Ακριβώς μια μέρα μετά τη θερινή ισημερία η Ελευθερία Αρβανιτάκη ξεκίνησε τις καλοκαιρινές της συναυλίες από τη Θεσσαλονίκη.
Αυτό το κάπως σαν ετήσιο ραντεβού. Δε θυμάμαι να πέρασε καλοκαίρι χωρίς συναυλία της. Ισως και ‘ναι αλλά το σύνηθες είναι η ανανέωση της σχέσης της με το κοινό καλοκαιριάτικα τότε που κι οι έρωτες παίρνουν την ανιούσα. Γιατί έρωτας είναι κι αυτός στο πρόσωπο της. Ανέφερα την ισημερία όχι τυχαία γιατί στον πιο εμβληματικό της δίσκο «τα τραγούδια για τους μήνες» έχει δυο ισημερίες. Την πρώτη με το φλάουτο του Θύμιου Παπαδόπουλου (ίσως το πιο σύντομο συγκλονιστικό ορχηστρικό της ελληνικής δισκογραφίας) και τη δεύτερη με το λαούτο του Αχιλλέα Περσίδη.
Κοιτούσα την Μονή Λαζαριστών χθες βράδυ κατάμεστη από κόσμο αδιάψευστη απόδειξη πως το κοινό της δεν έπαψε να της εκδηλώνει την αγάπη του και τη σημασία του. Κι αυτό γιατί το κοινό της ταυτίζεται με το χαμόγελο και το καλό γουστο στοιχεία που είναι κατεξοχήν εγγενή χαρακτηριστικά της.
Χρόνια πολλά χωρίς να ακολουθεί την πεπατημένη αλλά ακόμα κι όταν στις πιο ποπ στιγμές της το έκανε αυτό κανείς δεν αισθάνθηκε ότι πίσω απ’ αυτό δεν κρύβεται μια καλλιτεχνική δημιουργική ανησυχία, κατακτά και πιο νέες γενιές ακροατών. Η διαύγεια, το κριτήριο και το ένστικτο της την οδήγησαν στις υψηλές προτιμήσεις του κόσμου γι’ αυτό και σταθερά γεμίζει τους χώρους που εμφανίζεται.
Αυθαίρετα χωρίς να το γνωρίζω εκ των έσω εικάζω πως αυτή η καλοκαιρινή της συνεργασία με τον Γιώργο Περρή θα πρέπει να γεννήθηκε σαν ιδέα στην κοινή τους εμφάνιση πριν δυο χρόνια στο τηλεοπτικό «Μουσικό κουτί» του Νίκου Πορτοκαάλογλου. Ταίριαξαν τόσο πολύ που τελικά έμοιαζε με συνεργασία που μάλλον ήταν αναπόφευκτο να μη γίνει. Εκεί μοιράστηκαν μερικές ερμηνείες όπως το «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», ένα τραγούδι που μοιάζει τόσο άφθαρτο μέσα στην απλότητα του ίσως γιατί όπως λέει κι ο Φασιανός ο ζωγράφος «η απλότητα κερδίζει πάντα έδαφος γιατί δεν έχει μέσα της τίποτα πεποιημένο και καμία επιτήδευση».
Το συγκεκριμένο κομμάτι το είπαν κι εδώ, και αρκετά άλλα, αφού αυτός ήταν κι ο λόγος. Το μοίρασμα στη σκηνή. Οι διφωνίες τους υπήρξαν εμπνευσμένες ενώ μοιράστηκαν την σκηνή στο μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος. Από τις πιο λαμπερές κοινές τους στιγμές το ωραίο μπλέξιμο των τραγουδιών «Fever» και «Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου».
Στα λαϊκά του Χιώτη (Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω) και του Νικολοπουλου (Η νύχτα θέλει έρωτα) ξεσήκωσαν το κοινό τελεσίδικα.
Ο Περρής ήταν σαν να εκπλήρωνε κι ένα έμπρακτο ευχαριστώ αφού αποκάλυψε πως η Ελευθερία υπήρξε η καλή του νεράιδα στο ξεκίνημα του γιατί κάθε γνήσιο παραμύθι έχει νεράιδα αλλά ευτυχώς εδώ δεν είχαμε δράκο. Ο μόνος δράκος ήταν ο κορυφαίος ντραμίστας Αλέξανδρος Δράκος Κτιστακης σταθερός στην μπάντα εδώ και πολλά χρόνια. (Αλήθεια γιατί δεν ακούσαμε ένα μικρό ορχηστρικό από το δικο του δίσκο; Θα ήταν μια καλή ιδέα τώρα που το σκέφτομαι.) Ακολούθως ο Τσάκας με το σαξόφωνο και το εκπληκτικό σόλο που πάντα ξεδιπλώνει με την Ελευθερία να τον χαίρεται σα μικρό παιδί αλλά κι όλη η μπαντα ζωγραφίζει …επι το λαϊκότερον.
Θύμιζε παλιά καλοκαιρια μακριά από τον κακό κορονοϊό που τόσο σαρωτικά τ’ άλλαξε τα δυο τελευταία χρόνια όλα κι όλους.