Η Τάνια Τσανακλίδου τίμησε το έργο του Γιάννη Σπανού – Μια σοβαρή περίπτωση ενός tribute 

Η Τάνια Τσανακλίδου αγαπούσε κι εξακολουθεί δηλαδή να αγαπά τον Γιάννη Σπανο κι αυτό κατέστη σαφές το βράδυ της Παρασκευής 7/10 στο κατάμεστο θέατρο του Ηρωδείου, παρά το αρκετό κρύο που φρόντισε ο Οκτώβρης να έχει η βραδιά για να υπενθυμίσει κι αυτός την παρουσία του.

Φαίνεται πως δεν ήταν μόνο οι δυο δίσκοι που έφτιαξε μαζί του η αφορμή για τη βραδιά αλλά πολύ περισσότερα. Η φιλία, ο αμοιβαίος σεβασμός κι η εκατέρωθεν εκτίμηση και μάλλον πολλές ωραιες ιδιωτικες βραδιες που για μας του λίγο νεώτερους ανήκουν στη σφαίρα του μυθου αλλά φυσικα κυρίαρχα η θέση του στο πάνθεον  του ελληνικου τραγουδιού.

Το πιο εντυπωσιακό για μένα και θέλω πρώτα σ’ αυτό να σταθώ είναι πως δεν ήταν μια αυστηρά προσωποκεντρική συναυλία. Δεν έχτισε δηλαδή μια συναυλία πάνω της αλλά για το Σπανό που θα πει χρειάστηκε τη συνδρομή κι άλλων καλλιτεχνών κι αυτό ακριβώς έκανε. Δώρο ακριβό από θυρίδα η βραδιά. Αποκατέστησε μ’ έναν τρόπο μία αδικία ας πούμε που αφορά στο ότι ο Σπανός δεν έπαιξε στο Ηρώδειο όσο ζούσε.

Πρόδηλο ήταν πως ξανακοιταξε, μελέτησε εκ νέου το ρεπερτόριο του αν και τα τραγούδια του Σπανού είναι τόσο αφομοιωμένα από τον πολύ κόσμο και την ίδια που ίσως τελικά να μη χρειάστηκε τοση μελέτη. Κάλεσε ένα σωρό κόσμο.  Την ακριβοθώρητη πια Λιζέτα Καλημέρη, τη Μαρία Παπαγεωργίου, τη Νεφέλη Φασουλή, το Φώτη Σιώτα σε ρόλο έκπληξη-ερμηνευτή εκτός από τα αρπίσματα στο βιολί του, το Γιάννη Παπαγεωργιου, το Μανώλη Πάππο με το μπουζούκι του και την Πένυ Ξενάκη επιστήθια φίλη (πάντα ήθελα κάποτε να πω αυτήν την έκφραση) του Σπανού και χρόνια συνεργάτη του σε  ζωντανές εμφανίσεις. 

Τη φαντάζομαι σ’ ένα μεγάλο ξύλινο μοναστηριακό τραπέζι να ‘χει δίσκους και χαρτιά απλωμένα χαρτογραφώντας αυτή τη βραδιά. Σίγουρα θα ήρθε σε δίλημμα αρκετές φορές «τι να βγάλω τι ν’ αφήσω» και κατέληξε σ’ αυτά που ακούσαμε που και αντιπροσωπευτικά ήταν και εντελως αγαπημένα. Πιθανολογώ πως μια συναυλία για το Σπανό με αλλά τόσα κι ακόμα περισσότερα τραγούδια του θα ήταν Μπεν Χουρ καθώς δεν ήταν μόνο οι μελωδικές γραμμές που ξεχώριζαν στο κύριο σώμα του έργου του αλλά κι ο όγκος της δουλειάς του.

Απίστευτα πολλά τραγούδια και τραγουδισμένα σχεδόν απ’ όλους. Οι ενορχηστρώσεις του Νικολόπουλου υποδειγματικές κι ευφυείς ενώ τα δυο κομμάτια που άφησαν τις πλέον καλες εντυπώσεις ο «τρελός» που είχε ερμηνεύσει πρώτος ο πρόσφατα εκλιπών Σταμάτης Κόκοτας κι εδώ αποδόθηκε από το Φώτη Σιώτα και «ο ναύτης» της Μοσχολιού που είπε η Τσανακλίδου απέκτησαν μια πιο ροκ διάσταση.

Τα τραγούδια εν τελει δεν είναι μουσειακά είδη ή μάλλον για να το διατυπώσω καλύτερα είναι και τέτοια αλλά κυρίως είναι η πιο προσβάσιμη λαϊκή τέχνη. Η χρήση τους ενδείκνυται ή θα έπρεπε σε ορισμένες περιπτώσεις να συνταγογραφείται κιολας για συγκεκριμένες παθήσεις.

Η Τσανακλίδου είναι ναυαγοσώστρια. Βγήκε στη σκηνή κι άρχισε να μοιράζει σωσίβια. Πολλά ναυάγια από κάτω. 

Είμαι κι εγώ τώρα σ ‘ένα μοναστηριακό ξύλινο τραπέζι και δεν ξέρω τι θα πει διάκριση δεν ξέρω τι να πω και τι να παραλείψω από τη βραδιά αφού όλα τα βρήκα σωστά μετρημένα κι όμορφα τραγουδισμένα. Μπορώ μόνο να πω και να θεωρήσω εαυτούς τυχερούς που το ζήσαμε. Κι ο Σπανός στο τέλος με / σε μια ευγενική υπενθύμιση στο video wall στην ερώτηση τι θέλετε να θυμούνται από σας: «όσοι αγαπάνε αγάπανε όσοι αδιαφορούν αδιαφορούν»

Βαθιά ερωτικοί καλλιτέχνες σε μια εποχή εντελώς αντιερωτική κι άνευρη κι ανούσια που αν είναι να βρει την ουσία της πάλι από τον έρωτα θα τη βρει.

Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.