Η Μάρω Κοντού και Γιώργος Κωνσταντίνου στην εκπομπή «Προσωπικά»

Το «χρυσό ζευγάρι» του ελληνικού κινηματογράφου, Μάρω Κοντού και Γιώργος Κωνσταντίνου, μιλούν για την σχέση τους που διαρκεί 59 χρόνια και την γνωριμία τους στην μουσική θεατρική παράσταση «Οδός Ονείρων», σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, που άφησε εποχή.

Οι αγαπημένοι μας πρωταγωνιστές, ξεφυλλίζουν σελίδες της ζωής τους και μιλούν στην Έλενα Κατρίτση για τους ανθρώπους που τους επηρέασαν με την παρουσία αλλά και την απουσία τους. Ανατρέχουν στο παρελθόν περιγράφοντας εικόνες που σημάδεψαν τα παιδικά τους χρόνια και θυμούνται λόγια και γεγονότα που δεν μπορούν να «σβήσουν» από το μυαλό τους.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου «ξαναζεί», όσα έβλεπε μικρός, όταν ακολουθούσε τους γονείς του στα μπουλούκια: «Ήμασταν στον Εμφύλιο και όπου πηγαίναμε, νοιώθαμε φόβο και τρόμο. Όταν εμείς παίζαμε στη Στυλίδα, απέναντι στον Άγιο Κωνσταντίνο, γινόντουσαν μάχες και έφερναν τους νεκρούς με τα καΐκια. Σε τέτοια κατάσταση ζούσαμε. Δεν είχαμε ούτε σκέψεις, ούτε όνειρα, ούτε ελπίδες… Φαντάζεστε τι κατάλοιπα άφησε αυτή η εποχή? Ήμασταν δέκα παιδιά που θυμάμαι. Χαθήκανε. Τα κατάπιε η ζωή, δεν μπόρεσαν να παλέψουν όπως πάλεψα εγώ… Μπήκα στο Θέατρο Τέχνης και μπήκε το θέατρο μέσα στις φλέβες μου. Πήρα καινούργιο αίμα και με αυτό ξεκίνησα».

Η Μάρω Κοντού μιλά για την απουσία του πατέρα της, τον οποίο έχασε από φυματίωση, όταν ήταν μόλις δύο χρόνων. «Τον άντρα, τον ήθελα πάντα λίγο μπαμπά μου. Νομίζω ότι με επηρέασε πάρα πολύ η έλλειψη του. Δεν είχα μάθει το αρσενικό στις απλές καθημερινές σκηνές, δεν τις είχα δει μέσα στο σπίτι. ‘Ηθελα μόνο τη ρομαντική και την τρυφερή πλευρά του μπαμπά. Λάθος μεγάλο, αυτό». Αναφερόμενη στον πρώην σύζυγο της, διευθυντή φωτογραφίας, Αριστείδη Καρύδη Φουκς, με τον οποίο έμειναν μαζί περίπου 7 χρόνια και στον οποίο στάθηκε δίπλα και στα τελευταία χρόνια της ζωής του, λέει: «Υπάρχουν τα παιχνίδια της ζωής. Όταν έχεις κρατήσει μία φιλία, μία αγάπη με τον πρώην σου και έρθει κάποια στιγμή που σε έχει ανάγκη ή που έχει μετανιώσει, δεν μπορείς να του κλείσεις την πόρτα… Όλα όσα έζησα, σήμερα δεν με πονάνε, τα σκέφτομαι και χαίρομαι που τα έζησα. Χαίρομαι που έκλαψα, που έκλαψαν, που χτυπήθηκα, που χτυπήθηκαν, που χώρισα, πού με χώρισαν, όλα είναι συν» Οι δύο σημαντικοί ηθοποιοί μιλούν για όλα όσα αγαπούν αλλά και όσα τους πονούν, τους στεναχωρούν. «Ξαναπερπατούν» στους δρόμους που επέλεξαν και θυμούνται τα πρόσωπα, τους ρόλους και τις στιγμές που ξεχώρισαν στη ζωή τους.