Κριτική: «Η Φάλαινα» του Ντάρεν Αρονόφσκι / Μια ανεπανάληπτη ερμηνεία… για τα φετινά βραβεία Όσκαρ
H ενσυναίσθηση του τραγικού του ήρωα και όχι το πάθος (για το φαγητό) βρίσκεται στο επίκεντρο της θεματολογίας του νέου φιλμ του Ντάρεν Αρονόφσκι…
Σε μία τελευταία απόπειρα να εξιλεωθεί ο Τσάρλι, ένας ερημίτης καθηγητής αγγλικών, που πάσχει από σοβαρή παχυσαρκία, προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την αποξενωμένη κόρη του, με την πρώην σύζυγο του, με την καλύτερη του φίλη, με τους διαδικτυακούς μαθητές του ή ακόμα και με τον γεμάτο ζήλο ιεραπόστολο, που θα του χτυπήσει την πόρτα…
Στο πιο πρόσφατο έργο του, «Η Φάλαινα» (“The Whale”), ο Ντάρεν Αρονόφσκι (“Darren Aronofsky”), ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους σκηνοθέτες της εποχής του («Ρέκβιεμ για ένα όνειρο», «Μαύρος Κύκνος», «Μητέρα») επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία του «Τσάρλι», ενός ακραία παχύσαρκου ατόμου με υψηλή όμως συναισθηματική νοημοσύνη…
Πριν βιαστεί λοιπόν κανείς να πει το οτιδήποτε για την προκείμενη αυτήν επιλογή του δημιουργού, να προβεί δηλαδή στην απεικόνιση στο φιλμ ενός ανθρώπου με εν μέρει ελαττώματα, οφείλει επίσης να λάβει υπόψη του, πως μεγάλο μέρος του κύριου άξονα της θεματικής της νέας του ταινίας δομείται αδιαμφισβήτητα βάσει της αυθεντικής επικοινωνίας, που επιδιώκει να αναπτύξει ένας άνθρωπος, ο οποίος συνιστά και τον κεντρικό του ήρωα, με τους γύρω του…
Επικεντρωνόμενος επομένως κάποιος στο τελευταίο αυτό κομμάτι του θεματικού άξονα του φιλμ, κατά το οποίο ο ήρωας «Τσάρλι» αναζητά την σύνδεση με διάφορους ανθρώπους στην ζωή του, με γνώμονα την ενσυναίσθηση και την άνευ όρων αποδοχή τους, δύναται συνεπώς να απολαύσει και την συγκεκριμένη σκηνοθετική δημιουργία…
Με τον Αρονόφσκι βέβαια να μην είναι μόνος του σ’ όλο αυτό, καθώς εμπνέεται την υπόθεση του δημιουργήματος του από το ομώνυμο βιβλίο του θεατρικού συγγραφέα Samuel D. Hunter, στον οποίο εν συνεχεία απευθύνεται, προκειμένου ο ίδιος να γράψει το (πρώτο του) σενάριο της κινηματογραφικής μεταφοράς της εν λόγω ιστορίας, τα εύσημα θα μπορούσαν να δοθούν και στους δύο συνεργάτες, για αυτήν την κατά ένα τουλάχιστον μέρος, απολαυστική υπόθεση της εν λόγω ταινίας…
Στο πνεύμα όμως αυτής της μεταφοράς της από το σανίδι στο πανί, όλα τα παραπάνω καταλήγουν να διαδραματίζονται αναπόφευκτα πια στους τέσσερις τοίχους, που ο πρωταγωνιστής έχει καταδικάσει τον εαυτό του να ζει για να προστατευθεί από τα μάτια του κόσμου, περιορίζοντας ίσως έτσι και την ίδια την σκηνοθεσία…
Από την άλλη έχουμε πάντα να κάνουμε με ένα σκηνοθέτη σαν τον Ντάρεν Αρονόφσκι, ο οποίος αποδεδειγμένα καταπιάνεται στο όποιο έργο του με διαφορετικά πράγματα, τα οποία επανατοποθετεί κάθε φορά σε καινούργια βάση, φροντίζοντας παράλληλα να μην χαθεί ποτέ η τραγική υπόσταση των εκάστοτε ηρώων του…
Έχοντας μάλιστα ταυτόχρονα την αμέριστη συμπαράσταση των πρωταγωνιστών του , με αποκορύφωμα την ψυχή τε και σώματι μεταμόρφωση του Μπρένταν Φρέιζερ (“Brendan Frazer”) στον υπερμεγέθη «Τσάρλι», ο οποίος απογειώνει και διευρύνει (από κοινού με τους συντελεστές της παραγωγής), το πορτρέτο του, μέσω ενός κράματος μιας ανεπανάληπτης ερμηνείας με την ακραία χρήση προσθετικών (“fat suits”) και μακιγιάζ (βλ. Αντριέν Μορό), του ανοίγεται μέχρι και ο δρόμος για τα φετινά βραβεία Όσκαρ…
Βαθμολογία: 4,1/5*
Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφσκι
Σενάριο: Σάμιουελ Ντ. Χάντερ
Πρωταγωνιστούν: Μπρένταν Φρέιζερ, Χονγκ Τσάου, Σέιντι Σινκ, Σαμάνθα Μόρτον, Τάι Σίμπκινς
- Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών, 75ο Φεστιβάλ Καννών
- Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου – Δράμα (Μπρένταν Φρέιζερ)
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
