Εμφανώς με ποπ διάθεση ενορχηστρωτικά, σκηνικά και εν τελεί φωνητικά. Η Νατάσσα Μποφίλιου δεν ήταν η κλασική έντεχνη τραγουδίστρια, ήταν εξαρχής ποπ, ή τουλάχιστον δεν ήταν απόλυτα ξεκάθαρη. Τα τραγούδια του θερισμού ανέδειξαν αυτή την πλευρά. Το έντεχνο τραγούδι άλλωστε έχει αναδιαμορφωθεί και η Μποφίλιου κάλπαζε στα όρια αυτού που λέμε στείρο με όποιες μεταφράσεις.
Ζούμε την μεταβατική περίοδο από την πολιτική, την κοινωνία, την μουσική, το θέατρο, τον κινηματογράφο, αναζητώντας το επόμενο επαναστατικό κίνημα.
Η Μποφίλιου ακόμα κι αν δεν είναι η ιέρεια της μετάβασης, είναι εκείνη που επενδύει στο παλιό έντεχνο τραγούδι μεταποιώντας το σ’ ένα καινούργιο σύμπαν. Αυτό όμως δεν οφείλεται μόνο στην ίδια όσο και τους αποκλειστικούς συνεργάτες της. Η παρουσία της εκπέμπει την αύρα αυτή. Ίσως γιατί δεν είναι η εποχή των ειδώλων, είναι η εποχή του θερισμού κατά την ίδια και των μουσικών συντρόφων της.
Η τριάδα μετρά χρονικά από το 2003. Μιλάμε για 20 παρά χρόνια. Αν είχαν παιδί θα ήταν στην ενηλικίωση του. Το «Εν λευκώ» βρίσκεται ήδη στην εφηβεία, και πήρε τη θέση του. Ησύχασε σ’ αυτό το live. Το τραγούδι ύμνος τους που σε κάθε συναυλία αποτελούσε το υστερόγραφο πήρε το χρόνο του και κάθησε πίσω. Η εφηβεία είναι σκληρή, ξέρετε.
Ζημώθηκε η παρέα, κι ας είμαι αντίθετος με τον όρο. Παρέα στη δημιουργία δεν υπάρχει. Υπάρχει συνέπεια, αφοσίωση και πίστη. Κάτι που το έχουν επιτύχει. Αδιαμφισβήτητα. Σαν κλασική συνταγή. Κι όχι δεν είναι σαν τους άλλους • αυτό πλέον είναι αποδεδειγμένο. Είναι ένας αδιάσπαστος πυρήνας.
Σ’ αυτή τη συναυλία δεν επαναστατούν, δεν ξανασυστήνονται. Προσωπικά, με γοητεύει ο σκηνικός ποπ χαρακτήρας της. Ποπ είναι η Γαλάνη, ποπ είναι η Adele, ποπ γιατί να μην είναι κι η Μποφίλιου; Τόσο παρεξηγημένος όρος, που στην Ελλάδα συνδέεται με καλλιτέχνες κι όχι με το εύρος του μουσικού στυλ. Ταμπέλες παντού για να τα λέμε μεταξύ μας. Δραπετεύστε, λοιπόν, από το πλαίσιο.
Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος κρύβοντας την μετάβαση από το «Του το κρατάω αυτού του κόσμου» στο «Δεν ήρθε ακόμα η εποχή» συντελεί σε μια ματαίωση. Πνίγει την επαναστατικότητα μέσα από τις “δεμένες” σχέσεις και τα ερωτικά συμπλέγματα. Τα σκόρπια βινύλια και τους “λύκους” που ανατρέφουμε, τις σημειώσεις σε χαρτάκια, στους στοχασμούς και στους υποθετικούς συνδέσμους.
Στην καλλιτεχνική επιμέλεια έδεσε τα τραγούδια του «θερισμού» με τα «Εισιτήρια διπλά» -ομολογώ το πιο άρτιο συνθετικά και στιχουργικά άλμπουμ τους- και τις «Μέρες του φωτός».
Ο Ευαγγελάτος γράφει. Γράφει αρκετά. Ξέρει να γράφει. Κυρίως όμως για το θέατρο. Οι στοχασμοί του, οι φράσεις του, οι έμμεσοι διάλογοι, η άμεση επικοινωνία που έχτισε με το κοινό όλα αυτά τα χρόνια τον κατέταξαν σ΄ έναν από τους πιο επιτυχημένους και αγαπημένους στιχουργούς. Η εποχή του θερισμού ανήκει σ’ αυτή τη μετάβαση. Στίχοι καλοδουλεμένοι και επίκαιροι με κοινωνικές προεκτάσεις, και λιγότερο υπαρξιακοί, όπως σε προηγούμενα άλμπουμ.
Ο Θέμης Καραμουρατίδης ο μαέστρος και συνθέτης είναι εκείνος που πραγματικά κάθε φορά θα σ’ εκπλήσσει με τα ενορχηστρωτικά του τερτίπια. Αισθάνομαι πως σε κάθε νέο πρότζεκτ θέλει να αναμετρηθεί με τον εαυτό του είτε από την αδυναμία της συνήθειας είτε γιατί στοχεύει να βρει τον νέο ήχο του. Το καταφέρνει με όποια κίνητρα. Συνοπτικά ένας συμπαγής ήχος με στοιχεία που κληροδοτούνται από το νέο τους άλμπουμ.
Συναυλία χωρίς κοινό δεν είναι συναυλία. Στόχος είναι απεύθυνση, και δυστυχώς η Μποφίλιου πρόβαλε έναν τοίχο ανάμεσα μας. Το γεγονός ότι δεν απευθύνθηκε κατά τη διάρκεια πάγωσε το κοινό. Η τηλεόραση έχει την ανάγκη αυτής της σχέσης. Ίσως να οφείλεται στην αμηχανία ενός πρωτόγνωρου τρόπου επικοινωνίας της νέας τους δουλειάς. Η υπερκινητική Μποφίλιου που όργωνε τη σκηνή, την ώρα που θερισμού παρέμεινε στη θέση της, χωρίς απαραίτητα να μας δυσαρεστεί.
Η τηλεοπτική σκηνοθεσία (Χρήστος Γκίνης) έχει αρκετά προβλήματα, όσον αφορά τα πλάνα. Η σκηνική σκηνοθεσία (Άγγελος Τριανταφύλλου) από την άλλη δεν είχε ιδιαίτερη επιδραστικότητα. Τα κοστούμια των μουσικών και των φωνητικών (τα βρήκα έξοχα. Στο κλίμα των βιντεοσκοπημένων τραγουδιών και της εποχής του θερισμού. Η Νατάσσα Μποφίλιου πραγματικά έλαμπε στην εργατική φόρμα.
Κλείνοντας, η παράσταση «Η Εποχή του Θερισμού» είναι μια άρτια δουλειά πάνω στην πιο κρίσιμη μουσική τους διαδρομή. Δε μένει παρά ν’ ανοίξουν τα ανοιχτά θέατρα και να θερίσουν με την μουσική τους πρόταση. Η επιλογή του τραγουδιού «Σ’ αυτό τον κόσμο» από τα «Εισιτήρια διπλά» ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη, ακόμα και από το κλείσιμο του «Αν ήταν όλα δίκαια».