ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΜΕΡΑ

Απλώς, μια επιφάνεια Ούτε ευτυχισμένος, ούτε δυστυχισμένος· απλώς, μια επιφάνεια, που πάνω της κάνει τσουλήθρα ο χρόνος. «Να τελειώνουμε!» Εκδόσεις Διαγώνιος, 1986.
Διαβάστε περισσότερα...

Οι Βουτηχτές Τα “πάρεξ να σε ιδώ, καλέ μου”, τα κρυφομιλήματα, μέσ’ από δύσκολους καιρούς σωσμένα λόγια των εξορκισμών, τις σιγανές πατημασιές, τα ποιήματα, απόπειρες αγνοουμένων προ πολλού, να τ’ ανασύρεις όλα απ’ τα βαθιά, από…
Διαβάστε περισσότερα...

Μέσα μου φέγγουνε ἄσβηστα καὶ τὰ γλαυκά σου μάτια.Ἄθερος κάμπος καὶ πλατὺς ποιὸς σὰν ἐμένα εὑρέθη;Μηδὲ τὰ στάχυα μὄσπειρεν ἀνθρώπινο ἕνα χέρι·μὲ τὴ σιγὴ τὰ θέρισες καὶ μὲ τὴν καλοσύνη.Κι ἂν κάποτε τὰ μάτια σου μὲ βλέπουνε, σὰ μάτιαποὺ…
Διαβάστε περισσότερα...

Άρχισα να ξηλώνωΤα ρούχα μουΏσπου έμεινα γυμνόςΣτη μέση του πουθενά ΦωνάζονταςΣε μια γλώσσα άγνωστη(Έτσι κι αλλιώςΠοιος θα με καταλάβαινε;) Μα δεν με συνέλαβανΓια προσβολή δημοσίας αιδούς Για να σταματήσω τις φωνέςΜε κέρασαν…
Διαβάστε περισσότερα...

Λιγότερος ουρανός,από αυτόν της πτώσεωςπρος του χώματος τη φυσιογνωμία,δε μας χαρίστηκε. Λιγότερος ουρανός,από αυτόν της πτώσεωςπρος της θάλασσας την οικουμενικότητα,δε μας διδάχτηκε. Ευγνωμοσύνη του χρώματοςνα μας…
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ η καρδιά από σπέρμα.Κυλάει απ΄ τους μηρούς κι απ΄ τους βουβώνες,γλιστράει στα χείλη, απλώνεται στο δέρμα, τινάζεται, ηλεκτρίζει τους νευρώνες,ριζό κι ασύγκλωστο σκοινί που δένειεκείνους που αγαπήσαν στους αιώνες κι…
Διαβάστε περισσότερα...

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθείαόρατος θίασος να περνάμε μουσικές εξαίσιες, με φωνές—την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σουπου απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σουπου βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.Σαν έτοιμος από καιρό, σα…
Διαβάστε περισσότερα...

Σούλεγα για τα σύννεφασούλεγα για το δέντρο το θαλασσινόγια κάθε κύμα για τα πουλιά στη φυλλωσιάγια τα χαλίκια το θόρυβογια τα οικογενειακά χέριαγια το μάτι που γίνεται πρόσωπο ή τοπίοκαι ο ύπνος τού γυρίζει το χρώμα τ' ουρανούγια όλη τη…
Διαβάστε περισσότερα...

Τρεις νύχτες καίγανε οι φωτιές την τελευταία ακούστηκαν καμπάνες. Κάπου αλλού θα παίζεται η ζωή μας σκέφτηκα και τότε τον είδα λαμπαδιασμένο απ’ τις ζητωκραυγές να τρέχει προς το θάνατο. Αλέξανδρε του φώναξα Αλέξανδρε κι ύστερα πιο…
Διαβάστε περισσότερα...

Νά ένα νήμανα το ξετυλίξεις αναμνήσεις σαν πρόθυμες εικόνεςδεν ντύνονται με λέξεις το νήμα ανασύρεικάτι θαμμένοδεν το αφήνειςπαρουσίες φαντάσματαβοηθάει η ένταση αναπόδραστη μνήμηευεργετικήεπώδυνηπάντα πέρα από τα όρια Ανθή…
Διαβάστε περισσότερα...

