Review: Παυλίδης – Σιώτας / Αλφαβητικά μιλώντας και απλή μέθοδος των τριών
Αν ανήκεις στο σκληρό πυρήνα των φανς του Παυλίδη, αν τον αγαπάς, αν τον έχεις παρακολουθήσει σποραδικά μέσα στα χρόνια γιατί είναι και πολλά τα χρόνια ή έστω τον έχεις δει μια φορά λάιβ τότε ξέρεις ότι αυτό που συνέβαινε στις συναυλίες του μόνο λέξεις όπως πρωτόγνωρο και συγκλονιστικό μπορούν να το περιγράψουν.
Ο Σιώτας από την άλλη τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια, αν τα μετράω σωστά, είτε σαν βασικό κι αναπόσπαστο μέλος με το βιολί του της μπάντας του Μάλαμα και του Θανάση (βλ. Παπακωνσταντίνου) είτε με τις δικές του απόπειρες άλλοτε με τους SANCHO 003, τους Σωτήρες αλλά και μ’ έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους που κυκλοφόρησαν φέτος να φέρει την υπογραφή του (Τα δεύτερα γιατί κουράστηκαν τα πρώτα) δεν έχει αφήσει απλώς αποτύπωμα στα εγχώρια της καλλιτεχνιας πράγματα αλλά πληθυντικό αριθμό. Αποτυπωματα.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η πρόταση τους αυτή, το ντουέτο είναι κάτι που υπαγορεύτηκε, από τους ίδιους εννοώ, ελεω covid-19 δεδομένου πως για να «πειθαρχήσει» το κοινό σε καθιστή θέση έπρεπε να βγουν μ’ ένα προγραμμα «της τάβλας» όπως θα έλεγε κι ένας γνήσιος Ηπειρώτης ή τελικά είναι κάτι που έρχεται από το εγγύς μέλλον. Και μάλλον είναι το δευτερο αφού ο Παυλιδης αποκάλυψε κατά τη διάρκεια του λάιβ πως οι b-moovies μετά από 14 υπέροχα, συγκλονιστικά χρόνια συνοδοιπορείας αποτελούν παρελθόν κι άρα αυτή η σύνθεση με το Σιωτα και το Δημήτρη Τσεκούρα στο κοντραμπάσο αλλά και πλήκτρα και τύμπανα που θα προστεθούν σιγά σιγά θα είναι το νέο του σχήμα.
Παιξιματα οριτζινάλε από τον Παύλο με την ηλεκτρική του κιθάρα καθισμένος σε καρέκλα σαν post modern ρεμπετης που γνώρισε την αποθέωση πάλι χθες όπως κάθε φορά συμβαίνει, παιξιματα και λούπες με το βιολί του Φώτη, δοξαριές από το μπάσο του Τσεκούρα για να θυμηθούμε πως μπορεί το ροκ να είναι ένας σκληρός ήχος γιατί τετοιος μάλλον ειναι ο ήχος που περιγράφει τις γωνιές των συναισθημάτων αλλά αυτό δεν το εμποδίζει να γίνεται πιο χαμηλόφωνο κι εξίσου επιδραστικο όταν το θελήσει.
Ξεκίνησαν μ’ ένα κομμάτι έκπληξη απ’ αυτά που δεν περιλάμβανε ως τώρα στα σετ του ο Παυλιδης. Την «Ελλάδα» με το δάνειο στίχο-ατάκα του Χατζιδακι πως η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ γι αυτό και δεν υπάρχει περίπτωση να αναστηθεί και ποτέ. «Το χαζοπούλι» , «ο βροχοποιός» , «πάρε με μαζί σου» «ο κηπουρός» κ.ά πολλά κι η κιβωτός του, τα κομμάτια «φωτιά στο λιμάνι» και «λιωμένο παγωτό» που αναμένεται να γαλουχήσουν και τις επόμενες γενιές που έρχονται στο κατόπι μεταξύ άλλων αναδείχθηκαν αλλιώτικα σ αυτήν την πρώτη μορφή τους με λιτό παίξιμο.
Από την άλλη το βιολί που το συναντάμε από ναξιώτικα γλέντια, κονσερβατουάρ μέχρι μια συναυλία ροκ απλώς αποδεικνύει το εύρος του και το εκτόπισμα του. Ο Σιωτας είναι τουλάχιστον βιρτουόζος. Στην πιο καίρια στιγμή του προγράμματος βρήκε να αφιερώσει στον Μάλαμα που τα έπιναν, όπως μας αποκάλυψε την προηγούμενη, το πιο κατάλληλο δίστιχο του το οποίο θα μπορούσε να κάνει και εποικοδομητικό διάλογο με την Πριγκιπέσα του Μάλαμα που λέει: «Τραβάει από τη μια η γη κι ο ουρανός από την άλλη».
Συναντήσεις που στο άκουσμα τους προκαλούν ένα ξάφνιασμα και μια έκπληξη που τελικά άμα πετύχουν, όπως εδώ, είναι σαν να ήταν προορισμένες από πάντα να γίνουν. Εν ολίγοις, ήταν μια από τις βραδιές που έφυγες ψυχαγωγημένος και με μια πληρότητα που αφήνει πάντα ότι είναι αυθεντικό και γνήσιο.