Σ’ ένα καλοκαίρι που είναι και δεν είναι και σε μια συγκυρία που αν μας την έλεγαν πως θα ζήσουμε πιθανόν να ανθυπομυδιουσαμε ειρωνικά ενδεχομενως με αμφιβολία κιόλας αλλά που τελικά το απρόβλεπτο είναι τελικά αυτό που υπογράφει το σεναριακο κομμάτι αυτού που ζουμε …άρχισε δειλά δειλά το συναυλιακό καλοκαίρι με πρωτόκολλα.
Πρωτοκολλα πρωτόκολλα τι να κάνουμε; Άλλωστε αν οφείλεις να διαγεις το βίο οσο πιο ανέφελα γίνεται αυτό συμβαίνει με την αποδοχή. Και μέσα σ αυτήν την ιδιότυπη συνθήκη συνέβη κι η συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη την Πέμπτη (23/7) το βράδυ σε έναν υπέροχο κήπο στον αυλειο χώρο της βιλας Αλλατίνη στη Θεσσαλονίκη καθως έχει παγιοποιηθει μ’ έναν ωραίο τρόπο πως καλοκαίρι χωρίς Ελευθερία δε νοείται όχι μόνο για το σκληρό πυρήνα των φανς της που είναι και μεγαλος ο πυρηνας αυτός αλλά για ένα κοινό που τα καλοκαιρια του προσδιορίζονται και από τις συναυλίες. Ιδιαιτερο το προγραμμα της χθεσινης βραδιάς. Ακουστικο τρίο (Ούτι,πιάνο,κοντραμπάσο) με τρεις εξαιρετικους μουσικούς το Θωμά Κωνσταντίνου, το Γιάννη Κυριμκιριδη και το Δημήτρη Τσεκούρα και μια Ελευθερία απαστράπτουσα όπως τη θυμάμαι πάντα on stage και μ αυτό το αφοπλιστικό χαμόγελο που δε σου αφήνει περιθώρια παρά μόνο να της το ανταποδώσεις. Μετα τη δεύτερη ηχηρή καλησπερα που πάντα ζητά σαν εναρκτήριο λάκτισμα για να πάει καλα η βραδιά και ο κόσμος από κάτω τη δίνει πολλαπλάσια σαν echo ξεκίνησε αραχνοΰφαντα το προγραμμα της μ αυτό το ρεπερτόριο το ζηλευτό που λίγες τραγουδιστριες είχαν την τόλμη και την οξυδερκεία να διαμορφώσουν μέσα στο χρόνο κι η Ελευθερία είναι μια απ αυτες. Χορταστικη δόση από Νίκο Ξυδάκη με τον οποίο συνεργάζεται σχεδόν από το ξεκίνημα της συμμετεχοντας σε ολους του τους δισκους χαριζοντας της μερικά από τα πιο εμβληματικά κομμάτια του ρεπερτοριου της κι επιστέγασμα έναν ολόκληρο κοινό δίσκο που έκαναν μαζί κι από τον όποιο τραγούδησε δυο κομμάτια το «πυρετος κρυφός» και «τι θέλω τι».
Ζηκας, Μαμαγκακης, κομμάτια από τους μήνες, οι ολοκαίνουργιοι της «μήνες», η «ζωή κλεμμένη», αρκουντως ικανοποιητική δόση από το άλμπουμ «μένω εκτός» κ.ά. που έκαναν το κοινό να παρασυρθεί στο τραγούδισμα μετά από παρότρυνση και της ίδιας της Ελευθερίας παράλληλα με ωραίες παρενθέσεις από τους μουσικούς να σολαρουν.
Αν καθιστά κάτι διαχρονικό όλο αυτό που φέρει σαν προσωπικότητα η Ελευθερία είναι πέρα από την ιδιαίτερη αναγνωρίσιμη φωνή της αυτή η ευγένεια που αποπνεει πράγμα πια εξαίρετικα σπάνιο και γι αυτό προσθέτει bonus.
Η φωνή της δεν είναι μόνο ο μεσάζοντας από τα τόσα όμορφα που εξιστορούν τα λόγια των τραγουδιών της.Οχι.Δηλαδη είναι κι αυτό αλλά κυρίως είναι συντροφιά.Μια συντροφιά που σου θυμίζει την αξία της ησυχίας και της ασφαλείας.Ειναι δυναμική χωρίς να είναι κραυγαλέα.
Και της πάει τόσο διαολεμενα το ουτι Χριστέ μου και μπορεί να είναι οξύμωρο στην ίδια πρόταση να συνυπάρχει το διαολεμενα και το Χριστέ μου μα είναι σαν να φτιάχτηκε εξ αρχής για να συνοδευει τη φωνή της! Γρήγορα ξεχάσαμε τη δυσάρεστη προϋπόθεση της μάσκας για την προσέλευση στο χώρο και ξαφνικά ο κήπος γέμισε χαρούμενες φυσιογνωμίες κι αυτό ήταν δώρο της μουσικής.
Η Ελευθερία έφερε στο ελληνικό τραγούδι αυτό που έλειπε άμα τη εμφανίσει της. Τσαχπινια και χάρη. Κι ακόμα τα διατηρεί και χάρη σ αυτήν και το ελληνικο τραγούδι!