Υπάρχουν φορές που αντικειμενικά δε γίνεται να είσαι αμερόληπτος. Δηλαδή μπορεί να μπορείς, αλλά να μη θέλεις. Όχι μόνο, γιατί είσαι φαν του καλλιτέχνη για τον οποίο καλείσαι να πεις πως ήταν μια βραδιά μαζί του, αλλά γιατί η βραδιά ήταν αυτό που λένε οι Εγγλέζοι amazing και συνηγορούν σ’ αυτό όλες οι χαρούμενες φάτσες που συναποτελούσαν το κοινό.
Μια τέτοια φορά ήταν η χθεσινοβραδινη. Όπου και να κοιτούσες στο κατάμεστο λαϊβάδικο που τίποτα δεν ήταν κακό και άδικο μαρτυρούσε μια ευφορία και μια όρεξη για πάρτυ. Που τελικά συνέβη. Όλα μας περάσαμε φίνα. Έτσι μας έλεγε η Nalyssa όλο το βράδυ πιστή στη νέα την εποχή που πρόταγμα της είναι η συμπερίληψη κι η ορατότητα. Ναι, όλα μας. Όλα μας περάσαμε μια βραδιά που θύμισε απροβλημάτιστες εποχές του πάλαι ποτέ που χόρευαμε και χαιρόμασταν και δε μας ένοιαζε τίποτα. Τώρα έχουμε να μας νοιάζουν πολλά αλλά κάθε τέτοια παρένθεση που είναι σαν το κρυφτούλι της στρουθοκαμήλου διόλου ευκαταφρόνητη δεν μπορεί να είναι.
Η Nalyssa Green κι ο Mazoha, γιατί γι’ αυτούς πρόκειται, έπαιξαν ένα δίωρο ηλεκτροακουστικό σετ αρκούντως χορευτικό και χορταστικό άλλο που στο τέλος το πολύχρωμο πλήθος φώναζε κι απαιτούσε επιτακτικά κι άλλο, κι άλλο γιατί αυτή είναι η αποστολή του κοινού που πάλλεται και δονείται να θέλει κι άλλο κι άλλο κοκ.
Κι οι δυο τους έχουν κάπως σπάσει τη φόρμα δεν ακολουθούν αυτό που ξέρουμε κουπλέ ρεφραίν αλλά ξαφνικά διαπίστωνες πως από κάτω έχουν χορωδία και πολυφωνικά σχήματα. Όλα μας ξέραμε τα λόγια απ έξω. Χωρίς μάσκες μετά από καιρό διέκρινες χωρίς δυσκολία όμορφες εκφράσεις και φιλήδονα βλέμματα που πάει να πει η μουσική λειτούργησε ακριβώς με τον τρόπο που χρειάζεται.
Μια ροπή προς τη θλίψη και τη μελαγχολία αλλά χορευτικά όλα αυτά γιατί στο τέλος όλα περνάνε εμείς οι ίδιοι είμαστε περαστικοί κι η ζωή είναι ένα πέρασμα που λέει κι η Λίνα Νικολακοπούλου σ’ ένα στίχο. Αλλά είπα Νικολακοπούλου κι αυτό είναι πάσα για την Κριεζή (που αγαπούσε η μία την άλλη) για το πιο τρυφερό στιγμιότυπο της βραδιάς και το λέω τρυφερό για να μην το πω ροζ ή μάλλον θα το πω. Ροζ! Με όλη του την κρέμα! Ναι ήταν ροζ. Το ροζ το οικουμενικό που το φέρουμε όλοι μέσα μας…
Όταν η Nalyssa δανείστηκε την ηλεκτρική κιθάρα του Mazoha και το λαϊβάδικο που είχε κρεμασμένες κάτι πολύχρωμες γιρλάντες ελέω Αποκριάς γέμισε όνειρα ζαχαρωτά! Η Nalyssa άρχισε να λέει τον Τάκη της Αρλέτας με τους πιο καθημερινούς όσο και ποιητικούς στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ για Τάκη, σκάκι, τασάκι και σπασμένα φρένα. Κι η Μαριανίνα Κριεζη που λίγες μερες πριν άφησε τα εγκόσμια σαν να μας έκλεισε υπαινικτικά και νωχελικά το μάτι. Κι αφού όλα είναι ενέργειες η βραδιά χθες ήταν τούρμπο.
Πολυοργανιστές κι οι δυο τους σου αφηγούνται το βίωμα και την απομάγευση του έρωτα που δεν είναι και προς θάνατο, γιατί συμβαίνει σε όλους με λέξεις που δεν υπαινίσσονται ούτε υπονοούν ούτε υποδύονται κάτι βαθυστόχαστο χωρίς όμως να χάνουν την ποιητικότητα τους.
Ο Mazoha με στίχους όπως αυτός: «Στη μεγάλη καριέρα που δε θα κάνω ποτέ» σαρκάζει κι αυτοσαρκάζει και μπαίνει σφήνα στην καρδιά σου γιατί άμα δε σαρκάσεις την περσόνα σου οποίος /ο κι αν είσαι είναι βαρετό και προβλέψιμο και ποιος θέλει βαρετά και προβλέψιμα γεγονότα στη ζωή του; Η ερώτηση είναι ρητορική.
Στίχοι πλήρους κανονικότητας, όπως είναι ωραία να πεθαίνουμε παρέα και ερωτήσεις όπως: μέχρι πού φτάνει η αγάπη σου για μένα; μας έκαναν να ξεχάσουμε για λίγο τον πόλεμο που μαίνεται δίπλα μας για να θυμηθούμε πως σκοπός της βόλτας που κάνουμε είναι η χαρά κι η αγάπη. Θα ταίριαζε ενδεχομένως κι ένα γαμώτο εδώ αλλά εννοείται από τα συμφραζόμενα.
Κι αυτό το μικρής έκτασης άρθρο είναι έμμεση έκκληση και στους δύο να το επαναλάβουν και μάλιστα σύντομα.
ΥΓ μικρό playlist με 9+1 στιγμές από χθες βράδυ
Φωτογραφίες: Ειρήνη Παπαβασιλείου (Nalyssa Green), Αλέξανδρος Καρυπίδης (Mazoha)
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
