Κριτική: «Roma», του Αλφόνσο Κουαρόν

4/5

Δραματική, 2018
Μεξικό| Ασπρόμαυρο | Διάρκεια: 135′
Σκηνοθεσία: Αλφόνσο Κουαρόν
Πρωταγωνιστούν: Γιαλίτζα Απαρίθιο, Μαρίνα ντε Ταβίρα

Μια φορά κι έναν καιρό

Ο θεατής ακολουθεί την ιστορία μιας νεαρής οικιακής βοηθού που δουλεύει σε μια μεσοαστική οικογένεια στο Μεξικό τη δεκαετία του ’70.

Μια απαστράπτουσα «ξενόγλωσση» ταινία.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ε ναι, η υπόθεση δεν σε κερδίζει αλλά πιστέψτε με όλος ο πλανήτης μιλάει για το τελευταίο καλλιτεχνικό δημιούργημα του Alfonso Cuaron. Τα χαρτιά του τα είχε ανοίξει στο φεστιβάλ Βενετίας, όπου κέρδισε το ύψιστο βραβείο και έκτοτε περπατάει στο δρόμο της δόξας με τελικό προορισμό λογικά τον θείο όσκαρ. 

Μια ταινία άκρως προσωπική που δομήθηκε από τις παιδικές αναμνήσεις του δημιουργού. Μέσα από την ιστορία της νεαρής πρωταγωνίστριας γεννιέται ένας ύμνος για τις γυναίκες. Σε μια πατριαρχική κοινωνία, οι γυναίκες είναι αυτές που μάχονται και στέκονται όρθιες. Οι άντρες είναι κρυμμένοι πίσω από τις κάμερες ενώ όταν τολμούν να στηθούν μπροστά της, γελοιοποιούνται.

Στο στρατόπεδο της κοινωνίας, οι τάξεις χρωματίζονται με μαύρα στίγματα στο λευκό πανί. Όπου φτωχός κι η μοίρα του, όπου πλούσιος και τα γλέντια του. Κάποια στιγμή όμως η ιστορία ξεσπάει, ξερνάει φόβο και έτσι γίνεται αντιληπτό πως δεν έχει σημασία το πού ανήκεις κοινωνικά εφόσον όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες.

Όλα αυτά δοσμένα φυσικά με έναν εντυπωσιακό ευρυγώνιο φακό και τη συνοδεία της επιβλητικής ασπρόμαυρης φωτογραφίας. Ο Cuaron είναι φοβερός κινηματογραφιστής. Κατασκευάζει με τόσο προσοχή, τουβλάκι τουβλάκι, την κάθε σκηνή και το αποτέλεσμα είναι άρτιο και ατόφια καθαρό που σε εντυπωσιάζει. Ποιος λείπει όμως από αυτό;; Η επικοινωνία με τον κοινό. Μια ταινία χάρμα οφθαλμών, χωρίς ουσιαστική πλοκή και τόσο προσωπική δεν αγγίζει όσο θα έπρεπε τον θεατή ή καλύτερα τον θεατή πέρα από το Μεξικό. Δεν αποκτά πότε την καθολικότητα που θα έπρεπε και σίγουρα αυτό της αφαιρεί από την ψυχή της. 

Με λίγα λόγια

Χωρίς να είναι το αριστούργημα που όλοι λένε, η ταινία συγκαταλέγεται στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Χωρίς πρωταγωνιστές κράχτες και με ένα απλό στα χαρτιά αλλά γεμάτο στα νοήματα σενάριο, κινηματογραφημένο άψογα από τον οσκαρούχο Cuaron. Δυστυχώς τη γλώσσα του την μιλάνε λίγοι και η ασπρόμαυρη εικόνα δεν αρκεί να φτάσει στην καρδιά όλων των θεατών. Επίσης έχω την εντύπωση πως η ταινία θα χάσει κι άλλο στην μικρή οθόνη του σπιτιού σας (βλέπε Netflix), οπότε κάντε τον όμορφο κόπο να πάτε στο σινεμά!