18 Η ζωή του ανθρώπου είναι πιο ενδιαφέρουσα από τα έργα του. Αποτελεί ένα σύνολο πεισματικό και τεταμένο. Σε αυτήν κυριαρχεί η πνευματική ενότητα. Υπάρχει μια μοναδική πνοή, και η πνοή αυτή είναι το μυθιστόρημα. 23 Η…
Διαβάστε περισσότερα...

Καθόμουν ώρες μες στην πλήξη μου και χάζευαΌπως το κάνουν όλοι αυτοί που κουραστήκανεΑπό τα τόσα που ελπίζουν ότι ζήσανεΣτο χλιαρό κενό τού να μη σκέφτομαι καθόμουναΠαρατηρώντας μιαν αράχνη που αιωρείτο.Εκείνη κάτι θα σκεφτότανε…
Διαβάστε περισσότερα...

Τώρα παίρνει το σακάκι τουκαι μένει στις σκάλεςπιστεύοντας πως κάποιος θα χαιρετηθείμέσα στη λάμψη των ματιών τουΜέχρι που ο χειμώνας έρχεταικαι τα πουκάμισά του, κουμπιά από φίλντισισ’ άλλα πουκάμισα, κουμπιά από λιωμένο πλαστικό και…
Διαβάστε περισσότερα...

Άνεμος του Νοεμβρίου Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας; Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ; Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι…
Διαβάστε περισσότερα...

Ήθελε να φωνάξει-δεν άντεχε πια. Κανείς δεν ήταν ν’ακούσεικανείς δεν ήθελε ν’ ακούσει. Φοβόταν και ό ίδιος τη φωνή του,την έπνιγε μέσα του. Η σιωπή του εκρηγνύονταν. Κομμάτιααπ’ το σώμα τουτινάζονταν στον αέρα. Αυτός τα μάζευε με πολλή…
Διαβάστε περισσότερα...

Η 21η Μαρτίου, η πρώτη μέρα της Άνοιξης, όπου το φως κερδίζει το σκοτάδι και η αισιοδοξία αφήνει πίσω της το πένθος, είναι η Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης. Η ιστορία της ξεκινά από την Ελλάδα. Το 1997 ο ποιητής Μιχάλης…
Διαβάστε περισσότερα...

Η 21η Μαρτίου, η πρώτη μέρα της Άνοιξης, όπου το φως κερδίζει το σκοτάδι και η αισιοδοξία αφήνει πίσω της το πένθος, είναι η Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης. Η ιστορία της ξεκινά από την Ελλάδα. Το 1997 ο ποιητής Μιχάλης…
Διαβάστε περισσότερα...

Η 21η Μαρτίου, η πρώτη μέρα της Άνοιξης, όπου το φως κερδίζει το σκοτάδι και η αισιοδοξία αφήνει πίσω της το πένθος, είναι η Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης. Η ιστορία της ξεκινά από την Ελλάδα. Το 1997 ο ποιητής Μιχάλης…
Διαβάστε περισσότερα...

Η 21η Μαρτίου, η πρώτη μέρα της Άνοιξης, όπου το φως κερδίζει το σκοτάδι και η αισιοδοξία αφήνει πίσω της το πένθος, είναι η Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης. Η ιστορία της ξεκινά από την Ελλάδα. Το 1997 ο ποιητής Μιχάλης Μήτρας της…
Διαβάστε περισσότερα...

Για την άνοιξη που θα έρθει, θα φύγει και θα μας νικήσει:Το προμήνυμα της κερασιάς Φλεβάρης, που απεκδύεται τον καθωσπρεπισμό και φορά τα προσωπεία του καρναβαλιού, της μνήμης για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, της μυστικής συνουσίας. Της…
Διαβάστε περισσότερα...

