Review: Ελενίτσα όχι Ελένη όσα χρόνια κι αν περάσουν!

Είδαμε την Ελένη Τσαλιγοπούλου στη Βαβυλωνία της Θεσσαλονίκης

Όταν η Τσαλιγοπούλου επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη για κάποιο live στην πραγματικότητα είναι σαν να μην έχει φύγει ποτέ αφού η προσωπική της τραγουδιστική ζωή είναι συνυφασμένη με την πόλη κι αυτό είναι παράσημο της και το αναφέρει πάντα.  

Ετσι και χθες βράδυ (23/9) στον Μύλο σε μια βραδιά που είχε ακυρωθεί και τελικά έγινε η Ελενίτσα, όπως την προσφώνησε κάποιος ένθερμος θαυμαστής της από το κοινό και της άρεσε γιατί λέει και μέχρι τα 80 Ελενίτσα θα ‘ναι, τα ‘δώσε όλα γιατί έχει κι αυτόν τον εξωστρεφή χαρακτήρα που την κάνει γυναίκα του γλεντιού και του κεφιού ακόμα κι αυτή την περίοδο που το κέφι ούτε αυτονόητη συνθήκη είναι ούτε κι εύκολα βγαίνει σαν διάθεση στον κόσμο. Η Ελενίτσα όμως φρόντισε να μας υπενθυμίσει πως στις ζόρικες εποχές η τέχνη γέννησε πράγματα. Ισως το κάνει και τώρα. Ποιος ξέρει; Εχει υπηρετήσει το λαϊκό τραγούδι με συνέπεια, αφοσίωση κι αν δεν ακούγεται υπερβολικό με προσήλωση, αλλά κι οι υπερβολές χρειάζονται, αφού κι ο ποιητής έχει πει πως οι άνθρωποι συχνά υπερβάλλουν για να βρουν το μέτρο τους. Το ζει το τραγούδι. Το απογειώνει και το αποθεώνει κι αποθεώνεται κι η ίδια μετά.  

Αφήνοντας για λίγο τους bogaz που τα τελευταία χρόνια την έχουμε συνηθίσει μαζί τους ανηφόρισε με πιο λιτό σχήμα. Πιάνο-πλήκτρα, κιθάρα και μπουζούκι-μπαγλαμά παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα αναφορά στις θάλασσες και τους ανθρώπους που την περιστοιχίζουν και την νοηματοδοτουν. Απο το έντεχνο στο παραδοσιακό κι ενδιάμεσο σταθμό τις δικές της στάσεις. Ζήκας, Ανδρέου, Λειβαδάς, Αλκίνοος, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Τσιτσάνης και Καλδάρας που επιμένει πως πρέπει να τον συγκαταλέγουμε στους μεγάλους του διαμετρήματος Τσιτσάνη και λοιπόν κι έχει και δίκιο πως να το κάνουμε. Ο Απόστολος Καλδάρας είναι κι αυτός ογκόλιθος!  

Θυμάμαι έντονα στη δεκαετία του ‘90 στη μικρή μου εμπλοκή με τη δισκογραφία τότε που η Τσαλιγοπούλου κυκλοφόρησε τον πρώτο live δίσκο της “Στην εποχή του ονείρου”, όπου ο δισκος ξεπουλούσε, όπως τα φρέσκα πρωινά κουλούρια της Θεσσαλονίκης κι η καθολική επιτυχία του κομματιού «Έλα πάρε μου τη λύπη» παιζόταν παντού καθιερώνοντας την πλέον στο πάνθεον των μεγάλων τραγουδιστριών. Ακολουθησαν χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι, περιοδείες σε όλη την Ελλάδα κι όχι μόνο, ωραίες συνεργασίες για να φτάσει στο 2020 ώριμη αλλά και με την ελαφράδα που το ίδιο το τραγούδι υπαγορεύει τραγουδώντας για όσους έχουν βρει μεγάλο μπελά από τους έρωτες. Στις κατά τόπους ντοπιολαλιές ο μπελας απαντάται κι ως μπελιάς. Για όλους εμάς δηλαδή τραγουδάει. Encore με Νίκο Παπάζογλου σαν οφειλή και σαν μνήμη που δεν πρέπει να ξεχαστεί και δε θα ξεχαστεί.  

ΥΓ κι αυτό το ξέπνοο γέλιο της στο τέλος κάθε σχεδόν τραγουδιού δεν είναι αμελητέο και να προσμετρηθεί στα συν παρακαλώ!