Review: Με το μυθικό όνομα Αλκίνοος. Plus Ιωαννιδης! [Θέατρο Δάσους 25/9]
Εγώ σαν παιδάκι ήξερα τον Αλκίνοο Ιωαννίδη το βασιλιά της Κέρκυρας που είχε κόρη τη Ναυσικά και ο Οδυσσέας λίγο πριν φτάσει στην Ιθάκη συναντηθηκε μαζί της στο νησί των Φαιακων. Υστερα γνωρίσαμε όλοι και έναν αληθινό Αλκίνοο.Και τον αγαπήσαμε γιατί έφερε το γνήσιο και το αυθεντικό και το διατηρεί στο ακέραιο ως τώρα.
Ηταν εκεί γύρω στις αρχές του ‘90 -με flashback ξεκινάω- που θυμάμαι τον Αλκίνοο σε συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στο Φρόντζο, στο υπέροχο πέτρινο θέατρο ΕΗΜ στα Γιάννενα να βγαίνει δειλά και με τρακ, που το φανέρωνε η γλώσσα του σώματος του, μ’ ένα τουμπερλέκι και να ξεσηκώνει με την αγορά του Αλ Χαλιλι. Μετά γέμισε η αγορά τουμπερλέκια. Μετά ο Αλκίνοος εξελίχθηκε σ’ ένα σημαντικό τραγουδοποιό έντιμο όσον αφορά τις προθέσεις του τις καλλιτεχνικές, αλλά και την αντιμετώπιση της τέχνης του της ίδιας αλλά και της στάσης του απέναντι σε κοινωνικά ζητήματα. Δίσκο το δίσκο μας αφορούσε όλο και πιο πολύ.
Και φτάνει χθες βράδυ (25/9) σ’ ένα κατάμεστο θέατρο Δάσους (εντάξει μη βαράτε με αποστάσεις ασφαλείας) και χωρίς να ‘χει νέο δίσκο να επικοινωνήσει, αφού ο πιο τελευταίος του ήταν πριν 7 χρόνια να συσπειρώνει το κοινό του σ ένα σεμνό υπερθέαμα ολομόναχος με εργαλείο τη φωνή του, δυο κιθάρες και ένα λαούτο. Ο χαρακτηρισμός δωρικός θα τον αδικούσε γιατί δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κατεξοχήν λυρικός. Από τους πιο λυρικούς σε απευθείας σύνδεση με τη μελωδία κι ένα στίχο που αγγίζει το ποιητικό σύμπαν σχεδόν και πως όχι αφού δεν παρέλειψε να κάνει αναφορά στον Νίκο Γκάτσο που στο δικό του αγιολόγιο, όπως είπε κατέχει ξεχωριστή θέση, αναθέτοντας μας κιόλας homework τη μελέτη του βιβλίου του Γκάτσου «Όλα τα τραγουδια» κι άρα εμμέσως δεικνυοντας μας και τα πρότυπα του τα στιχουργικά.
Παρουσίασε το απαύγασμα της τραγουδοποιίας του ηλεκτρικά και γυμνά όπως ακριβώς γεννιούνται τα τραγούδια έκανε μια στάση στο Χατζιδάκι και στο Ζούδιαρη και στην κυπριακή παράδοση και διευκρίνισε για να άρει κάθε παρεξήγηση πως το τραγούδι του Χατζιδακιάς που είναι ένα σατυρικό βιογραφικό του Γκάτσου για το Χατζηδάκι παίρνει τόνο στο τελευταίο α κατά το Ιλιάς δηλαδή γιατί λέει στο ραδιόφωνο το τονίζουν κατά βούληση και κατά περίπτωση κι είναι άδικο και κρίμα.
Η ψυχαγωγία γιατί τέτοιο είναι το είδος που προσφέρει ο Αλκίνοος έχει μια συστολή και μια καθαρότητα κι εντιμότητα που σε συνεπαίρνει. Δεν παρέλειψε να κάνει αναφορά στο τραγούδι του Ο δρόμος σου είσαι εσύ που έφτιαξε το βράδυ της δολοφονίας του Φύσσα και στους Σταγιάτες τη μικρή κοινότητα του Πηλίου που αντιστέκεται σθεναρά στη χυδαιότητα την ασχήμια και την αρπαχτή όπως είπε για να εισπράξει την αποδοχή του κοινού μ’ ένα παρατεταμένο χειροκρότημα κι αν κανείς αναρωτιέται αν είναι εντέλει δόκιμο εν μέσω μιας συναυλίας να γίνονται αναφορές σε τέτοια ζητήματα η άποψη μου είναι πως σχεδόν επιβάλλεται γιατί η τέχνη δεν είναι ένα αυθύπαρκτο πράγμα γεννιέται μέσα από τις ζυμώσεις που γίνονται στην κοινωνία.
Οπως ακριβως το τραγούδι που εφτιαξε ο Αλκίνοος Το νερό των Σταγιατών για να στηρίξει τους ανθρώπους που εκεί απ ότι φαίνεται δίνουν έναν αγώνα αγρυπνώντας καιρό τώρα. Δεν παρέλειψε τέλος να ευχαρίστησει πολλές φορές τον κόσμο που παρά το ζόρι που απορρέει από την τρέχουσα κατάσταση γέμισε το θέατρο κι αυτό δεν είναι αυτονοητο χαρίζοντας ένα ξεχωριστό encore τη «Μικρή βαλίτσα» του απουσία οποιουδήποτε οργάνου κάπως σαν απαγγελία σε σχολική γιορτή. Ήταν ωραίος γιατί είναι κι ακριβοθωρητος!