Σὰ νὰ μὴν ὑπήρξαμε ποτὲ κι ὅμως πονέσαμε ἀπ᾿ τὰ βάθη. Οὔτε ποὺ μᾶς δόθηκε μία ἐξήγηση γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν τουλάχιστον. Ἡ ἄλλη μισή μας ἡλικία θὰ περάσει χαρτοπαίζοντας μὲ τὸ θάνατο στὰ ψέματα. Καὶ λέγαμε πὼς δὲν ἔχει καιρὸ ἡ ἀγάπη…
Διαβάστε περισσότερα...

-Κοιτάξτε αυτά τα όμορφα κορίτσια στο ποτάμι, του λέω, για να του στρέψω την προσοχή αλλού. Οι άντρες είναι όπως τα παιδιά: ξεχνούν τα πάντα όταν τους μιλήσεις για κάτι άλλο. Ο Αμερικάνος είχε ακόμη ζαρωμένα τα φρύδια του, βλέποντας…
Διαβάστε περισσότερα...

Τα βράδια που δεν με παίρνει ο ύπνοςΑφήνω μισάνοιχτες τις πόρτεςΝα τρίζουν όταν τις χαϊδεύει το ξαφνικό αεράκιΝα με καθησυχάζουνΠως σε γνώρισαν μες στο σκοτάδιΚι ανοίγουν να περάσειςΑπό τη συλλογή «Μνήμη σχεδόν πλήρης» (Εστία, 2014)
Διαβάστε περισσότερα...

Είμαι η Μαρία Παπαϊωάννου, πεζογράφος, και πέρυσι εγώ και η οικογένεια μου ζήσαμε από κοντά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής. Θέλοντας να κάνω κάτι για να τιμήσω την μνήμη των θυμάτων που έχασαν τραγικά την ζωή τους, τους πυρόπληκτους…
Διαβάστε περισσότερα...

Παντός καιρούπαρατηρητής των πάντωνμε την γύμνια του σε κοινή θέα,ερχότανε στον καφενέστη γωνία καθότανε,στην άκρη του μαγαζιούστην άκρη του κόσμουγια ώρεςέπλεκε λέξεις με τα δάκτυλα τις τρύπεςστο στέρνο να μπαλώσει,τις άφηνε εκεί μέχρι να…
Διαβάστε περισσότερα...

Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του. Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου…
Διαβάστε περισσότερα...

Πως πήγε αλήθειαη μεγάλη εκείνη επιχείριση αισθήματοςπου άνοιξες. Μαθαίνω σε γονάτισε.Τουλάχιστον ξεμπέρδεψες με τις υποχρεώσεις;Βοήθησες τη λήθη να χτίσει;Χρόνια ονειρευότανεδική της οικογένειαδικό της σπιτικόμακριάμακριά από τη…
Διαβάστε περισσότερα...

Η Αιωνιότητα θέλει υπομονή. Και περιμένοντας δύσκολα κρατιέμαι. Κι όμως είχα τόση ανάγκη ν' απελευθερωθώ. Να καθορίσω καλά τη μοναξιά μου. Μπορώ να υποφέρω μόνος. Ξέρω ότι ο χρόνος μ' εκδικείται. Μετάφραση: Στέφανος Ευθυμιάδης. Από το…
Διαβάστε περισσότερα...

Κοιτάζω το Τέρας που γλείφεταιΓια να μπερδευτεί όσο μπορεί με ό,τι είναι γύρω τουΤα μάτια του χρώμα φουρτούναςΞάφνου είναι βαλτονέρια που σκεπάζονται με βρώμικα ρούχα με σκουπίδια.Βαλτονέρια που πάντα σταματάνε τον άνθρωποΒαλτονέρια με μια…
Διαβάστε περισσότερα...

Ο έρωτας λοιπόν κατεδαφίζει το ετοιμόρροπο που συντηρούμε.Λιγάκι πριν μαζί του σωριαστούμεμε άλλα υλικά μάς ξαναχτίζει. Ευγένεια και βάθος μας χαρίζει,σκληρότητα και ύψος που τρομάζει.Σε άγνωστο τοπίο προβιβάζειτον κόσμο και ξανά μας…
Διαβάστε περισσότερα...

