Μεσούντος του φθινοπώρου παρότι θα τρελαινόμασταν και θα προτιμούσαμε να ‘ναι τώρα καλοκαίρι και να λέγαμε μεσουντος του θερους αλλά ας είναι, ο Δημήτρης Σαμόλης γνωστός κι ως ηθοποιός θα τον εχεις δει ίσως στη σειρά αξιώσεων της ΕΡΤ «Η ζωή εν τάφω» κι από το Δεκέμβρη στο θέατρο ΧΩΡΑ στην Αθήνα στην παράσταση με θέμα τη ζωή του Ιωνα Δραγουμη και της Μαρικας Κοτοπουλη, γιατί άμα οι μοίρες έχουν κέφια να σε μοιράνουν γίνονται extra γενναιόδωρες και large και σου δίνουν περισσότερα από ένα ταλέντα αποφάσισε να ανηφορίσει στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα για πρώτη φορά με τη β’ ιδιότητα του αυτή του τραγουδοποιού και τραγουδιστή.
Με μπάντα τεσσάρων αγοριών υπέροχοι σολίστες όλοι τους και όμορφοι θαρρείς διαλεγμένοι μετά από casting χαρά του γυναικείου ακροατηρίου κι όχι μόνο έπαιξαν ένα χορταστικό δίωρο και κάτι όμορφα τραγούδια τόσο από το ρεπερτόριο του ίδιου, των δυο δίσκων που έχει στο ενεργητικό του έναν αγγλόφωνο κι έναν στη μητρική του γλώσσα όσο και από τον αφρό της διεθνούς κι εγχώριας σκηνής μπερδεύοντας τα γλυκά (το ‘χει πει κι η Μελινα Τανάγρη παλιά αυτό σ’ ένα τραγούδι που είχε τίτλο «όλα μπερδεύονται γλυκά») ο Σαμόλης με ένα μικρόφωνο με καλώδιο, για καλύτερη γείωση μάλλον, έδωσε τον καλύτερο τραγουδιστικο εαυτό του.
Να βάζεις στο μίξερ την Adele με την Αρλετα, τους Backstreet Boys με το Ρουβα, τη Χαρούλα με τη Britney, το Manu Chao, τους Κατσιμίχες, την Τσαλιγοπουλου, την Πρωτοψάλτη, την Μποφίλιου με την Αρλέτα (πάλι) κι αναρωτήθηκα αν στα αλήθεια υπήρξε γενιά από τη γενιά της Αρλέτας κι ύστερα που δεν επηρεάστηκε και δεν αγάπησε αυτό το κορίτσι λ, όπως ακριβώς της άξιζε και της αναλογούσε. Αλλα επειδή η ερώτηση είναι ρητορική μάλλον η απάντηση είναι πως όλοι την αγάπησαν και την αφομοίωσαν και την ενσωματωσαν. Η Αρλετα ανήκει πια στο πάνθεον των αγαπημένων μας κι ο Σαμόλης άμα συνεχίσει έτσι κι αυτός τον προβλέπω να μπαίνει κι αυτός σύντομα.
Τρυφερη στιγμή στο προγραμμα, τόσο τρυφερή απ’ αυτες που κόβονται με την καρδιά ενός μαρουλιού, το κομμάτι της Αλίκης «φεύγουν τα νιάτα» και το «someone like you» της Adele και το κομμάτι που ακουγοταν στο film «Call me by your name» και… μα για στάσου ήταν τοσες πολλες οι καλές στιγμές του προγραμματος που τελικά ήταν καλά μελετημένο. Γενικά ωραία κλιμάκωση του ρεπερτορίου. Και πάγια τακτική πια στα προγράμματα των τραγουδιστών τα τραγούδια promo από τις επερχόμενες δουλειές τους κι ο Σαμόλης έπαιξε ένα τέτοιο για το οποίο δεν έχει καταλήξει αν τελικά θα το λένε «σχέση από απόσταση» ή «χάρτες» και σκέψου πλάκα που θα ‘χε να μας εβαζε να ψηφίσουμε όσοι ήμασταν παρόντες για τον τίτλο του τραγουδιού.
Αν τα επουσιώδη παίζουν έναν ρόλο στα πράγματα που παίζουν, και γιατί να μην παίζουν δηλαδή, πολύ περισσότερο για τον υπογράφοντα που ‘μαι ένας τρόφιμος της λεπτομέρειας να πω για το υπεροχο πουκάμισο Φρίντα Γκάλο που φορούσε ο Σαμόλης και για το άκαπνο μαγαζί που φύγαμε καθαροί και μυρωδατοι ακριβώς όπως είχαμε πάει δηλαδή. Ωραίο live. Δυνατο και περιεκτικό.