Παντού υπάρχουν μπάτσοι, παντού υπάρχουν άνθρωποι. […] Κοιτάξτε όλους αυτούς τους τρελούς. Κοιτάξτε τι κακό ύφος έχουν. Είναι φονιάδες. Ποτέ δεν έχω δει τόσους πολλούς φονιάδες μαζί. Με το παραμικρό σινιάλο μες στο κεφάλι τους θ’ άρχιζαν να αλληλοσκοτώνονται. Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο δε χτυπάει, να, το σινιάλο μες στο κεφάλι τους. Γιατί όλοι είναι έτοιμοι να σκοτώσουν. Είναι σαν ποντίκια μες στα κλουβιά των εργαστηρίων. Έχουν ανάγκη να σκοτώνουν, φαίνεται αυτό στα πρόσωπά τους, φαίνεται στο βάδισμά τους, βλέπω τις γροθιές τους σφιγμένες μες στις τσέπες τους. Εγώ, αναγνωρίζω με την πρώτη ματιά έναν φονιά, τα ρούχα τους είναι μες στα αίματα. Εδώ το μέρος είναι γεμάτο απ΄αυτούς, πρέπει να κάθεσαι ήσυχος, χωρίς να κουνιέσαι, δεν πρέπει να τους κοιτάς στα μάτια. Δεν πρέπει να μας δουν, πρέπει να ‘μαστε διάφανοι. Γιατί αλλιώς, αν τους κοιτάξουμε στα μάτια, αν αντιληφθούν πως τους κοιτάμε, αν αρχίσουν να μας κοιτάνε και να μας βλέπουν, χτυπάει το σινιάλο μες στο κεφάλι τους και σκοτώνουν, σκοτώνουν. Κι αν ένας αρχίσει, όλοι εδώ θα αλληλοσκοτωθούν. Δεν περιμένουν όλοι παρά το σινιάλο μες στο κεφάλι.
*Ένας νεαρός κατά συρροήν δολοφόνος, ο οποίος περιπλανιέται στην αφιλόξενη μεγαλούπολη και αναρωτιέται συνεχώς πώς μοιάζει ένας δολοφόνος.
Μτφρ: Δημήτρης Δημητριάδης, 2008