Ζωή Καρέλλη, Εις μνήμην

Πυώδης πλευρίτις,
η κατάσταση αποτόμως οξεία,
μια παλιά φυματίωση
η αιτία και το κληρονομικό.
(Είχαν τρεις πεθάνει στο σπίτι του
απ’ την επάρατο νόσο.)
Πίστευε στη ζωή, ζητούσε να ζήσει.
Είχε δυνάμεις κι έλπιζε
ως το αόριστο τέλος. Πέθανε
στο σανατόριο μοναχός, δίχως
κανένας καημός να τον συνοδέψει
για τη δική του ζωή,
που ήταν σε ακμή ωραιότητας.
Μιλήσαμε γι’ αυτόν οι γνωστοί
με φόβον κάποιον, χαιρόμασταν κρυφά
για τη δική μας, αβέβαια εξασφάλιση.
Τον θυμούμαι,
τύψη μέσα στο σώμα μου
ζωής και θανάτου.

Από τη συλλογή «Η εποχή του θανάτου», 1948