Ο Σωκράτης είναι ροκ. Είναι ροκ σταρ να εξηγούμαστε. Και το λέω ευθύς εξαρχής για να μην περιμένει κανείς να το διαβάσει στο τέλος του μακροσκελούς παρόντος άρθρου. Κι άλλοι τραγουδιστές μαζεύουν κόσμο, κόσμο πολύ, αλλά η δόνηση που προκαλείται στις δικές του συναυλίες είναι κοινωνιολογικό φαινόμενο που μόνον ίσως ο Βέλτσος θα μπορούσε να εξηγήσει επαρκώς.
Είναι ένα γεγονός που και βαρύτητα πολιτισμού φέρει αλλά την ίδια στιγμή δεν καμώνεται κιόλας κι όπως όλα τα πράγματα που δεν εμπεριέχουν προσποίηση αγαπιούνται παράφορα και τελεσίδικα έτσι κι ο Σωκράτης.
Παρακολουθώ τον Μάλαμα επισταμένα και ευλαβικά περίπου 25 χρόνια, δηλαδή ένα τέταρτο του αιώνα και πάντα έφευγα μ’ ένα αίσθημα ευφορίας από τα λάιβ του αυτό που σε ακολουθεί και την επόμενη μέρα που ένας αλλιώτικος στίχος από την προηγούμενη φορά που πήγες σου καρφώθηκε κι έχεις homework να σκεφτείς τι ένιωσες ή να νιώσεις τι σκέφτηκες… «…είναι θάλασσα ο πόνος κι οι χαρές νησιά…» λέει στο ζητιανόξυλο και χθες πρώτη φορά στη δοκιμασία του καιρού που μας μαστίζει το ένιωσα πιο πολύ.
Ο Σωκράτης είναι σαν μπαμπάς. Καταρχήν είναι τρυφερός μπαμπάς για το γιο του τον Πέτρο (Μάλαμα) που συμμετέχει σ’ αυτές τις καλοκαιρινές συναυλίες στο τραγούδι και για τον Γιάννη που μπήκε δυναμικά στην μπάντα, στα κρουστά. Αλλά κάπως είναι μπαμπάς για όλα τα «πουλάκια» που τον αποθεώνουμε (σχεδόν πάω στις συναυλίες για να ‘χω κάποιον να με αποκαλεί πουλάκι) με μια ιστορία που θα πει χωρίς να ‘χει απαραίτητα διδακτικό τόνο αλλά που θα σε βάλει σε μια ατραπό σκέψης που δεν οδηγήθηκες από μόνος σου. Μικρά μαθήματα ταχύρρυθμης φιλοσοφίας για αρχάριους και μη.
Η Ιουλια Καραπατακη σταθερά μαζί κι ο Φώτης Σιώτας βιολί και τραγούδι κι η μπαντα σταθερά ταξιδεύει μέσα στα χρόνια και στον χρόνο σχεδόν ακυρώνοντας τον. Τους ακούς κι αισθάνεσαι ακόμα ο εαυτός φοιτητής των 18 χρονων που μεγάλωσε αλλά που όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Και δεν το γράφω για να κάνω επίκληση στο θυμικό γιατί τη συγκινητική αναφορά στον Νίκο Παπάζογλου την κάνει πάντα ο Μάλαμας κι αυτό του το χρεώνουμε στα συν.
Αυτό που πιο πολύ θα ‘θελα να πω για χθες βράδυ στο θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη είναι η σαρωτική παρουσία του κόσμου. Ένα απίστευτο (και σε ποσότητα και σε εκδηλώσεις λατρείας) πλήθος ανθρώπων να μη στέκεται στις κερκίδες του θεάτρου λεπτό αλλά να λικνίζεται σε ξέφρενο ρυθμό κι ακόμα περισσότερο όσοι βρίσκονταν μπροστά στη σκηνή.
Πυρσοί ν’ ανάβουν, φωνές, ιδρωμένα σώματα χωρίς μπλούζες, ένα χορωδιακό σύνολο που συστήνεται κι απογειώνεται σε κάθε συναυλία με ακρίβεια και πιστότητα ζηλευτή. Αυτό το πολύχρωμο ετερόκλητο πλήθος που συναντάς πάντα και δεν είναι παρά η υπενθύμιση της επικράτησης του κάλου και του ευγενούς.
Με την ίδια πλέιλιστ πάνω κάτω και με μικρές προσθαφαιρέσεις κάθε φορά δικαιώνει ένα ρεπερτόριο που έχτισε και υπηρετεί με προσήλωση τόσα πολλά χρόνια.
Δεν περιμένεις εκπλήξεις ξέρεις τι να περιμένεις κάθε φορά κι όμως αυτό το ίδιο ξεσηκωτικό πράγμα που κοντέψαμε να ξεχάσουμε ότι λέγεται ξεφάντωμα το προσφέρει αφειδώς. Κυρίως είναι πολύτιμο γιατί μοιάζει να βγαίνει αβίαστα παρόλο που τίποτα τόσο καλοδουλεμένο δε βγαίνει χωρίς κόπο. Τι ωραία όμως να βλέπεις τον κόπο σου να τον επικροτεί ένα πλήθος ενθουσιασμένων ανθρώπων!
Ήταν μια βραδιά απ’ αυτες που θα θυμάσαι αν ήσουν παρών/ούσα και σίγουρα θα αναφέρεις ως: «ήμουν κι εγώ εκεί».
*Φωτογραφία εξωφύλλου αρχείου
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