Ξεβράστηκανστη στεριά της μέραςκάποιοι κρατώντας κομμάτι νύχτακαι άλλοι θάλασσαόσοι γλύτωσαν είχαν κιόλας ξεχάσειοι άλλοι νεκροί ακόμημα προπαντός πλυμένοιστέγνωναν στις πέτρεςο καιρός δεν τους ξεχώριζεκαι αυτοί πού σώθηκανκαι οι άλλοι…
Διαβάστε περισσότερα...

Ήρθε ο πατέρας μου τη νύχτακαι με φώναξε∙μαθαίνω πράγματα, μου λέει,και φοβούμαι,να πληρώνεις το νοίκι σου και τα κοινόχρηστακαι τα άλλα,όπως συμφώνησες.Μα πατέρα, του λέω,εδώ δεν είναι το σπίτι μου, είναι η φυλακή,δεν το βλέπεις;κι αυτή…
Διαβάστε περισσότερα...

Στην μνήμη της αδελφής μου Ο παράμεσος με όλα του τα ελαττώματαπου το πινέλο του μανόν υπερτόνιζεγια το τέλος του νυχιούή για την αρχή μιας χιονίστραςείναι ό,τι απέμεινε σωματικώς από εσένα.Βγάζω το δαχτυλίδι σουκαι το ακουμπάω στο…
Διαβάστε περισσότερα...

Μνήμη Μανώλη Μ. Σε κλείσανε άστοργοι καιροί σε κάγκελα και σε καθρέφτες έρχονταν ύστερα σαν κλέφτες να σου ανάψουνε κερί. Δε μίλαγες, δεν έβγαζες φωνή βουβός και παραπεταμένος μες στη ζωή σου ήσουν ξένος ποιος κλαίει κρυφά και ποιος…
Διαβάστε περισσότερα...

στον Στέλιο Χαραλαμπόπουλο Πάνινα τα βουνά μέσα στην πάχνη που τ’ ανεμίζει αύρα της θαλάσσης και πλαταγίζουν στον λαμπρόν αιθέρα. Σκουφάκια του χιονιού και μαύρα δάση πλαγιές-καπούλια μουλαριών σφυρά και χαίτες και οι οπλές των γεφυριών…
Διαβάστε περισσότερα...

Παγετός την νύχτα και νωρίς το πρωί κι η στάχτη, ά η στάχτινη μνήμη, υγρή μόνωση, ξεφτισμένος τοίχος. Έρχονται καταιγίδες. Αλλά θάνατος δεν είναι η σταχτιά απόγνωση των χαμένων. Είναι ο φιδίσιος ήχος που σέρνεται χαράζοντας τα σπλάγχνα και…
Διαβάστε περισσότερα...

Τον καιρό εκείνοσυγκατοικούσα με τον Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχσε ένα ημιυπόγειο στην οδό ΛένορμανΕκείνος δούλευε σε βουλκανιζατέρ δύο στενά παρακάτωΕγώ νυχτερινός στο ΣισμανόγλειοΌταν εκείνος είχε φύγει το πρωί, εγώ επέστρεφαΠριν κοιμηθώ…
Διαβάστε περισσότερα...

Πριν φτάσουν νύχι χάλκινο οι ώρεςφεγγάρια ολόγιομοι εραστές επείγονταιΑν κι έχουν γνώση πως το πάθος σκοντάφτειστο ξημέρωμα.Όμορφη που είσαι απόψε νύχτα μουΤαχύπλοος γαλαξίας υπερίπτασαιτου αρχιπελάγους.Ένας πόθος το σπίτι, ένας πόθος,…
Διαβάστε περισσότερα...

Μετά την πήραν αιχμάλωτη. Πήρα τηλέφωνο την Έλενα σήμερα δεν μπορούσα να ξέρωμου είπε κάτι σφύριζε ανατριχιαστικά και τη διαπερνούσεπως δε γίνεται τώρα σκάνε όλμοι παντού δεν ακούωξύλινα ξίφη την τρυπούσαν στην πλάτη και τα πλευράαν…
Διαβάστε περισσότερα...

