Ήταν το 1991, όταν ο Παρασκευάς Καρασούλος θα συναντούσε τη Λίνα Νικολακοπούλου, κάνοντας την επιμέλεια του εξαντλημένου πλέον βιβλίου «Ολογράφως» (εκδ. Φίλιππος Νάκας), ένα παράτολμο εγχείρημα για τη δεκαετή δισκογραφική πορεία της στιχουργού. Τότε, μάλιστα στην πιάτσα ψιθυριστά ακούγονταν σχόλια για το πώς μία τόσο νεαρή στιχουργός είχε την τόλμη γι’ αυτή την έκδοση, την ίδια ώρα που αρκετοί θαυμαστές της και άνθρωποι του πνεύματος, είχαν αναγνωρίσει το πλούσιο έργο και την πυκνή γραφή της.
Δύο δεκαετίες και αμέτρητα τραγούδια μετά, το 2013, οι δυο τους συνεργάστηκαν αυτή τη φορά στη Μικρή Άρκτο, τον εκδοτικό οίκο του Καρασούλου, με το άλμπουμ «Τα υλικά των μυστικών». Οι δρόμοι παράλληλοι, αλλά τέμνονταν κατά καιρούς και η φιλία τους δυνάμωνε. Μαζί στους αγώνες και τις διεκδικήσεις για την αιμοδότηση του καλού ποιοτικού τραγουδιού, αλλά και στη θεμελίωση μιας εστίας για την αναγνώριση των πνευματικών δικαιωμάτων στη δημιουργία. Μαζί και στην ΕΔΕΜ (Ένωση Δικαιούχων Έργων Μουσικής). Εκείνη αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου, εκείνος γραμματέας.
Η χθεσινή παράσταση στο γεμάτο Αθηναϊκό Καφεθέατρο, αφιερώθηκε από τον Καρασούλο στην Νικολακοπούλου, καθώς μ’ ένα κρυολόγημα “έμεινε εκτός” βραδιάς. Ανεβαίνοντας στη σκηνή, ο στιχουργός μίλησε με εγκάρδια λόγια για τη συνοδοιπόρο του, τονίζοντας την «Από κοινού θέα στα πράγματα». Η σύμπραξη έχει έναν παραπάνω λόγο να επισημαίνεται, μια κι είναι η πρώτη φορά στην ιστορία των φεστιβάλ, live και μουσικών σκηνών, που δύο -καταξιωμένοι- στιχουργοί συμπράττουν σε μια παράσταση μοιράζοντας εξίσου τα τραγούδια τους. Οι δύο στιχουργοί συνδέουν το υλικό τους με μοναδικό πρωταγωνιστή τον λόγο. Η επιλογή και αλληλουχία των τραγουδιών είχε τη μαγεία και την αλχημεία ενός δρώμενου που κύλησε με τέτοια φυσικότητα, ώστε κανείς δεν κατάλαβε ότι διήρκεσε πάνω από δύο ώρες.
Επάνω στη σκηνή τρεις νέοι καλλιτέχνες της Μικρής Άρκτου, που είτε διακρίθηκαν μέσα από τις Ακροάσεις της, είτε μέσα από τις συνεργασίες τους με τον εκδοτικό οίκο, συμπλέουν και έχουν την τύχη, αλλά περισσότερο έχουν το ταλέντο, να διεκδικούν μια θέση σ’ αυτό το μοίρασμα. Ο Απόστολος Κίτσος, ο Θοδωρής Νικολάου και ο Παναγιώτης Λάμπουρας. Οι τρεις τραγουδιστές βρίσκονται σχεδόν όλη την ώρα στη σκηνή υφαίνοντας από κοινού μια ενιαία ιστορία μέσα από τα τρίλεπτα τραγούδια, μια ιστορία που την προσφέρουν στο κοινό, σαν λυρικοί ηθοποιοί, με τεχνική επάρκεια, μέτρο, ευγένεια και συναισθηματική πληρότητα. Κι αυτό είχε την ανταπόκριση από τους θαμώνες, με χειροκροτήματα και επευφημίες.
Το σύνθημα ήταν η «συγκίνηση»
Το σύνθημα ήταν η «συγκίνηση». Τραγούδια με εικόνες και επιθυμίες από τα πρώιμα χρόνια των ’80 ως τα έντονα ’90 και τα αμήχανα ’00, κατά έναν απροσδόκητο τρόπο αποδεικνύεται ότι εξακολουθούν να αντέχουν στη σκηνή. Η δουλειά των δύο στιχουργών συνεχίζει σαν κιβωτός άφθαρτων αισθημάτων το ταξίδι μέσα στο χρόνο, στις γενιές και στις εποχές – από την εποχή του Walkman ως το smartphone συνεχώς στα ακουστικά ταξιδεύει ένα συνδυαστικό, διαλογικό μήνυμα: «Δυο μέρες μόνο, ένα ταξίδι αναψυχής με ένα κρυμμένο τραύμα». Ένας δίωρος διάλογος ανάμεσα στη Λίνα Νικολακοπούλου και στον Παρασκευά Καρασούλο που αξίζει να τον παρακολουθήσετε.
Η παράσταση «Ανάσα μου κι αέρα» ήδη έχει λάβει αρκετές παρατάσεις και συνεχίζει μέχρι τέλος του Μάρτη, κάθε Παρασκευή, επιμένοντας στο από κοινού αίτημα της τέρψης. Από το «Μωρό» του «Ηφαιστείου», τα «Νησιά» του «Χάρτινου ήλιου» μέχρι τη «Σωτηρία της ψυχής», το «Δυο μέρες μόνο», το «Σίδερο μ’ ατμό», τους «Δον Κιχώτες», τη «Συναυλία» και τη «Μικρή πατρίδα».
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
