωής, ακόμα και όταν στο βάθος βλέπει τον άγγελο του θανάτου. Ιδίως τότε.
Μετάφραση: Μενέλαος Καραντζάς
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Eπιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Τσαπάρα
Κεντρική φωτογραφία: Έφη Γούση
Φωτογραφίες παράστασης: Δομνίκη Μητροπούλου
Βιντεοσκόπηση: Blæc Cinematography
«Πέτρες στις τσέπες του» της Μαρί Τζόουνς
Σκηνοθεσία-Ερμηνεία: Γιώργος Χρυσοστόμου, Μάκης Παπαδημητρίου
Μια “κωμικοτραγωδία” που εκτυλίσσεται στην επαρχιακή πόλη Κέρι της Ιρλανδίας όπου κινηματογραφείται μια χολυγουντιανή υπερπαραγωγή. Ο Τσάρλι κι ο Τζέικ είναι δυο ντόπιοι βοηθητικοί ηθοποιοί…
…Δηλαδή ο Τσάρλι και ο Τζέικ είναι extras… δηλαδή κομπάρσοι, δηλαδή οι άνθρωποι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα… και συμμετέχουν στην ταινία. Το ίδιο και ο Σων. Που αυτοκτόνησε. Έβαλε πέτρες στις τσέπες του κι έπεσε στο νερό. Κρίμα.
Ο ψεύτικος κόσμος του Χόλυγουντ σε σύγκρουση με τη σκληρή πραγματικότητα μιας επαρχιακής πόλης, μέσα από τα μάτια δυο ανθρώπων, μέσα από τις ζωές 15 χαρακτήρων, μέσα από την απαξίωση και την καταξίωση, μέσα… μαζικής ενημέρωσης και μεταφοράς. Κρίμα.
Μετάφραση: Αγγελική Κοκκώνη
Σκηνικά: Μαγδαληνή Αυγερινού
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική επιμέλεια: Φωτεινή Γαλάνη
Βίντεο: Όλγα Μπρούμα
Βοηθός σκηνοθέτη: Σύρμω Κεκέ
Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Μαρίνα Χατζηθεοδοσίου
Βοηθός ενδυματολόγου: Ιφιγένεια Νταουντάκη
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου
Βιντεοσκόπηση: Blæc Cinematography