Με λένε Πηνελόπη δεν έχω καμία σχέση με την Ιθακήσια βασίλισσα άλλωστε κάτι τέτοιο δεν θα μου το επέτρεπε και η καταγωγή μου προέρχομαι από τα χαμολούλουδα διάγω το βίο μου χαμηλοθωρώντας για να μη με πλανά το γλυκερό φως της μέρας…
Διαβάστε περισσότερα...

Απόσπασμα από τη μυθιστορηματική αφήγηση της ζωής του Μπετόβεν, όπως την περιγράφει ο Ρομαίν Ρολάν στο δεκάτομο έργο του "Ζαν Κριστόφ", έργο για το οποίο του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1917.
Διαβάστε περισσότερα...

Καταλαβαίνω τη μέρα απ' το στόμααπ΄ το πως τρέχει το νερό στον νιπτήρα,απ΄το πως συνδυάζεται το κρασί της περασμένης βραδιάςμε την κολλημένη στον πίσω γομφίο οδοντόπαστα.Κι όμως δεν ήταν πάντα έτσι η ανθρώπινη η μέρα μου, ο ξυπνητός μου…
Διαβάστε περισσότερα...

Τα γεμάτα επιθυμία χείλη της είναι γκρι και χωρισμένα σαν μια μεταξωτή θηλειά απειλώντας ένα μικρό, παράξενο τραύμα. Αρπάζεται νωχελικά πάνω σε ευαίσθητα κι άγρια πράγματα περήφανη που τα έχει αποσυνθέσει από τη θανατηφόρα σκιά της ομορφιάς…
Διαβάστε περισσότερα...

Πιάνω την άνοιξη με προσοχή και την ανοίγω:Με χτυπάει μια ζέστη αραχνοΰφαντηένα μπλε που μυρίζει ανάσα πεταλούδαςοι αστερισμοί της μαργαρίτας όλοι αλλάκαι μαζί πολλά σερνόμενα ή πετούμεναζουζούνια, φίδια, σαύρες, κάμπιες και άλλατέρατα…
Διαβάστε περισσότερα...

Μέρα Μαγιού μού μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω, άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης Και με το δάχτυλο απλωτό μου τά 'δειχνες ένα-ένα τα…
Διαβάστε περισσότερα...

Όλες οι αγιογραφίες δείχνουν ότι θα με σκοτώσεις. Είναι απόγευμα, τα λέπια μου λάμπουν. Τρώω μόνο χορτάρι του φεγγαριού. Αίμα δεν είδα ποτέ. Ζεσταίνω τα αυγά της πολιτείας, βλέπουν οι κάτοικοι μερικούς εφιάλτες. Αυτά είναι όλα που κάνω –τα…
Διαβάστε περισσότερα...

«Η δυαδική υπόσταση του Χριστού στάθηκε για μένα πάντα βαθύ, ανεξερεύνητο μυστήριο· η λαχτάρα, η τόσο ανθρώπινη, η τόσο υπεράνθρωπη, να φτάσει ο άνθρωπος ως το Θεό – ή πιο σωστά: να επιστρέψει ο άνθρωπος στο Θεό και να ταυτισθεί μαζί του· η…
Διαβάστε περισσότερα...

Μαγδαληνή σε φώναζαν, γιατί πουλούσες μύρο, μα εγώ στον κόρφο σ’ έψαξα και βρήκα δάκρυα.Απ’ τη δουλειά σε σχόλασαν, γιατί έφαγες το μήλο, το Σάββατο γονάτισες, στης γης μιαν άκρια. Κι ήρθα ν’ ακούσω τις φωνές, που φύλαγες στο…
Διαβάστε περισσότερα...

Εσύ μετράςΌλο μετράςΕγώ κι εσύ.Εσύ κι αυτοίΚι εμείςΚι εσείςΌλο μετράςΑυτά που λεςΑυτά που θεςΜετράς τα πόσαΤα τόσαΌλο μετράς Εγώ είχα έναΚι αυτό στο χάρισαΕγώ είχα κανέναΈγινα τα πάντα Από τη συλλογή Οι στροφές και ο δρόμος (Κουκούτσι,…
Διαβάστε περισσότερα...